Για ένα κομμάτι γης

Ποίηση καρδιά καλοκαιριού και δη Αύγουστο μοιάζει με καρπούζι αρχές Δεκέμβρη· ή γρανίτα καρύδας ή σκι σε αμμόλοφο... Ένα κάπως αταίριαστο ζευγάρι για την πλειοψηφία των αναγνωστών κάποιες φορές, αν όχι τις περισσότερες, γι' αυτό και τα βιβλία με τις συλλογές που δεν έχουν διαβαστεί ως αρχή Ιούνη συνήθως ανοίγονται αφού ξεκινήσουν τα σχολεία. Ευτυχώς η ζωή δεν είναι μονταρισμένη ταινία αλλά πηγαία κι αυθόρμητη και ορίστε που, μια μέρα μακριά από τη θάλασσα, διάβασα αυτό το βιβλίο με τον συννεφιασμένο ουρανό και την ομίχλη στο εξώφυλλο.

Η Ευγενία Οικονομοπούλου με κέρδισε από την πρώτη αράδα. Χρησιμοποιεί όλες τις αισθήσεις (ακοή, αφή, όραση, όσφρηση...) και συναντάμε πολλές απευθύνσεις σε αυτές, απασχολείται με τη μνήμη (τη θύμηση και ανάμνηση συνεπακόλουθα) και αναφέρεται πλείστες φορές, δια-χωρίζει τα έργα της σε μέρη-στοιχεία της φύσης: γη, νερό, φωτιά, αέρας αλλά έχω την αίσθηση ότι μένει περισσότερο στο υγρό στοιχείο, μέσω της βροχής και της θάλασσας, και στο χώμα -μετά σκέφτομαι ότι το νερό με το χώμα κάνουν πηλό που σχηματοποιείται κατά το δοκούν.
Κοινός παρονομαστής όλων των έργων η φύση, από την οποία αποτελούνται άπαντα τριγύρω άρα κι εμείς οι άνθρωποι ενώ το γενικότερο πλαίσιο της συλλογής μάς καλεί να σεβαστούμε αυτό που μας δόθηκε (τριγύρω, πάνω και μέσα μας) και να συγχρονιστούμε μαζί του.

Μόνο ψαχουλεύεις στο σκοτάδι,

να βρεις το χέρι που θα σ' αγγίξει.

Ανεξίτηλο χάραγμα στο μέσα μας, η μνήμη.

Δε χρησιμοποιεί ρίμες -με εξαίρεση ένα και μόνο έργο- και διαθέτει ποικιλία στα πρόσωπα και τους αριθμούς: πρώτο, δεύτερο, τρίτο, ενικός και πληθυντικός αριθμός, απόδειξη ότι δεν έχει θέσει περιορισμούς χάριν «στυλ» αλλά τοποθετεί τις λέξεις και τοποθετείται αναλόγως διάθεσης, πρόθεσης, έμπνευσης και θέσης. Από όλες τις εποχές χρησιμοποιεί την Άνοιξη -που γράφει πάντα με κεφαλαίο το άλφα- στις όμορφες μεταφορές της, δηλαδή την πιο αισιόδοξη εποχή μέσα στη γενικότερη θλίψη που αποπνέουν οι περιγραφικοί της στίχοι.
Διαβάζοντας σκέφτομαι κάτι που χάθηκε, που πέρασε, που έφυγε... τον θάνατο ή έναν χωρισμό... και νιώθω το φόβο ακόμα και πίσω από τις απλές αποτυπώσεις.

Οι μέρες, όσες κι οι νύχτες

Το βράδυ θάνατος.

Εγώ που θα πατάω πια;

...μόνο μπορώ να ζω και να ελπίζω.

Τι θα ξημερώσει δεν ξέρω.

Εντυπωσιάζομαι από την έλλειψη χρωμάτων. Δεν υπάρχουν αναφορές ή προσδιορισμοί αποχρώσεων, τουλάχιστον όχι με λέξεις. Το γενικότερο γκρίζο προκύπτει ανέμελα μέσα από τις εκφράσεις, εκεί στα νοήματα, στις εικόνες που ξεπροβάλλουν, στη μοναξιά και τη μοναχικότητα που επιδεικνύεται, στις αναμονές και προσμονές που συνυπάρχουν...
Μ' αρέσουν οι αντιθέσεις-αναιρέσεις της όπως ο χρόνος ο άχρονος -άχρονος χρόνος- και το χρώμα το άχρωμο... με μαγεύει ο ερωτισμός της «Εκεί που ο χρόνος χάνεται» και «Στην άπιαστη ηδονή», η ωδή στη «Γυναίκα» που τη σκιαγραφεί τόσο παραστατικά και βάσιμα, και τα διαλογικά «Μια καλοκαιρινή φωτογραφία» και «Απάντηση στον Κώστα Καρούσο».

Γιατί τι άλλο μπορεί να 'ταν ο βράχος αυτός στο Αιγαίο πέλαγος,
παρά μόνο θρόνος

Υ.Γ.: Και το κομμάτι γης; Ε, είναι αυτό που σου προσφέρθηκε με την πρώτη ανάσα, ό,τι έχεις για να πορευθείς πάνω στον πλανήτη, το δικαιωματικό σου, ό,τι σου αντιστοιχεί. Και όσα έχεις να διαφυλάξεις από τη φθορά, τη λήθη...

Η ποιητική συλλογή της Ευγενίας Οικονομοπούλου, Για ένα κομμάτι γης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα/μέρη της συλλογής.