Όταν έφτασαν, πάρκαρε το αυτοκίνητο κοντά στο δάσος και αποφάσισαν να βαδίσουνε μέσα στο καταπράσινο τοπίο. Όμορφη ζωγραφιά εκτείνονταν, η σύνθεση των εικόνων που αντίκριζαν. Η ηρεμία είχε «εισχωρήσει», ειδικότερα στην ψυχή των ενηλίκων οι οποίοι την είχανε τόσο ανάγκη, λόγω της κούρασης απ’ την καθημερινή εργασία.
Τα ηχοχρώματα, περικύκλωναν τα συναισθήματα τους και η μικρή είχε επιδοθεί με περισσή όρεξη στην εξερεύνηση, του άγνωστου γι’ αυτήν περιβάλλον. Ανάμεσα στις φυλλωσιές και τα κλαδιά των δέντρων, διείσδυαν οι αχτίνες του ήλιου. Ο Μάιος είχε ξεπροβοδίσει την διάθεση τους, και εκείνοι δεν απαρνιούνταν την ευγενική κίνηση του. Τον χώρο μοιράζονταν, με λίγες ακόμα παρέες οι οποίες φρόντιζαν και αυτές από την πλευρά τους, να μην δυσαρεστήσουν τον ανοιξιάτικο οικοδεσπότη τους. Μάλιστα είχανε στηθεί, μικρά υπαίθρια τσιμπούσια και η δροσερή αφή του αέρα τόνιζε ακόμα περισσότερο, την χαλάρωση τους και την ξεγνοιασιά.
Σύντομα όμως, καθώς ο χρόνος κυλάει αμείλικτα ο Γιώργος αντιλήφθηκε κοιτάζοντας το ρολόι του, ότι έπρεπε να επιστρέψει μαζί με την οικογένεια τους στο σπίτι. Εξάλλου το Δευτεριάτικο ξύπνημα, ήταν κοντινή πραγματικότητα και δεν μπορούσε να την παραβλέψει. Η κόρη του βέβαια, δεν είχε ιδιαίτερη διάθεση για να ακολουθήσει τον πατέρα της, καθώς περνούσε υπέροχα. Όμως σύντομα, και αφού την φίλησε στο μάγουλο, την αγκάλιασε και συνοδευόμενος απ΄την Ιωάννα κατευθύνθηκαν μέχρι το αυτοκίνητο.
Λόγω της μεγάλης αδυναμίας που της είχε, της έδωσε μία υπόσχεση. Ότι από τούδε και στο εξής, θα επαναλάμβαναν συχνότερα την εν λόγω απόδραση.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει κολάζ από έργα της Elinore Schnurr.
Βρείτε τον Νίκο Βαρδάκα στη σελίδα του στο facebook.
