Γράφει ο Πέτρος Λυγίζος
Ο Χρόνος είναι ταξιδιώτης.
Με παίρνει μαζί του δίχως να το θέλω.
Τρέχει.
Δεν τον φτάνω.
Αγκομαχώ.
Κυνηγώντας τον, εισπνέω σκόνη
από μνήμες και δρόμους παλιούς
ακούω τον απόηχο παιδικών τραγουδιών
αφήνομαι στη βροχή περασμένων φθινοπώρων
κρύβομαι σε σύννεφα αειθαλή
μόνο και μόνο μη μένει η ερημιά μου έκθετη
στις αρπακτικές μορφές των ανθρώπων.
Ο Χρόνος είναι ταξιδιώτης.
Τον ακολουθώ απρόθυμα
με βήμα βαρύ
σαν τη νωχελική αποχώρηση του Αυγούστου
πριν το φθινόπωρο.
Κάνω στάσεις
στα σπίτια που διανυκτέρευσε η αγωνία μου
στις θάλασσες που ταξίδεψαν τα όνειρά μου
στο βλέμμα σου που κατέφευγε η λύπη μου…
Μα ο Χρόνος
-αλαζόνας μέσα στην κυνική του αιωνιότητα-
δεν με περιμένει.
Δεν έχω περιθώρια για στάσεις πολλές.
Κι έτσι, αδύναμος σε τούτη τη μάταιη καταδίωξη,
μάχομαι, εγώ ο θνητός,
να συγκρατήσω στα μάτια μου
έστω τις σκιές των φευγαλέων εποχών,
ίχνη αποχαιρετισμών και υποσχέσεων
και, ίσως, εγώ ο ατάλαντος,
με τα λιγοστά χρώματα του παρελθόντος μου,
μπορέσω να ζωγραφίσω ανάγλυφα στην ψυχή μου
την αφηρημένη ταχύτητα της ζωής…
🌲
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2018
Το έργο περιλαμβάνεται στη συλλογή του, Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής.
Το έργο περιλαμβάνεται στη συλλογή του, Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Salvador Dali με τίτλο Η εμμονή της μνήμης.
Του ίδιου:
