Ι.Τ.: Η μικρή φόρμα ανέκαθεν ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου, καθώς για μένα αποτελούσε την υπέρτατη συγγραφική πρόκληση, αφού κρύβει μια ολότελα διαφορετική τεχνική. Ο δημιουργός καλείται να αναπτύξει επαρκώς μια ιστορία μέσα σε λίγες σελίδες, που σημαίνει ότι κάθε λέξη που χρησιμοποιεί αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα και πρέπει να ξεδιαλέγεται με τη μέγιστη προσοχή.
Η ιδέα για την πρώτη συλλογή διηγημάτων μου, ήρθε μια μέρα που περίμενα στη στάση του λεωφορείου. Δίπλα μου βρισκόταν μια παρέα φαινομενικά ετερόκλητων ανθρώπων, που μέσα από μια τυχαία συζήτηση ανακάλυψαν το κοινό τους σημείο∙ όλοι τους είχαν «απολέσει» κάτι ή κάποιον και πίστευαν πως η «δική» τους απώλεια ήταν πιο βαριά και ασήκωτη από εκείνη που βίωσαν οι υπόλοιποι. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο καθένας τους με έβαλαν σε σκέψη κι αποτέλεσαν το έναυσμα για μια παραγωγική συζήτηση με τον εαυτό μου που κατέληξε να γίνει βιβλίο.
Κοινός παρονομαστής των διηγημάτων η απώλεια και όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο οι ήρωες αυτών χάνουν ό,τι σημαντικότερο. Υπάρχουν απώλειες που διορθώνονται; Υπάρχουν απώλειες που προσπερνιούνται; Και τέλος, υπάρχουν γόνιμες απώλειες;
Ι.Τ.: Οι ερωτήσεις που πολύ σωστά θέτετε, είναι ακριβώς οι ίδιες που με βασάνισαν προτού αποφασίσω να καταπιαστώ με το θέμα. Με τι τρόπο αντιδρά ο καθένας μας όταν ο πόνος έρχεται σε κύματα; Αποκτά ποτέ ξανά την ικανότητα να ελπίζει και να ονειρεύεται ή βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στο πένθος; Χωρίζονται οι απώλειες σε «μικρές» και «μεγάλες» ή τελικά είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που ανάλογα με τα προσωπικά του συναισθηματικά όρια θα τις κατηγοριοποιήσει; Κατά την άποψή μου, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη θλίψη εξαρτάται απόλυτα από το υλικό με το οποίο είναι φτιαγμένος ο καθένας μας. Για κάποιους, ο θάνατος ενός αγαπημένου τους προσώπου θα αποτελέσει ένα γεγονός από το οποίο δεν θα συνέλθουν ποτέ, ενώ για άλλους η τρομερή αυτή απώλεια θα τους οπλίσει με περισσότερη δύναμη και αντοχές, αφού θα έχουν συνειδητοποιήσει πως η ζωή είναι μικρή και πρέπει να τη χαίρεσαι στο έπακρο. Όπως αντιλαμβάνεστε, το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε τα γεγονότα -ως θεατές ή ως «χειραφετημένοι» θεατές- αποτελεί το κλειδί.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με τρεις λέξεις;
Ι.Τ.: Εξερευνητικό. Λυτρωτικό. Αποκαλυπτικό.
Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που τον ξεχωρίζετε και γιατί;
Ι.Τ.: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον χαρακτήρα. Όλοι μα και ο καθένας ξεχωριστά εκφράζουν μέσα από τις λέξεις και τις πράξεις τους τα διάφορα στάδια του πένθους. Ο τρόπος που το διαχειρίζονται, άλλοτε με αξιοπρέπεια και άλλοτε όχι, ακροβατώντας ανάμεσα στην ολοκληρωτική καταβύθιση στη θλίψη και στην πιεστική εσωτερική ανάγκη τους για παρήγορες και αισιόδοξες σκέψεις, είναι για μένα αξιοθαύμαστος αφού ενέχει ελπίδα.
📖
Η συλλογή διηγημάτων της Ιφιγένειας Τέκου, Απόντες στα όνειρα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
12 διηγήματα για την απώλεια. Άνθρωποι καθημερινοί βλέπουν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Πενθούν για όσα έχασαν∙ αγαπημένους, πατρίδα, φήμη, ομορφιά, μνήμη, αξιοπρέπεια, ελπίδα, αρτιμέλεια, νιάτα. Χάνοντας ό,τι αξίζει για εκείνους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό… γίνονται απόντες ονείρων.
Οι ζωές τους διασταυρώνονται και συγκλίνουν με αδιόρατο τρόπο. Ένας παράξενος βιβλιοπώλης και μερικά γαλάζια επιστολόχαρτα μοιράζουν ξανά την τράπουλα της ζωής σκορπίζοντας ελπίδα.
Περισσότερα από/για την Ιφιγένεια Τέκου:
