Άγγελου Μανουσόπουλου
Η πρώτη δουλειά που έπιασα όταν απολύθηκα από το στρατό ήταν σε μία εβδομαδιαία εφημερίδα της κακιάς ώρας -πόσο κακιάς θα το καταλάβετε παρακάτω. Στην πρώτη μου συνάντηση με τον ιδιοκτήτη-διευθυντή, αμέσως μετά την πρόσληψη μου, καθώς μου εξηγούσε τα καθήκοντα μου, έκπληκτος τον άκουσα να λέει ότι, εκτός των βασικών καθηκόντων μου, θα «γέμιζα» (αυτή ήταν η ακριβής έκφραση του) και κάποιες στήλες όπως τη στήλη αυτοκινήτου, υγεία-διατροφή, ομορφιά-μόδα, αστρολογία κ.ά.
Τον διέκοψα έντρομος για να υποβάλω τις αντιρρήσεις-απορίες μου. Πώς περίμενε ότι ένας άνθρωπος θα κατείχε τόσες γνώσεις και ικανότητες ώστε να γράφει για όλα αυτά σε εβδομαδιαία βάση και -κυρίως!- πώς σχημάτισε την εντύπωση ότι αυτός ο θαυματουργός ήμουν εγώ; Τι θα έγραφα εγώ για το αυτοκίνητο που (τότε) δεν είχα ούτε δίπλωμα οδήγησης, τι θα έγραφα για την υγεία εγώ ο μανιώδης (τότε) καπνιστής και φανατικός (τότε) σαβουροφάγος και ας μη σχολιάσω για μόδα, ομορφιά, ζώδια...
«Μα δεν θα τα γράφεις από το κεφάλι σου» με καθησύχασε «θα τα παίρνεις από αλλού».
📖
Απόσπασμα από τη συλλογή βιωματικών διηγημάτων του Άγγελου Μανουσόπουλου, Ο πόνος της επιστροφής.
Στην περίληψη λέει: Αν δύο-τρεις παλιόφιλοι, σαραντάρηδες, που μεγάλωσαν σε μία επαρχιακή πόλη συναντιόντουσαν για να τα πιουν και να θυμηθούν τα παλιά, οι ιστορίες που θα έλεγαν θα μπορούσε να είναι τα κείμενα αυτής της συλλογής, που συνέχονται από μία έντονη νοσταλγική διάθεση. Εξάλλου ο τίτλος της συλλογής δεν είναι παρά η μεταφορά στην καθομιλουμένη της ετυμολογίας της λέξης «νοσταλγία» (το άλγος του νόστου).
Κατεβάστε το βιβλίο! [κλικ στο εικονίδιο που θέλετε -αρχείο pdf, epub ή mobi- και περιμένετε. Δεν απαιτείται καμία άλλη ενέργεια]
