koukidaki: Η ατέλεια της πληρότητας

Γράφει η Νόπη Χατζηιγνατιάδου

Το φως διαθλάται στους γυάλινους σβώλους της ύλης, χορταίνει όλα τα πεινασμένα μάτια. Αντιλαμβάνεσαι την πληρότητα που διαχέεται στον χώρο με όλες τις άυλες κουκκίδες σου. Είναι μεγάλες οι στιγμές, είναι τρανή η διάρκεια. Η πληρότητα σε κρατά. Δεν πέφτεις. Δε δύεις. Όλα τα άκρα ακμαία. Στέρεος είσαι, καθώς προχωράς. Αλλάζεις. Μεταβάλλεσαι. Νοοτροπία αλλάζεις -μετανοείς. Δίχως τελμάτωση. Κι όμως, δεν υπάρχει χθες, αύριο, ιστορία, μήτε μύθος. Σε χρόνο παροντικό, πάλι γεννιέσαι. Ρουφάς με τη μεγάλη μύτη σου την ευωδιά της αρμπαρόριζας, της σάρκας και του βασιλικού. Κάνεις έρωτα όταν κάνεις έρωτα, με κάθε εσωτερικό σου όργανο. Κάνεις έρωτα όταν δεν κάνεις έρωτα με όλες σου τις αισθήσεις. Νιώθεις τη δόνηση στα εγκεφαλικά σου κύτταρα, ταυτόχρονα και στις πατούσες. Αγγίζεις την ξένη ύλη με το ‘να σου δάχτυλο και περνάς ολόκληρος μέσα στο φιλόξενο σπίτι. Έχει δροσιά τα καλοκαίρια και θαλπωρή, η αγάπη, όταν κρυώνεις. Το μέσον -τα σώματα. Οι υγροί δίοδοι υπηρετούν την ένωση. Ο πόθος της καθολικής κατάκτησης επιτυγχάνει τον στόχο του για εκατό και μέρες, για εις το άπειρο. Η γένεση επαναλαμβάνεται από την ίδια μήτρα, το πρόσωπο γεννά το ίδιο πρόσωπο κι αντίστροφα. Το πρώτο πρόσωπο εναλλάσσεται σε δεύτερο κι αντίστροφα. Δηλαδή, είμαι η μήτρα, είσαι ο γόνος. Είμαι το σπέρμα, είσαι η κοιλιά, που τον λόγο κυοφορεί. Οι θνητές ρίζες εξαϋλώνονται με της ύλης τον αφράτο λόγο, με τη γινομένη πράξη της γλώσσας. Μάρτυρας το φως επάνω στα πρόσωπα. Το πρόσωπο προϋποθέτει πρόσωπο. Πρόσωπο δίχως πρόσωπο δεν υφίσταται. Το κρασί και το ψωμί στο τραπέζι. Τα σώματα κοινώνησαν. Η πόρτα διάπλατα ανοίγει, το φως ξανά και ξανά αγκαλιάζει σα μάνα, σαν πατέρας, σαν αδερφή, σαν εραστής. Κάθε αυγή όλα γεννιούνται τώρα. Μαζί. Οι λίθινες απολήξεις των κυμάτων σπάνε με τα τέσσερα χέρια…

🌹

Απόσπασμα αδημοσίευτου έργου της.
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από πίνακα της Καλιφορνέζας Isabel Emrich που ζωγραφίζει με λάδι γυναίκες βυθισμένες στο νερό.

Από την ίδια:
Μορφή
Πρόβα έρωτα