Ωδή στο δαγκωμένο παστίτσιο

Οδυσσέα Καλοχώρη

Πρέπει να 'μουνα παιδί

όταν σ’ είχα δοκιμάσει

σε μύρισα με προσμονή

«Γουατ δα φακ!» είπα, τα χα χάσει!

Πόνεσα σαν σε δάγκωσα

και θέλω να το ξέρεις

γιατί μονάχα εσύ είσαι ικανό

την απόλαυση να φέρεις.

Σου ορκίζομαι ότι ποτέ

με τον μουσακά δε θα σε απατήσω

γιατί μονάχα εγώ θα ‘μουν ικανός

με τόση δύναμη να σ’ αγαπήσω.

Στη γλώσσα, η απαλή σου η αφή

της κρέμας σου το χάδι

ποτέ δε θα μου κάτσει σαν αρνί

αχώνευτο το βράδυ.

Ταψί ειδικό στο φούρνο μου

σου έχω αγοράσει

για ‘σενα αγαπημένο μου

καμία συνταγή δε θα σε φτάσει.

Για χάρη σου με μίσησαν

ο πιτσαδόρος κι ο ψαράς

που χάσανε τις παραγγελιές

και από ζήλια με φωνάζουνε «Να ο κοιλαράς».

Μονάχα με πιρούνι χρυσό

τολμώ να σε αγγίξω

-και όποιος κακό λόγο για ‘σενα πει

μπούκοβο θα του ρίξω-

Γιατί τίποτα όπως εσύ

δεν μ’ έχει γεμίσει πόθο

και όλα τα άλλα φαγητά

πονόκοιλο με κάνουνε να νιώθω…

***

Οδυσσέας Καλοχώρης
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Κολομβιανού ζωγράφου Fernando Botero με τίτλο Still life with watermelon (νεκρή φύση με καρπούζι).