Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα κι η αγαπημένη της φίλη Φίτσα είχαν ετοιμασίες από το πρωί. Περίμεναν με λαχτάρα έναν πολυαγαπημένο φίλο που είχαν χρόνια πολλά να δουν! Τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα με το χελιδόνι του! Βασικά, ολόκληρο το Δάσος των Παραμυθιών ήταν στο πόδι! Αλλά θα τον φιλοξενούσε η Στελλίτσα για λίγες μέρες!
Είχαν τόσα να πουν κι ήταν ανυπόμονη κι ενθουσιασμένη! Μόνο ο καιρός την εκνεύριζε με τη μηδενική αποφασιστικότητά του να ρίξει βροχή ή να λιάσει τα δέντρα; Τόσες μέρες τούς είχε όλους κουράσει αφάνταστα! Πάνω που σκεφτόταν να ανοίξει τις ομπρέλες στον κήπο, άκουσε φωνές και χαχανητά. Κατάλαβε γιατί, όταν είδε τη μαρμάρινη κορμοστασιά και το λαμπερό του χαμόγελο που συνάντησε τα δικά τους. Όσες φορές και να τον έβλεπε της ήταν δύσκολο να συνηθίσει την αγαλμάτινη παρουσία…
Ούτε κατάλαβε πως πέρασε η ώρα με τα κεράσματα και τα καλωσορίσματα κι έφτασε επιτέλους το βραδάκι να ησυχάσουν μαζί οι δυο τους. Είχε μια ωραία βραδιά, ξάστερη κι ήρεμη... η κατάλληλη ώρα να του δώσει το δώρο που του είχε διαλέξει!
-Τι παράξενο! Ένα βιβλίο! Για ένα άγαλμα σαν κι εμένα! Το πήρε στα χέρια του γελώντας. Την πείραζε, φυσικά…
-Θυμάμαι πάντα πόσο λατρεύεις τα βιβλία! Πόσο μοιάζουμε σε αυτό! Είναι υπέροχο πόνημα... θα το βρεις ενδιαφέρον σίγουρα, καθώς επίσης θυμάμαι πως αγαπάς τις ιστορίες γύρω από τον δεύτερο παγκόσμιο…
-Α, ώστε σε αυτήν την περίοδο εξελίσσεται ε; Πες μου δυο λόγια γι’ αυτό λοιπόν… Είναι καθαρά ιστορικό;
-Έχει πολλά ιστορικά στοιχεία ναι… αλλά όχι δεν θα το ΄λεγα ιστορικό! Ιστορικοκοινωνικοαισθηματικό!
-Χαχαχααααααα κάποια μου θύμισες!!!
-Είναι η ιστορία ενός Γερμανού στρατιώτη του Καρλ Λούντβιχ, ο οποίος «ανοίγει την αυλαία» στο βιβλίο με την παρουσίαση του έργου του, ενός αγάλματος που το έχει ονομάσει «Τα πέτρινα μάτια της μνήμης». Μένει πια μόνιμα στο Βερολίνο, απομονωμένος, αντικοινωνικός, εγκλωβισμένος στις μνήμες του παρελθόντος που τον καταδυναστεύουν και του στερούν τη ζωή, την οποία αντέχει πίνοντας κι ακούγοντας μουσική παρέα με το άγαλμα! Παράλληλα ζούμε εικόνες της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια της κατοχής μα και πολύ αργότερα το 1970… μεταφερόμαστε Στρατονίκη και ακολουθούμε τις εξελίξεις μιας δολοφονίας.
-Μα σαν κάτι να μου θυμίζει αυτή η ιστορία… μιλάει για μια κοπέλα που την είχε αφήσει ο άντρας της για να ακολουθήσει τους συντρόφους στα βουνά; Που ερωτεύτηκε έναν Γερμανό; Κι είχε κι ένα ζευγάρι που ήταν συγχωριανοί και μπλέξανε στις εξελίξεις… Δε θυμάμαι ονόματα δυστυχώς… πάνε χρόνια που μου το δάνεισε μια φίλη και θυμάμαι πολύ καλά πόσο το λάτρεψα κι είχα πει τότε πως έπρεπε οπωσδήποτε να το έχω στη βιβλιοθήκη μου!
-Α, μια χαρά τα θυμάσαι! Είναι επανέκδοση του βιβλίου του 2009 «Ρόδα της σιωπής»… Λίγο ανανεωμένο όμως από τη συγγραφέα. Να που θα το έχεις τώρα δικό σου! Χαίρομαι που το θυμάσαι, σημαίνει πως σου είχε κάνει εντύπωση!
-Θυμάμαι πως έχει κι ανατρεπτικό τέλος… Αλλά φυσικά δε θυμάμαι λεπτομέρειες, θα χαρώ να το διαβάσω πάλι! Τι σημείωσες εδώ;
-Είναι αποσπάσματα που μου αρέσανε:
Τα μαλλιά, σκαλισμένα με σχολαστική λεπτομέρεια, απλώνονταν στη ράχη του γλυπτού σαν κρόσσια καμωμένα από φωτιά, ενώ το πρόσωπο είχε καθαρές γραμμές με φρύδια τοξωτά και χείλη κοντυλένια.
Μα είχε καταλήξει πια στο συμπέρασμα ότι είναι προτιμότερο να σου λείπει κάποιος που σέβεσαι πολύ παρά να σέρνεται ταπεινωμένος στη σκιά σου.
Έξω από το παράθυρο ο άνεμος έσπρωχνε με το ζόρι τα σύννεφα προς τη δύση, λες και ήθελε να τα ξεφορτωθεί για κάποιο λόγο απ ΄αυτόν τον τόπο. Η ομίχλη εμφανιζόταν πότε πότε σαν κουρέλι σκισμένο απ΄ τον αέρα...{…} Το χώμα είχε γίνει λάσπη, άρα είχε πέσει κι εδώ βροχή, δίνοντας υγρά φιλιά στη γη.
Ο πιο αδίστακτος τιμωρός είναι η ελπίδα που αρνείται να ξεψυχήσει…
Καληνύχτα του ανταπάντησε, κρύβοντας στην αριστερή παλάμη της το σημείο του χεριού της που είχε υποδεχτεί τα χείλη του Μπενζ, όπως προστατεύει κανείς τη φλόγα ενός κεριού από τον αέρα για να μη σβήσει.
Η ζωή προχωρά καλή μου. Μην την τραβάς απ΄ το μανίκι να μείνει πίσω. Πόνεσες, μίσησες, συγχώρεσες. Έτσι έπρεπε…
Τι θ΄ απογίνω εγώ χωρίς τον Καρλ; ψιθύρισε η Φρίντα κι ο γιατρός έπαψε να μιλάει. Φόρεσε μόνο το καπέλο του κι αναχώρησε. Εγώ… Το εγώ το ατροφικό ξύπνησε και ετεροχρονισμένα γυρεύει τώρα να τραφεί…
-Είναι ζωηρό βιβλίο και στις περιγραφές και στα ψυχογραφήματα… στα συναισθήματα, στις εικόνες, στις σχέσεις των ανθρώπων -όχι μόνο τις ερωτικές... Οι ήρωες τιμωρούνται, πονούν, εκδικούνται μα και λυτρώνονται… «Και το άγαλμα» όπως λέει κι η συγγραφέας «...είναι το έργο με το οποίο ο πρωταγωνιστής προσπάθησε αφενός να διατηρήσει τη μνήμη της γυναίκας που αγάπησε κι αφετέρου να γαντζωθεί από ένα γεγονός του παρελθόντος το οποίο έγινε αιτία να διασώσει την ανθρωπιά του σε εκείνες τις αντίξοες συνθήκες.» Πρόκειται για ένα βιβλίο που αναφέρεται στον πόλεμο αλλά φανερά τον πολεμά και καταδικάζει την παράνοιά του…
-Κι αν θυμάμαι καλά... πολεμά και τα… αγάλματα!!! Χαχαχαααααα… αυτά όμως που έχουμε μέσα μας! Τα βαριά, τα πέτρινα…
-Σωστά καλέ μου Πρίγκιπα! Τα πέτρινα φαντάσματα που έχουμε μέσα μας…
-Άντε… βάλε να ακούσουμε λίγη όπερα τώρα! The Phantom of the opera!
-Χαχαχαααααα… πως σου ‘ρθε τώρα αυτό; Μα τον Χανς Άντερσεν!!!!
-The phantom of the operaaaaa…is heeeeere! Inside my mind!
-Xαχαχααααααα… ας το βάλουμε τότε!
Την Πασχαλία Τραυλού την ακολουθώ πιστά χρόνια τώρα και μαγεύομαι κάθε φορά από τη λογοτεχνική της επιδεξιότητα! Αγαπά πολύ αυτήν την τέχνη κι αυτό φαίνεται από το σεβασμό που δείχνει σε κάθε της πόνημα! Να την ευχαριστήσουμε για την αγάπη και τον σεβασμό που έχει για όλους εμάς, τους αναγνώστες της και να της ευχηθούμε να είναι κι αυτό το βιβλίο ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ με αυτήν τη νέα του πνοή! Φυσικά ΠΟΛΥ να ευχαριστήσω τις λατρεμένες εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ για τα υπέροχα λογοτεχνικά ταξίδια που μας προσφέρουν!
Last but not least, και πάλι ευχαριστώ το ΚΟΥΚ-Λ-ΙΔΑΚΙ μου και να ζητήσω συγγνώμη και από εδώ για την καθυστέρηση αλλά… υπάρχουν κι άλλα ταξίδια της ζωής… όχι τόσο ευχάριστα!
Το μυθιστόρημα της Πασχαλίας Τραυλού, Το άγαλμα στη σοφίτα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!
Περισσότερα από/για την Πασχαλία Τραυλού:
Φιλί στα μάτια
Με μπαλαντέρ τη μοναξιά
Περισσότερα από/για την Πασχαλία Τραυλού:
Φιλί στα μάτια
Με μπαλαντέρ τη μοναξιά
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
