Αντώνη Ευθυμίου
Με τα αιχμηρά σου νύχια
σκάψε ένα λαγούμι
στην κόγχη των ματιών μου,
μέχρι να ξεθάψεις τα δάκρυα
που τρύπωσαν πίσω από το θολερό μου βλέμμα.
Ρίξε μια άγκυρα σιωπής στη φλύαρη θάλασσά μου,
στο μελάνι που σπατάλησα
για να σου γράφω τον έρωτά μου.
Δέσε τα αλλοπαρμένα όνειρά μας
στο μεσιανό κατάρτι της λήθης,
που στον αγέρα δε λυγά.
Όταν το φεγγάρι σκουριάσει
στην αγκαλιά της ροδαυγής,
άρχισε να μαζεύεις τα αγκάθια
που δραπέτευσαν βιαίως
από τα εκατόφυλλα ρόδα της αγάπης.
Ανάμεσα στις χαραμάδες της καρδιάς
ψάξε να βρεις μια παράτολμη ηλιαχτίδα
για να λιώσεις το σταματημένο ρολόι της ζωής
κι ύστερα στάξε λίγο χρόνο
πάνω στα χέρσα σώματά μας.
Στη σκιά της μοίρας κάτσε λίγο να ξαποστάσεις,
με την υγρή ανάσα της ομίχλης
σιγά σιγά να ξεδιψάσεις
μέχρι να στερέψει της ψυχής η άβυσσος.
Κι αν βαρέθηκες όλες αυτές τις εντολές
εμπρός λοιπόν αφόρισέ με, αψήφησε την παρουσία μου
και μάθε να ζεις στη μοναξιά.
Μα να θυμάσαι πως τότε
θα έχεις υπακούσει σε μια ακόμη εντολή μου.
🌹
Αντώνιος Ευθυμίου
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
