Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε να διαφημίζεται η παράσταση κάτι μου έλεγε να πάω να τη δω, κάτι με έτρωγε πως θα είναι κάτι αξιόλογο και όχι νέτα σκέτα παιδικό.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: μου αρέσει να βλέπω παιδικές παραστάσεις, γιατί ξέρω πως το θέατρο είναι ένα από τα πιο προσοδοφόρα θεάματα για ένα παιδί και μπορεί να του χαρίσει συναισθήματα, ιδέες και αναμνήσεις πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Επιπλέον, είναι το πιο πρόσφορο μέρος για ένα δίωρο γεμάτο εφέ, μουσική και τραγούδι, κάτι στο οποίο κάποια στιγμή θα γίνει μέρος του και το ίδιο το παιδί είτε χειροκροτώντας είτε απαντώντας σε από σκηνής ερωτήσεις κλπ. Επίσης, είναι ένα είδος αρκετά δύσκολο, μιας και απευθύνεται σε ιδιαίτερο κοινό, που πρέπει να του τραβήξεις την προσοχή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σίγουρα υπάρχουν ηλικιακές διαβαθμίσεις και θέλει προσοχή από τον γονιό ως προς το τι θα επιλέξει να δει το παιδί του, κυρίως γιατί αν το πάει σε παράσταση για μεγαλύτερους ίσως βαρεθεί πιο εύκολα ή χάσει σημαντικά νοήματα που θα είναι πιο κατανοητά σε επόμενο ηλικιακό στάδιο. Πάντως, η «Παναγία των Παρισίων» απευθύνεται σε παιδιά από 5 ετών και πάνω, μιας κι έχει μεγάλη διάρκεια, πάρα πολλές σκηνές και ελάχιστη διαδραστικότητα αλλά, δε θα κουραστώ να το τονίζω, άνετα μπορούν να το δουν και ενήλικες.
Από την αρχή εντυπωσιάστηκα με τα κοστούμια και τα σκηνικά, μιας και η παράσταση ξεκινάει με το «Πανηγύρι των Τρελών», τη μοναδική ευκαιρία που έχει ο Κουασιμόδος να κατέβει από τα καμπαναριά του και να αναμιχτεί με τον κόσμο.
Φουστάνια και μαντίλια, καπέλα και μανδύες, ζογκλέρ και ακροβάτες, πάρα πολύ μουσική και άφθονος χορός καλωσόρισαν τους θεατές στην εποχή και το μέρος όπου θα διαδραματιστεί η ιστορία. Στη συνέχεια αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρωταγωνιστές και να τους γνωρίζουμε μέσα από παραστατικούς διαλόγους και ευρηματική σκηνοθεσία. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω και έμεινα να παρακολουθώ μια έντονη συναισθηματικά παράσταση, με χιούμορ και συγκίνηση, δράση και αγωνία, τραγικές και κωμικές στιγμές, ήταν ένα θέαμα που πραγματικά τα είχε όλα.
Η μουσική του Νίκου Κυπουργού, με τα τύμπανα, τα φλάουτα, το εκκλησιαστικό όργανο έδωσαν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και ταίριαξαν απόλυτα με τη δράση. Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη ήταν εντυπωσιακά, με μέρος της Παναγίας των Παρισίων να είναι το φόντο της παράστασης αλλά και άλλα κομμάτια να ανεβοκατεβαίνουν κατά τη διάρκειά της. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στην εντυπωσιακή είσοδο της Αυλής των Θαυμάτων και στα υπέροχα κωδωνοστάσια που εμφανίζονται όταν ο Κουασιμόδος ξεναγεί την Εσμεράλντα στην εκκλησία. Η σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου είναι πραγματικά ένα κέντημα: όλοι ανεξαιρέτως είναι συντονισμένοι μεταξύ τους στις χορογραφίες και έχουν τους δικούς τους μικρούς ή μεγάλους βωβούς ρόλους όταν μιλάνε οι πρωταγωνιστές. Στις μαζικές συγκεντρώσεις, όταν ο Φρολό καλεί τον λαό για να του ανακοινώσει διάφορα πράγματα, όλοι οι ηθοποιοί είναι συγκεντρωμένοι, με τεταμένη την προσοχή τους για την οποιαδήποτε αλλαγή που ίσως αναπάντεχα συμβεί. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου παίζουν με το φως και τη σκιά όσο και όπου πρέπει ενώ οι σκηνές που καίγεται το Παρίσι ή ακόμη περισσότερο το κάψιμο της Εσμεράλντας δίνουν σκηνοθετικές λύσεις ασύλληπτες και ταυτόχρονα συναρπαστικές! Ειδικά η Εσμεράλντα στην πυρά είναι φαντασμαγορική και πραγματοποιείται με τα πιο απλά εκφραστικά και ενδυματολογικά μέσα!
Ως προς τους ηθοποιούς, ποιον να ξεχωρίσω και σε ποιον να πρωτοαναφερθώ; Για άλλη μια φορά θα τονίσω πως η παράσταση παίζεται από πραγματικά καλούς ηθοποιούς που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό καθ’ όλη τη διάρκειά της. Ο Δημήτρης Πιατάς, εκτός από την εκπληκτική δουλειά που του έκαναν στο μακιγιάζ, έχει εξαιρετικό ταλέντο υποκριτικής, που εδώ το ξεδιπλώνει σε μεγάλο βαθμό. Συγκινητικός και τρυφερός, δυνατός και φοβισμένος, αθώο παιδί και ταυτόχρονα οργισμένος άντρας, υποδύεται έναν ρόλο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει καρικατούρα, όχι όμως όταν έχεις την πείρα και το ταλέντο του συγκεκριμένου ηθοποιού.
Η Νάντια Κοντογεώργη δίνει μια άλλη διάσταση στην Εσμεράλντα που γνωρίσαμε στις σελίδες του Βίκτωρος Ουγκώ. Τσαχπίνα και ναζιάρα, έξυπνη και ετοιμόλογη, ηθική και πείσμων, σύντομα ερωτεύεται τον αξιωματικό Φοίβο ενώ ο Φρολό τη θεωρεί μάγισσα και καίγεται από πόθο γι’ αυτήν. Ο Θοδωρής Κατσαφάδος, με την υπέροχη στεντόρεια φωνή του και το εξαιρετικό του παράστημα, είναι ο απόλυτος κακός της παράστασης, ρεαλιστικός και ανθρώπινος. Το βλέπεις και το νιώθεις πως καίγεται από έρωτα για μια γυναίκα που εκ των πραγμάτων δε θ’ αγγίξει ποτέ, βάζει φωτιά στο Παρίσι προκειμένου να την ξετρυπώσει, μηχανορραφεί εις βάρος των καλών κι ας είναι εκπρόσωπος του Θεού πάνω στη γη. Και αυτός θα μπορούσε να γελοιοποιήσει τον ρόλο του, ξέρει όμως πού πρέπει να σταματήσει και κυρίως πώς να ζωντανέψει ένα τόσο δυστυχισμένο στην ουσία πλάσμα!
Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, με το φανταχτερό κοστούμι του αξιωματικού, υποδύεται τον ερωτοχτυπημένο Φοίβο και ταυτόχρονα τον σκληρό στρατιώτη που οφείλει υπακοή σε διαταγές. Η υποκριτική του δεινότητα με έπεισε απόλυτα όταν κατάλαβε το ποιόν του Φρολό κι αρνήθηκε να υπακούσει σε διαταγές του, με ανυπολόγιστες γι’ αυτόν συνέπειες.
Ο Γιώργος Συμεωνίδης υποδύεται τον Γκρεγκουάρ, τον αφηγητή, που με τις ρίμες του, την ποικιλία των εκφραστικών του μέσων και τους ακροβατισμούς του πάνω στη σκηνή δημιουργεί τον καλύτερο τραγικωμικό ρόλο της παράστασης.
Ο Μάριος Πετκίδης και ο Ιωάννης Κοντέλλης υποδύονται τους γρύπες της Παναγίας των Παρισίων, τα διακοσμητικά τερατάκια που κρατούν συντροφιά στον μοναχικό Κουασιμόδο και πραγματικά είναι απολαυστικοί, ελαφρύνοντας το κλίμα στις πιο κρίσιμες στιγμές και χαρίζοντας άφθονο γέλιο σε μικρούς και μεγάλους.
Τέλος, ένα μεγάλο μπράβο για άλλη μια φορά στους ανθρώπους που υποδύονται τον «Χορό» της παράστασης, που, πότε ως λαός των Παρισίων, πότε ως Τσιγγάνοι, πότε ως εκτελεστές κ.λ.π., γεμίζουν τη σκηνή απ’ άκρου εις άκρον με τους χορούς τους, τα κοστούμια τους, τις κατάλληλες ατάκες για να προχωρήσει το έργο, τις αντιδράσεις τους, τη γενικότερη στάση τους.
«Η Παναγία των Παρισίων» είναι μια αξιολογότατη παράσταση που θα την ευχαριστηθούν εξίσου μικροί και μεγάλοι. Χορταστικό θέαμα, εξαιρετικά κοστούμια, ανεπανάληπτη μουσική, κεντημένη σκηνοθεσία, εκπληκτικές ερμηνείες χαρίζουν μοναδικές στιγμές χαράς και τρυφερότητας, αγωνίας και συγκίνησης που θα ενθουσιάσουν ακόμη και τους πιο απαιτητικούς. Μην ξεχάσετε να προμηθευτείτε το πρόγραμμα της παράστασης που περιλαμβάνει το κείμενο αλλά και cd με τα τραγούδια!
Συντελούν:
Συγγραφέας: Βίκτωρ Ουγκώ
Κείμενο: Στρατής Πασχάλης
Κείμενο: Στρατής Πασχάλης
Σκηνοθεσία-χορογραφία: Σοφία Σπυράτου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Σκηνικά-κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Λευτέρης Παυλόπουλος
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: PRIME ENTERTAINMENT LTD
Διεύθυνση παραγωγής: Χρηστίνα Νιάρου
Εκτέλεση παραγωγής: Δημήτρης Συνοδινός
Ειδικές κατασκευές: Αλέξανδρος Λόγγος
Φωτογραφίες: Studio Vrettos
Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού
Διανομή:
Κουασιμόδος: Δημήτρης Πιατάς
Εσμεράλντα: Νάντια Κοντογεώργη
Φρολό: Θοδωρής Κατσαφάδος
Γκρεγκουάρ: Γιώργος Συμεωνίδης
Φοίβος: Δημήτρης Γκοτσόπουλος
Αρχηγός Των Τσιγγάνων: Κώστας Μαγκλάρας
Βασιλιάς Λουδοβίκος: Αλέξανδρος Ψυχράμης
Γρύπας Α: Μάριος Πετκίδης
Γρύπας Β: Ιωάννης Κοντέλλης
Μαζί τους οι (αλφαβητικά): Άγγελος Αντωνάκος, Άρτεμις Βαβάτσικα, Στράτος Γιαπτσέ, Ίρις Κατράκη, Αλέξανδρος Κεϊβανάη, Ανδρέας Λάβνερ, Ίρις Μάρα, Κοσμάς Μεταξόπουλος, Νατάσα Σαραντοπούλου, Γιάννης Σμέρος, Κώστας Τσιαμάγκας, Ελεάννα Φινοκαλιώτη, Ράνια Φόβου, Εύη Χατζάκη
Στο Θέατρο Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα, 2118005141. Διπλές παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 11:30 & 15:00 και Κυριακή στις 11:30 & 15:00
