Πέτρου Λυγίζου
Το μαγικό ραδιόφωνο στο τραπέζι χορεύει μονάχο.
Με τη βελόνα γαντζωμένη στο παρελθόν.
Σε ψάχνω σε συχνότητα άγνωστη, αφηρημένη, καστανή.
Σκοτάδι.
Μόνο μια απαλή σελήνη στο πορτατίφ,
μια χειρονομία της νύχτας στην ακατέργαστη μνήμη.
Έξω, η ποίηση της βροχής.
Βήματα φόβων περαστικών,
παράσιτα στην επιτραπέζια μουσική μου.
Αλλάζω σταθμό, αλλάζω χρόνο.
Πανσέληνος.
Χορεύω.
Ίσα για μιαν αναπάντητη πρόσκληση στον κρυμμένο μου
εαυτό,
για ένα πλαστό διαβατήριο στο μέλλον.
Μα μπαίνω στο ραδιόφωνο!
Με τρυπά η βελόνα.
Πληρώνω πρόθυμα το τίμημα της απόδρασης.
Αποκαλύπτω το παιδί μέσα μου,
ανοίγω βιαστικά τις πόρτες.
Εδώ η αίθουσα ονείρων, εκεί το δωμάτιο νοσταλγίας,
αλλού η αυλή της φαντασίας.
Κανείς.
Μόνον εγώ… να ιχνηλατώ ευτυχής,
τα αίτια της αποπομπής μου
από τον κόσμο των μεγάλων,
έναν κόσμο χωρίς μαγικό ραδιόφωνο…
🌿
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved
Στη συνοδευτική φωτογραφία βλέπετε έργο ζωγραφικής του Ruslan Sabiroff
Από τον ίδιο:
