Πρόκειται για την ποιητική συλλογή της Ανδρονίκης Δημητριάδου. Ένα καλαίσθητο βιβλίο, με υπέροχη ποίηση, μια γενικότερη ασπρόμαυρη αισθητική -και δεν εννοώ εκείνη του χαρτιού με τη μελάνη αλλά τον λεκτικό και νοηματικό χρωματισμό του- που τελικώς δικαιώνει επάξια και τον τίτλο της. Η αντίθεση του άσπρου δίπλα στο μαύρο, η αντίθεση των λέξεων, των σκιαγραφήσεων, των αισθημάτων αλλά και οι αντί-θέσεις που εμβολίζονται ανάμεσα στους στίχους διακριτικά, όμως ολοκάθαρα, δένουν τα έργα με αυτό που εισπράττει κανείς από το εξώφυλλο.
Η ποιήτρια χρησιμοποιεί όλες τις αισθήσεις. Βλέπει, ακούει, μυρίζει, γεύεται, αγγίζει... Ειδικά όμως οι μεταφορές και παρομοιώσεις της που σχετίζονται ή αφορούν στη γεύση είναι εκπληκτικές και επιτέλους διαφορετικές: αντίδωρο θανάτου... ...ένα κομμάτι έρωτα... ...μικρές βουτηγμένες μπουκιές προδοσίας... ...χορταίνουν μισεμό... Αν αυτό το κάτι που θα δημιουργήσει στον αναγνώστη μια νέα προοπτική έχει αξία τότε αυτή η συλλογή το πετυχαίνει πολύ καλά, κι αν με ρωτάτε, κάθε συγγραφέας θα έπρεπε να είναι σε θέση να καταθέσει κάτι νέο -ίσως πάλι η διαφοροποίηση και το πρωτόφαντο προσδιορίζουν τις μεγάλες πένες.
Προσπαθώντας να σκιαγραφήσω την γενική αποκομιδή μου (παρά να ασχοληθώ με κάθε έργο ξέχωρα) πρέπει να επισημάνω τις συχνές αναφορές στην ψυχή και την αγάπη ενώ την γενικότερη αχρωμία σπάει με θόρυβο το κόκκινο. Ένα κόκκινο έντονο που τοποθετείται ανάμεσα στο μαυρόασπρο και το γκρι άλλοτε με κατακόκκινους ίσκιους ή πορφυρά μετάξια κι άλλοτε πάλι κρυμμένο με μαεστρία σε φλόγες, παπαρούνες ή αίμα.
Σ' αγάπη σκάλωσε
το στρίφωμα του χρόνου
κι έγινε ξέφτι
και κορδέλα στα μαλλιά.
Ακόμα και τούτη την κορδέλα κόκκινη την οραματίζεσαι· κι ας μην υπάρχει κανένα χρωματικό στοιχείο στις λέξεις.
Σε ό,τι αφορά στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί μια γοτθική σκοτεινή αύρα που διατρέχει όλη τη συλλογή και την οποία εντοπίζεις στην άβυσσο, στον κάτω κόσμο και σε νύχτες, σε θανάτους, θυμιάματα και τάφους, σε καπνούς, στάχτες, σκόνη... στη σελήνη... στις σκιές και στα σοκάκια... στη λάσπη, στη μούχλα... ενώ παράλληλα το υδάτινο στοιχείο και η θάλασσα πρωταγωνιστούν.
Σκέψεις ασπόνδυλες
βυθομετρούν το σκοτάδι
Μ' αρέσει τη λεξογνωσία της σε σχέση με το αποτέλεσμα κι αυτό που θέλει να μεταφέρει. Με κέρδισε με τον τρόπο που αγγίζει, νιώθει ή σχηματίζει με τα χέρια. Οι πλείστες αναφορές στο ρήμα πλάθω και στα παράγωγά του εντείνουν ό,τι σχετίζεται με την αίσθηση της αφής ενώ κάποια ψήγματα ρίμας σε κάποια έργα προσφέρουν κάτι σαν ρυθμό δοκιμάζοντας έτσι κάθε μέτρο.
Αιθάλη της ομίχλης
Λαίμαργες κουταλιές
Φως σκοτωμένο
Αγρίμι της ερημιάς
Μ' αρέσει που εμπνεύστηκε από τις Μαγεμένες (Las Incantadas) και την ιστορία τους, που έβαλε μπόλικη ψυχή ή έστω της επέτρεψε να εμπλουτίσει τον κόσμο της, που είναι τόσο αισθαντική, που ξέρει τί να πει και πότε και πόσο... που κυριαρχεί στις λέξεις, τις διαχειρίζεται άψογα και τις καθοδηγεί κατά το δοκούν... κι ελπίζω, σύντομα, να ξανασυναντηθούμε λογοτεχνικά.
Υ.Γ.: Ενός λεπτού κραυγή για όλες τις σιωπές που επιβλήθηκαν.
Η ποιητική συλλογή της Ανδρονίκης Δημητριάδου, Λόγου αντίθεση, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Η Ανδρονίκη Δημητριάδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκτοτε εργάζεται ως εκπαιδευτικός και μεταφράστρια. To 2015 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή Πέτρα και Ευαγγέλιο από τις εκδόσεις Βακχικόν. Έχει μεταφράσει και κυκλοφορούν από τις ίδιες εκδόσεις τα βιβλία του Denis Emorine: Καταιγίδα (ποιήματα, 2015), Στην αιωνιότητα (ποιήματα, 2016), Θλιμμένα Βαλς (διηγήματα, 2017), και το ανθολόγιο ποιημάτων του Michel Deguy Σκηνή στον καθρέφτη (2016). Μεταφράσεις και ποιήματά της δημοσιεύονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες.
