Αυτό το πετυχαίνει η Στρίγκου, όχι τόσο με την ποιότητα του λόγου της -ο οποίος σε συγγραφικό επίπεδο αγγίζει την ποίηση σε πεζό λόγο, με μικρές κοφτές προτάσεις, με περιγραφές αλληγορικές και τόσα επίπεδα ουσίας να κρύβονται κάτω απ’ το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης- όσο με την ειλικρίνεια απέναντι στον αναγνώστη και στον εαυτό της πρωτίστως.
Η τοποθέτηση του ψυχολόγου Γιάννη Ντίνου στην εισαγωγή του βιβλίου είναι ακριβής και ιδιαίτερα βοηθητική στο να εντοπιστεί η σημειολογία της γραφής της Στρίγκου, ωστόσο θα σας πρότεινα να τη διαβάσετε εκ των υστέρων, αφού πρώτα έχετε ολοκληρώσει εσείς το κείμενο και έχουν δημιουργηθεί μέσα σας οι εικόνες και τα συναισθήματα.
Η μάνα, η μάνα ως σύμβολο αλλά και η μάνα ως ρόλος, η μάνα τροφοδότης αλλά και η μάνα που είναι ικανή να διακόψει την όποια τροφοδοσία, είναι ένα κεντρικό ζήτημα στις σελίδες του βιβλίου. Οι διάλογοι, μικροί και μεστοί, καμιά φορά νιώθεις να απευθύνονται σε σένα τον ίδιο, και αυτό επιτείνει στο μέγιστο βαθμό το συγκινησιακό φορτίο. Ωστόσο, η γραφή απαιτεί την απόλυτη προσοχή του αναγνώστη για να συλλάβει τα λεπτά νοήματα, γεγονός που ίσως σας οδηγήσει σε δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις.
Η γενική αίσθηση που αφήνει η ανάγνωση είναι γλυκόπικρη. Κλείνοντας το βιβλίο επέρχεται ένα είδος κάθαρσης η οποία ωριμάζει ως συναίσθημα και όχι ως άμεση απόρροια κάποιου λογοτεχνικού τεχνάσματος ή της εξέλιξης κάποιας ιστορίας.
Τέλος, ακόμα και το προσεγμένο εξώφυλλο του βιβλίου σε απόλυτο μαύρο με άσπρες λεπτομέρειες θεωρώ πως καθιστούν τη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων ένα άρτιο έργο τέχνης.
Καλές αναγνώσεις.
Το διήγημα της Μαρίας Μ. Στρίγκου, Ο άλλος εγώ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Επίσης:
