Τον χρόνο αν εγύριζα

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Όταν με φίλους συζητώ, στον κόσμο τι ζηλεύω

κι αν μία υπερδύναμη είχα να διαφεντεύω

αν ήμουν υπερήρωας, ποια τάχα η δύναμή μου

η δύναμη που θα ’θελα με όλη την ψυχή μου;

Ένα περνάει απ’ το μυαλό, ένα τον νου ζυγώνει

να ήμουν τάχα οδηγός στου χρόνου το τιμόνι

την όπισθεν να έβαζα προσεχτικά οδηγώντας

και στις ωραίες μου στιγμές, να ’μουν ξανά παρόντας.

Πρώτης αγάπης το φιλί ξανά να το γευόμουν

κι όλα να ’ταν ανέμελα, απλά να ονειρευόμουν

νιος να ξαναγινόμουνα δίχως υποχρεώσεις

με πνεύμα νέο, ανήσυχο, δύσκολο να μερώσεις.

Να ένιωθα το αίμα μου να βράζει από ζωντάνια

να ’βλεπα πάλι ζωντανή τη δόλια μου τη μάνα

ν’ ακολουθούσα συμβουλές που τότε αψηφούσα

για τους δικούς ανθρώπους μου χρόνο θ’ αναζητούσα.

Σε φίλους που αδίκησα “συγγνώμη” θα ζητούσα

ακόμα και στα γόνατα θα τους εκλιπαρούσα

ινάτι να μην βάλουμε ποτέ ανάμεσά μας

γιατί ο χρόνος είν' σκληρός, θα το ’βρουμε μπροστά μας.

Σαν πίσω εγώ το γύριζα του χρόνου το ρολόι

όσες χάντρες εβάζουνε σε ένα κομπολόι

τόσα ρίσκα, αβίαστα θα ήθελα να πάρω

τίποτα δεν θα μ’ έσκιαζε, μα θα ’τρεμα τον χάρο.

Τον θάνατο θα έτρεμα, μην πάψει το ταξίδι

και φύγω με τα στήθη μου ριγμένα απ’ το βαρίδι

το βάρος πως δεν μπόρεσα το παρελθόν ν’ αλλάξω

και με τους πεθαμένους μου, για λίγο να μονιάσω.

Τον χρόνο αν εγύριζα, όμως, αλίμονό μου

ίσως μοιραία να ’χανα λίγο απ’ τον εαυτό μου

ίσως να είν' πιο συνετό να νιώσω ευγνωμοσύνη

γι’ αυτά που ’χω, και στο παρόν να δείξω εμπιστοσύνη.

🌸

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από πίνακα της Yalena Revis. Πηγή

Της ίδιας:
Ονείρου ανάμνηση
Γνωριμιά μου στερνή