Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «18 ημέρες μετά» της Σάρας Προφέτα

Κάθε όλεθρος, κάθε πόνος, κάθε καταστροφή έχει τον δικό της δρόμο. Άλλες φορές σε κεραυνοβολεί εκεί που δεν το περιμένεις κι άλλες φορές έρχεται αργά, αφήνοντας χνάρια πριν σε φτάσει. Χνάρια στη ζωή σου. Σημάδια. Πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία. Είναι ορατά... Αν τα πρόσεχες, αν τα μάζευες... Είναι αυτά που, όταν είσαι πλέον κάτω, τα θυμάσαι όλα και τα μετράς. Θυμάσαι κάθε κουβέντα, κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε αμυδρό ίχνος που σε οδήγησε εκεί. Και μετανιώνεις, που δεν τα πρόσεχες, ενώ τα έβλεπες. Αλλά είναι αργά. Είσαι ήδη κάτω.

Μπήκε ο Σεπτέμβριος κι η ζέστη καλά κρατούσε στο Δάσος των Παραμυθιών. Πρώτη φορά είχαν ζήσει τέτοιες καυτές θερμοκρασίες κι όλοι ήταν φοβερά ανήσυχοι γι' αυτές τις κλιματικές αλλαγές. Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα προσπαθούσε να τους πείσει να παρθούν δραστικά κι αυστηρά μέτρα αλλά οι περισσότεροι ψήφησαν να καλέσουν αμέσως τον Κακοφωνίξ για να τραγουδήσει και να φέρει την πολυπόθητη βροχή! Ο ίδιος δέχτηκε φυσικά κι έτσι τον φιλοξενούσε η Στελλίτσα στο μικρό της σπιτάκι για λίγες μέρες.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Σκοτεινή κουκκίδα» του Γιάννη Σμίχελη

Μου 'παν να χαλαρώσω

τη ζωή να δεχθώ όπως είναι,

τη μεγάλη χαρά και τη συμφορά.

Μα γω ακροβατώ

η μάνα μου με γέννησε στην άκρη του γκρεμού,

τον Χάρο μού σύστησαν οι συγγενείς

στης κούνιας τα τραγούδια

κι οι φίλοι μου με συναντούν στον ορίζοντα

της ερημιάς.

Η μέρα ξεκίνησε, γι' άλλη μια φορά, ηλιόλουστη στο δάσος των Παραμυθιών. Η Στελλίτσα κι η φιλενάδα της ετοίμαζαν καφεδάκια και γλυκό, γιατί περίμεναν με χαρά έναν καλό φίλο που είχαν χρόνια να δουν! Τον ποιητή Σιρανό! Και να που ξεπρόβαλε μέσα από τα πυκνά δέντρα, γελαστός και κεφάτος!

— Επιτέλους καλέ μου Σιρανό! Πόσα χρόνια για να ανταμώσουμε, ε; Να πούμε τα δικά μας, να μιλήσουμε για ποίηση που τόσο αγαπάμε.

— Επιτέλους, ναι Ζαχαρίτσα μου! Και σου φέρνω κι ένα ωραίο δώρο! Ω! Κι η Μένη εδώ! Η Ωραία Κοιμωμένη, πιο όμορφη από ποτέ! Είσαστε κι οι δύο ηλιαχτίδες, λαμπερές!

— Καλώς ήρθες Σιρανό! Όσο για την αγάπη για την ποίηση... κάποιοι αγαπούν να την... αντιπαθούν. Εμένα μου φαίνεται ακαταλαβίστικη...

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα» της Μαρίνας Λυκούδη

Εντυπωσιασμένοι από τα γενναία του κατορθώματα, οι κάτοικοι της χώρας, τον εξέλεξαν βασιλιά τους και τον ονόμασαν Shqipetar, δηλαδή «Γιο του αετού» και το βασίλειό του έγινε γνωστό ως Shqiperia ή «Γη των αετών». Με αυτόν τον θρύλο δόθηκε εξήγηση στο όνομα της γειτονικής χώρας ως Σκιπερία, όπως αποκαλείται εντός των συνόρων της, γιατί διεθνώς είναι γνωστή ως Αλβανία.

Η Κοκκινοσκουφίτσα είχε πέσει με τα μούτρα πάνω από το καινούριο της βιβλίο κι όσο και να της μιλούσε η Στελλίτσα δεν της έδινε καμιά σημασία. Είχαν καθίσει μέσα οι φιλενάδες, σήμερα, λόγω κρύου, καθόλου αφύσικο βέβαια για Φεβρουάριο μήνα, αν και τελευταία κάθε φυσικό γίνεται ολοένα και πιο αφύσικο κι οι εποχές σαν να έχουν αρχίσει να χάνουν την προσωπικότητά τους.

— Συγγνώμη, αν ήθελες να διαβάσεις, γιατί δεν καθόσουν σπιτάκι σου; Τουλάχιστον, θα μου πεις τι διαβάζεις; Τι γράφει... χμμμ.. Στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα... μάλιστα... πολιτικο-ιστορικό...

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Εκεί όπου σμίγουν οι κόσμοι» της Μαρίας Κωλέττα

Είχε πλέον έρθει η ώρα το σπίτι, το σπίτι αυτό που έμοιαζε για καιρό να κοιμάται στο παρελθόν, βυθισμένο σε μια μακάρια σιωπή, να ξυπνήσει. Είχε έρθει η ώρα να μιλήσει και ν΄αποκαλύψει τις αλήθειες που ήταν κρυμμένες τόσα χρόνια στους τοίχους του, περιμένοντας καρτερικά να φανερωθούν.

Το σπιτάκι της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας ήταν λουσμένο στο φως, από τα λαμπερά αγγίγματα του ήλιου, ζεστό σαν να έχει κάνει ώρες ηλιοθεραπεία, απολύτως παράξενο για Χριστούγεννα! Μόλις είχαν ανταλλάξει τα δώρα τους, με τους αγαπημένους της φίλους και χάζευε ο καθένας το δικό του και φλυαρούσαν. Η καλή της Μένη, η Ωραία Κοιμωμένη, της είχε χαρίσει ένα βιβλίο που είχε απολαύσει η ίδια κάποιες μέρες πριν κι απ' ό,τι το συνήθιζε στο τέλος δε θ' άφηνε τίποτα ν' ανακαλύψει η Στελλίτσα.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Εννέα χρόνια με τους Ινδιάνους» του Χέρμαν Λέμαν

Δεν φοβόμαστε τους δειλούς χλωμούς. Μας έχουν κλέψει τους κυνηγότοπούς μας, μας έχουν καταστρέψει το κυνήγι, μας έχουν φέρει αρρώστιες, έχουν προκαλέσει διχόνοια στις φυλές μας, εκφοβίζουν τους γενναίους μας, εξευτελίζουν τα παιδιά μας, διαφθείρουν τις συζύγους μας και κατέστρεψαν τις παραδόσεις μας. Προκάλεσαν απελπισία και ερήμωση στη φυλή μας και θα τους πολεμάω ως τη στερνή μου ανάσα.

Ο μικρός Γιάκαρι κι η γελαστή Ποκαχόντας απολάμβαναν τη ζεστασιά του ήλιου απλωμένοι στο δροσερό γρασίδι μπροστά από το σπιτάκι της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας.

Εκείνη τους χαιρότανε καθώς γελούσαν ανέμελοι αφού ο Γιάκαρι είχε πιάσει πάλι κουβεντούλα με τα ζωάκια που 'χαν μαζευτεί γύρω του και δεν χόρταινε να χαζεύει τα ολόμαυρα μακριά μαλλιά τους! Πώς λαμποκοπούσαν πάνω τους οι αχτίδες του ήλιου!

Ξάφνου της ήρθε όμως θλίψη, σαν θυμήθηκε πόσα πέρασαν αυτές οι φυλές από διωγμούς κι αρρώστιες... Κάποτε οι λευκοί επιθυμούσαν την εξόντωσή τους, μα κι εκείνοι αντιδρούσαν χωρίς έλεος για να υπερασπιστούν τα πάτρια και τις παραδόσεις τους. Το βιβλίο έπεσε στα χέρια της πριν λίγες μέρες κι αφορά στην πραγματική ιστορία του Χέρμαν Λέμαν ο οποίος σε ηλικία περίπου έντεκα χρονών αιχμαλωτίστηκε από μια ομάδα Ινδιάνων Απάτσι. Ο ίδιος αναφέρει για αυτές τις πρώτες μέρες:

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Οι πόρνες αναπνέουν ξημερώματα» του Αντώνη Κοντάκη

Οι γυναίκες αυτές αναπνέουν μόνο τα ξημερώματα. Τότε που τα κορμιά τους παίρνουν τις πιο λυτρωτικές ανάσες. Τότε που το τέντωμα του σώματός τους ξεπερνάει τον συμβιβασμό και αγγίζει τα παρατημένα ή στοιβαγμένα στην άκρη όνειρά τους.

Μια μέρα λαμπερή, κι ανέλπιστα ζεστή για Νοέμβρη μήνα, ξημέρωσε στο Δάσος των Παραμυθιών. Η υγρασία πάλι ήταν εκνευριστική σήμερα κι η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα προσπαθούσε να κατευνάσει τα δικά της νεύρα με το ίσιωμα των μαλλιών της Εσμεράλντας! Τα τράβαγε με μανία, λες κι υπήρχε ποτέ περίπτωση να τιθασεύσει αυτόν τον μπουκλάτο όγκο! Η Εσμεράλντα είχε ρεπό σήμερα και πέρασε να κάνει παρεούλα με τη φιλενάδα της, φέρνοντας μαζί το βιβλίο που μόλις χθες ολοκλήρωσε.

Η Μοβτουφίτσα κλασικά είχε όλο απορίες...

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Ο φύλακας δαίμονάς μου»

Σκεφτόμουν ότι δεν έχω την αναγκαία ψυχή για να μπορέσω να αφεθώ και να απολαύσω τη στιγμή. Τη νιώθω σαν να φοβάται να τρέξει ελεύθερη προς όλους τους ορίζοντες. Σαν να ντρέπεται που έμεινε γυμνή από όσα λουλούδια είχαν ανθίσει πάνω της και τα οποία φυτεύτηκαν και ύστερα ξεριζώθηκαν από Εκείνη.

Μια όμορφη γαλήνια ημέρα είχε επιτέλους ξημερώσει στο Δάσος των Παραμυθιών, σκεφτόταν η Ζαχαρίτσα, όταν της έπεσε η άκρη του φορτιστή του κινητού μέσα στον καφέ της!

-Ουφ! Εντάξει, οκ… Όλα τ’ ανάποδα σ’ εμένα θα συμβούν! Διάολε!

-Με ζήτησες;

Αναπήδησε από την τρομάρα της! Όχι πάλι! Όποτε αναφωνούσε αυτήν τη ρημαδολέξη εμφανιζόταν ο ίδιος μπροστά της σαν το φάντασμα! Πώς το ξέχασε και της ξέφυγε; Μα τώρα σαν ν’ άκουσε… ντουέτο! Γύρισε και μ’ έκπληξη είδε… δύο μαζί να κοιτάζονται σαν χάνοι!

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Ροδανθός» της Σόφης Θεοδωρίδου

Αν ήθελε ο Θεός, το τέλος του πολέμου θα τους έβρισκε ζωντανούς. Αν όχι, όπως έλεγε κι η γιαγιά της, είναι μάταιο να θρηνείς για κάτι που δεν είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις.

Ο κήπος της, ήταν ολάνθιστος, χρώματα και μυρωδιές πλημμύριζαν τις αισθήσεις! Χάζευε και καμάρωνε γύρω της τη φύση η Ζαχαρίτσα αυτό το ηλιόλουστο πρωινό. Κι όπως ο ήλιος πείραζε τα μάτια της στέλνοντας πάνω τους όλο του το εκτυφλωτικό φως, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει ποιος πλησίαζε μέσα από το δάσος. Ήρθε πια σε απόσταση ενός μέτρου για να μείνει έκθαμβη από την ομορφιά και τη μαγική εκείνη μυρωδιά ροδέλαιου! Η μορφή της πάντα την καθήλωνε, με την ψηλή περήφανη κορμοστασιά, τα πλούσια μακριά κατακόκκινα μαλλιά της στολισμένα με πολύχρωμα ρόδα, το γλυκό της πρόσωπο... ήταν η Πριγκίπισσα των Ρόδων!

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στη «Χριστίνα» της Δέσποινας Μυστακίδου

Η καρδιά της ήταν έτοιμη να βγει από το στήθος της, που χόρευε σε έναν ακατάστατο ρυθμό. Έκλεισε τα μάτια και ακούμπησε αυτήν την καρδιά της πάνω στη δική του. Έπαψε να υπάρχει πια, έτσι απλά, και άκουγε μόνο τον ήχο της καρδιάς. Δεν ήξερε ποιας καρδιάς, της δικής της ή της δικής του. Άκουγε μόνο μια καρδιά να χορεύει.

Θρήνος και δάκρυα στο σπιτάκι της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας από το πρωί! Της χτύπησε την πόρτα αχάραγα η Αρετούσα! Πάνω που τελείωνε το βιβλίο της, άκουσε τα δειλά κουδουνίσματα. Και τώρα, μετά από τόσες ώρες να παρηγορεί την όμορφη κοπελιά, αισθανόταν σαν γραφείο παραπόνων αυτό το μικρό σπιτάκι της. Της ήρθε να γελάσει με αυτήν τη σκέψη, μα κρατήθηκε! Μα πράγματι, όλοι από εδώ θα περάσουν; Έσκυψε και χάιδεψε γι’ άλλη μια φορά, τρυφερά, τα μεταξένια μαλλιά της φίλης της.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω Στο κόκκινο και στο γαλάζιο τού Γιάννη και της Μαρίνας Αλεξάνδρου

Πλανεύτρα είναι η θάλασσα, η πιο απαιτητική ερωμένη, κρατάει τους ναυτικούς σκλάβους της για πάντα. […] Δεν ποθούσαν τίποτε άλλο από το ταξίδι στη θάλασσα. Να τριγυρνάν στην απεραντοσύνη της πλανεύτρας.

Μια ανέλπιστη λιακαδοζέστη για Φλεβάρη μήνα, έλουζε την καταπράσινη Χώρα των Παραμυθιών. Ήταν ακόμη δύσκολα τα πράγματα κι όλοι αναγκάζονταν να μένουν μέσα στα σπίτια τους και πολλοί, παρέα με τη μοναξιά τους. Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα όμως ποτέ δεν ησύχαζε, όλο και κάποιος θα την έβγαζε από τη σιωπή του σπιτικού της. Σήμερα ήταν η Κακιά Μητριά που όπως πάντα γκρίνιαζε για όλα!

Ήταν κι άσχημη η σύνδεση κι αυτό χειροτέρευε ακόμη περισσότερο την επικοινωνία…

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Ευλογημένο ψέμα» της Μαρίας Παπαδάκη

Ό,τι κι αν σε βασανίζει, αν το βγάλεις από μέσα σου σαν εξομολόγηση, θα νιώσεις την ψυχή σου πιο ανάλαφρη. Η ανομολόγητη οδύνη είναι δηλητήριο...

Έξω από το παράθυρο επικρατούσε μια... ακινησία! Δεν κουνιόταν φύλλο! Ο εγκλεισμός καλά κρατούσε. Η μόνη παρηγοριά της Στελλίτσας ήταν οι βιντεοκλήσεις με τις φιλενάδες της. Η Ωραία Κοιμωμένη τής έταξε πως θα 'χουν και παρέα σήμερα από το Δάσος των Βιβλιοηρώων! Ένα δάσος πολύ πιο βόρεια από το δικό τους όπου ζούσαν οι ήρωες των λογοτεχνικών βιβλίων! Θα είχαν παρέα μια κοπέλα, που τη γνώρισε η Μένη πρόσφατα, καθώς τους έφερε κοντά, τι άλλο; Ένα βιβλίο! Ανυπομονούσε να τη γνωρίσει και να της μιλήσει γι' αυτό το πόνημα.

Και να που ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος από το skype.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Ένας φάρος στην ψυχή μου» του Βασίλη Ι. Μακαρίου

Οι σκέψεις μου προδιαθέτουν την απαρχή παραίτησης. Ανελέητη η μάχη να κρατηθώ στην ελπίδα. Όσο ο χρόνος και οι υποθέσεις προστίθενται στην απώλεια, έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι λες και θρηνώ για εκείνη. Τρομάζω μην έρθει η ώρα και δεν ξαναδώ το κοριτσάκι μου…

Πάλι ανησυχία στο Δάσος των Παραμυθιών... ο εφιάλτης δε θα πέρναγε τελικά τόσο εύκολα. Ψαράκια νεκρά πάλι στη λίμνη κι όλοι οι κάτοικοι αναστατωμένοι. Τώρα τους έλεγαν πως υπάρχει κίνδυνος και για τους ίδιους και να μείνουν όλοι κλεισμένοι μέσα στα παραμυθόσπιτά τους μέχρι νεωτέρας! Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα ήταν μπροστά στο λάπτοπ και μιλούσε με τη Μένη, την Ωραία Κοιμωμένη! Ήθελε να δανειστεί κάποιο βιβλίο αλλά έτσι όπως ήταν μέσα κλεισμένες αποφάσισαν να της το διαβάζει καθημερινά η Μοβτουφίτσα-Στελλίτσα διαδικτυακά! Τελευταίες γραμμές σε αυτό το... αστυνομικοψυχολογικό βιβλίο;

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Ελισσώ, η ορφανή κόρη» της Μαρίας Πέττα

Η ζωή μου είχε ξαφνικά χαθεί και μια λευκή σελίδα, ολοκαίνουργια, είχε ανοιχτεί μπροστά μου. Μόνο που τα πινέλα και τα χρώματα βρίσκονταν σε άλλα χέρια. Η μνήμη μου είχε μηδενιστεί και το πληκτρολόγιο της μοίρας μου το κρατούσαν ξένοι.

Ανάσα ελευθερίας και πάλι στο Δάσος των Παραμυθιών! Τα ψαράκια επέστρεψαν στη λίμνη τους κι οι κάτοικοι του Δάσους μπορούσαν να επιστρέψουν κι αυτοί στους παλιούς γνώριμους ρυθμούς τους! Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα ένιωθε πως θα της έλειπε η παρέα της Ντόρι, όμως της είχε λείψει κι η κολλητή της φιλενάδα, η Κοκκινοσκουφίτσα κι είχε περίσσια χαρά που την είχε δίπλα της αυτήν τη στιγμή!

-Και για πες τώρα για να γυρίσουμε τη συζήτηση στο αγαπημένο μας θέμα, διάβασες κανένα καλό βιβλίο αυτές τις μέρες;

-Αχ ναι, μόλις τελείωσα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, η συγγραφέας μάς μεταφέρει μια αληθινή ιστορία και μας ταξιδεύει από το Μπολνίσι και την Τιφλίδα της Γεωργίας στην Αλεξανδρούπολη, στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη... Μας μιλά για το ξέσπασμα του εμφύλιου στη Γεωργία και για τις τραγικές συνέπειές του. Μας διηγείται τον δρόμο της προσφυγιάς. Όμως δεν είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, είναι κοινωνικό κι αισθηματικό. Η δημιουργός δίνει έμφαση στους χαρακτήρες και στις κοινωνικές διαστάσεις. Ηρωίδα η Ελισσώ όπως θα καταλάβεις κι από τον τίτλο. Η οικογένειά της θ’ αναγκαστεί να πουλήσει τα υπάρχοντά της και να πάρει τον δρόμο για την Ελλάδα. Όμως αυτός ο ξεριζωμός θα έχει αναπάντεχες απώλειες που θα κοστίσουν πολύ περισσότερο από τις υλικές. Απώλειες που δεν κοστολογούνται.

-Διάβασέ μου σε παρακαλώ κάποιο απόσπασμα, ακούγεται τόσο ενδιαφέρον!

Παραμυθένιες -μένουμε σπίτι- σκέψεις πάνω στο «Χρυσόψαρο αναζητεί επειγόντως γυάλα» του Θάνου Τσιτσή-Κούσκου

Η ισορροπία των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μου τότε ήταν ανύπαρκτη και κολύμπαγα σαν ευτυχισμένο αυτιστικό χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα μου, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούσα να πάω παντού διότι για μένα δεν υπήρχε κανένα γυαλί να με σταματήσει.

Η Στελλίτσα Μοβτουφίτσα κοίταξε αφηρημένα έξω από το φωτεινό παράθυρο της κουζίνας της, κάπως σκοτεινιασμένη… Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τους είχαν όλους αναστατώσει. Κι εκείνη ήταν ακόμη μουδιασμένη μετά την πρωινή αναμπουμπούλα. Βρέθηκε ξαφνικά μ' έναν συγκάτοικο! Ένας επικίνδυνος ιός έκανε την εμφάνισή του στη μεγάλη λίμνη, στο Παραμυθόδασος! Είχαν ήδη βγάλει δέκα πολύτιμα ψαράκια νεκρά από τα βαθιά νερά της. Ο Δήμαρχος νωρίς το πρωί ξεκίνησε την επιχείρηση κι έτσι τώρα κάθε σπίτι φιλοξενούσε από ένα ψαράκι σε ξεχωριστές μεγάλες γυάλες για να τα σώσουν. Όσα προλάβουν! Έστρεψε το βλέμμα στην Ντόρι η οποία κολυμπούσε αμέριμνη... στην περίπτωση αυτή ίσως ήταν προτέρημα να μη θυμάται κανείς! Πλησίασε και τη ρώτησε αν πεινά.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Η γη της σκιάς» της Ελίζαμπεθ Κοστόβα

Δεν ήμασταν απλώς πεινασμένοι, διψασμένοι, πονεμένοι, βρόμικοι και φοβισμένοι. Ήμασταν πολύ ταπεινωμένοι για να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια.

Τα μάτια της άρχισαν να δυσκολεύονται ψάχνοντας μέσα στις σκιές του δάσους τη φίλη της, τη Φίτσα. Την έψαχνε να της γυρέψει την περίφημη συνταγή της κερασόπιτας που όλο έλεγε να τη ζητήσει κι όλο το αμελούσε.. Ήταν σίγουρη πως κάπου εδώ θα την πετύχαινε μαζί με τον Λύκο. Και τον Λύκο τον πέτυχε τελικά! Αλλά δίχως τη φιλενάδα της! Ήταν προς μεγάλη της έκπληξη μαζί με άλλη συντροφιά!

-Αρκούδα; Πόσο καιρό έχουμε να σε δούμε; Χρόνια ολάκερα! Μα καλά πώς σμίξατε ξανά με τον Λύκο;

-Γεια σου αγαπημένη Στελλίτσα Ζαχαρίτσα! Ναι, είναι αλήθεια! Το παραμύθι μας ζωντάνεψε και πάλι! Χάρη σ' ένα βιβλίο! Να, το κρατά ο Λύκος!

-Γεια σου Μοβτουφίτσα! Ποτέ δε χαίρεσαι να με συναντάς… Φέρνω κακά μαντάτα για τα βιβλία σου… αλλά σήμερα πρωταγωνιστώ κάπως μαζί με την αρκούδα σε ένα από αυτά! Ορίστε, δες! Είναι ένα βιβλίο που μιλά για την περιπέτεια μιας Αμερικανίδας, της Αλεξάνδρας Μπόιντ, και του Βούλγαρου ταξιτζή Ασπαρούχ Ιλίεβ, να βρούνε μια οικογένεια και να της επιστρέψουν κάτι πολύτιμο, κάτι που από λάθος βρέθηκε στα χέρια της κοπέλας! Η συγγραφέας κατά τη διάρκεια αυτού του περίπλοκου ταξιδιού, μας μεταφέρει από τον Μάη του 2008, πίσω στη δεκαετία του ’90, αλλά κι ακόμη βαθύτερα στα δύσκολα χρόνια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Μας αποκαλύπτει τις βασανιστικές σκέψεις της ηρωίδας που έχουν ριζώσει μέσα της από την παιδική της ηλικία αλλά και τις σκέψεις του φίλου της πια, Ασπαρούχ «Μπόμπι» για την κοινωνία, το μέλλον, την πολιτική… Μας φέρνει τόσο ζωντανά μπροστά μας τις εικόνες από στρατόπεδα εργασίας, τον θρήνο, την απόγνωση, την καταπάτηση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας… Αλλά παράλληλα τοπία από μια χώρα που έχει όμορφες εικόνες να προσφέρει, πολύχρωμες γειτονιές, γεμάτα και περήφανα δάση, παρθένα φύση… Να, πάρε να διαβάσεις!

4 χρόνια «Παραμυθένιες σκέψεις»!

Τι δουλειά έχει η Ευανθία Ρεμπούτσικα με τον Ραμπελστίνσκιν;

Οι Active Member με τον Αλή Μπαμπά;

Η Μελίνα Μερκούρη με τον Πινόκιο;

Ξέρατε εσείς πως ο Μελωδός κι ο Τσεκουράτος είναι δυο από τα έξι ξαδελφάκια των εφτά πασίγνωστων νάνων;

Ξέρατε πως ο Γίγαντας που μένει πάνω από τη φασολιά παθαίνει ψυχοσωματική γρίπη κάθε χειμώνα κι αντιμετωπίζεται μόνο με την ανάγνωση κάποιου ενδιαφέροντος βιβλίου;

Δεν γνωρίζετε τίποτα από τα παραπάνω;

Ούτε έστω ένα;

Μμμμμμ… βλέπετε πόσες σπουδαίες γνώσεις και πληροφορίες χάνετε, όταν δε διαβάζετε τη στήλη «Παραμυθένιες Σκέψεις», της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας, που φιλοξενείται στο ιστολόγιο τέχνης και πολιτισμού koukidaki.gr;

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Ροδάνθη, της μοίρας μου καμώματα» της Μαρίας Παπαπαναγιώτου

Θα ξημερώσει καινούρια μέρα με όμορφα χρώματα και για σένα, πληρώνοντας οι Μοίρες σου όλα τα χρωστούμενα… θα δεις!

Γεννητούρια σήμερα στο Δάσος των Παραμυθιών! Να ήταν άραγε σύμπτωση, ο μεγάλος αριθμός; Τελευταία ακουγόταν πως έβαζαν οι Μοίρες το χεράκι τους για να ξεμπερδεύουν… μ’ ένα σμπάρο, πολλά τρυγόνια… είχαν κουραστεί πια κι αυτές. Δεν ήταν εύκολο να κατεβαίνουν από τον Όλυμπο κάθε τρεις και λίγο! Πού τις βρίσκουμε όμως τώρα; Πού αλλού; Στο φιλόξενο σπιτάκι της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας απλωμένες σαν σταφίδες στους καναπέδες!

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο Λέων και Εμινέ του Γιώργου Πουλημένου

«Λίγο πιο πίσω όμως, σε απόσταση αναπνοής, θεόρατες κόκκινες και πορτοκαλιές φλόγες υψώνονταν δεκάδες μέτρα στον ουρανό, χρωματίζοντας απόκοσμα τα τεράστια σύννεφα καπνού που είχαν καταπιεί ολόκληρη τη Σμύρνη, κάνοντας τη νύχτα μέρα.»

Στο Δάσος των Παραμυθιών κάτι είχε αλλάξει τελευταία. Οι μόνιμοι κάτοικοι είχαν αναστατωθεί. Ήρωες παλιών παραμυθιών βρέθηκαν μέσα σε μια νύχτα στις πόρτες τους, αναζητώντας τι; Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα αυτό αναρωτιόταν τώρα καθώς τους παρατηρούσε… φρόντιζε όσο και όσους μπορούσε, όπως όλοι… Γιατί ξεχάστηκαν; Πώς ζούσαν τόσο καιρό; Τι τους έκανε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους; Είχε εκμυστηρευτεί στην καλή της φίλη, τη Φίτσα, πως αισθανόταν τόσο άσχημα που κάποιους δεν τους αναγνώρισε… Έδωσε στον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα από ένα πιάτο σούπα και δυνάμωσε λίγο τη μουσική για να καλύψει κάπως τη φασαρία. Στο ράδιο έπαιζε το Μένω Εκτός.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Στις στάχτες της Σαλονίκης», της Άννας Φωτίου

Κάποιοι είχαν στεγαστεί στα υπόγεια των καμένων σπιτιών τους, διατηρώντας έτσι την ψευδαίσθηση ότι δεν χάθηκαν όλα. Η Έλλη, με δάκρυα στα μάτια από τις αναθυμιάσεις που έφερνε ο αέρας, συνέχισε την περιπλάνησή της, στις στάχτες της Σαλονίκης.

Μύριζε καμένο, στάχτη… είχε κι αυτή τη συννεφιά πάλι που ήταν μόνιμη εικόνα τελευταία στο Δάσος των Παραμυθιών… Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα χάζευε από το παράθυρο τον αναβρασμό που επικρατούσε σήμερα έξω… η ημέρα του Προμηθέα! Θα το είχε ξεχάσει αλλά η έντονη μυρωδιά της φωτιάς την έκανε να αφήσει το διάβασμα και να επικοινωνήσει με την Μένη (Ωραία Κοιμωμένη), η οποία όλα τα έβλεπε από το παλάτι της στον λόφο. Πώς το ξέχασε; Τέτοια μέρα αναβιώνει ο Προμηθέας την ημέρα που προσφέρει στους ανθρώπους τη φωτιά και ξεχύνονται όλοι στο Δάσος, μικροί μεγάλοι και χαίρονται, παίζουν, ψήνουν, φτιάχνουν παιχνίδια μαζί της. Μα η φωτιά σαν έχει τον δικό της έλεγχο, μόνο δεινά φέρνει… Κι ο άνθρωπος δυστυχώς δεν μπορεί πάντα να τη δαμάσει!

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Η αγαπητικιά» της Σόφης Θεοδωρίδου

«Κι εκείνος της ορκίστηκε πρόθυμα, χωρίς κανένα δισταγμό. Κι ας γνώριζε ότι οι όρκοι των ανθρώπων δε στάθηκαν ποτέ ικανοί ν’ αποτρέψουν τα μελλούμενα.»

Τα χρώματα του φθινοπώρου… Τα κιτρινισμένα φύλλα… Το άκουσμα της ψιλής βροχής... Το θρόισμα των θάμνων... Μια μελαγχολία ένιωσε ξάφνου η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα. Θαμπά της φάνηκαν τα χρώματα και οι μυρωδιές του Οκτώβρη, της έφεραν μια πικρίλα. Μα, τι κόκκινο φλογερό ήταν αυτό μέσα στο δάσος; Το ‘βλεπε ή ήταν αποκύημα της φαντασίας της;

Καλπασμός αλόγου; Μα… Τι στο καλό;;;…
«Μέριντα;;;;»

Η Μέριντα βέβαια! Καμιά άλλη με τέτοια κόμη! Η Μέριντα η Γενναία! Από τα Χάιλαντς της Σκωτίας, κόρη του βασιλιά Φέργκους και της βασίλισσας Έλινορ!

Ένα χαμόγελο ευτυχίας κι έτρεξε να πέσει στην αγκαλιά της αγαπημένης της φιλενάδας! Η διάθεση άλλαξε μεμιάς! Όλο και πιο σαγηνευτική, κάθε φορά που ανταμώνανε… Αυτό το χρώμα των μαλλιών της λες και της γέμιζε και το σώμα με ενέργεια και ζωντάνια! Της το είπε φυσικά μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά!