Γνωριμιά μου στερνή

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Μόνιμη κατοικία μου κει που δεν φτάνει ο ήλιος,

πεσμένη εις στο δροσερό από τα δάκρυα χώμα.

Φύλλα καρδιάς απέμειναν ξεδίπλωτα, ανοιγμένα,

επάγωσε η σκέψη μου, δεν ταξιδεύει τώρα.

Στο πρώτο χτύπημα έχασε πολύχρωμα φτερά της,

τότε π’ αξίωνε στοργή μα πήρε ένα αγκάθι.

Δίχως ελπίδα εύρεσης γης και αυτοδυναμίας,

σε άδειους δρόμους τριγυρνώ ξοδεύοντας τη λύπη

απλόχερα, αφειδώλευτα, περίσσια αφού την έχω.

Χειμώνας μες στα σωθικά, το αίμα μου πετρώνει

και προσκυνώ τη θλίψη μου μ’ αμετροέπειας δέος.

Φίλη με την κατάθλιψη έγινα πια, χαλάλι,

μελαγχολίας άβυσσος, γλυκόπικρη παρέα.

Λένε πως η συνήθεια μεγάλη δύναμη έχει.

Έτσι, εγώ τη θλίψη μου παντρεύτηκα και βέρα

μου ’δωσε την υπόσχεση ποτέ να μην μ’ αφήσει.

Στους όρκους της αγάπης μας, στα χείλη δύο λέξεις

θρονιάστηκαν κι αβίαστα θέλησα να προφέρω.

«Πάντα μαζί», αναφώνησα, και τώρα ως το τέλος

σμίξιμο αυτό παράταιρο, πρέπει να το στηρίξω.

Διαζύγιο, αλίμονο, ποτέ δεν θα μου δώσει,

μήτε κι εγώ το ζήτησα, τρόμο αφού μου φέρνει.

Της ευτυχίας η χαρά διαχείριση αξιώνει,

κάτι στ’ οποίο υστερώ άπειρη όπως είμαι.

Αδυνατώ να πορευτώ επάξια προς το δώρο.

Καλύτερα τη θλίψη μου ποτέ να μην προδώσω,

η αγάπη για τα γνώριμα πάντα με συγκινούσε.

🍂

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Το συνοδευτικό κολάζ προέκυψε από το έργο του Πάμπλο Πικάσο, «Ο θάνατος του Κασαχέμας», που δημιουργήθηκε μετά την αυτοκτονία του φίλου του και σταδιακά τον οδήγησε στην κατάθλιψη και την μπλε περίοδο. Ο πίνακας είναι αφιερωμένος στον Κασαχέμας.

Της ίδιας:
Δεν ζεις...
Έρωτας είναι...