Μαρίας Κόνιαρη
Το θηριώδες αυτοκίνητο της δεκαετίας του 60 έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην Εθνική με προορισμό το Μεσολόγγι. Το κασετόφωνο έπαιζε τραγούδια με… χάρους. Πού πήγαινα με έναν εντελώς άγνωστο;
Δεν ρώτησε να μάθει τίποτα για μένα ούτε εγώ για εκείνον. Έτσι για να μη χάνεται η μαγεία και το μυστήριο με τα κοινότοπα και... στερεότυπα.
-Άνοιξε το ντουλαπάκι και εκεί έχω μια κασέτα με τα αγαπημένα μου τραγούδια. Ξέρω πως αυτά που ακούγονται δεν σου αρέσουν.
-Κάνεις λάθος! Τα τραγούδια με χάρους είναι τα αγαπημένα μου. Ξορκίζουν τους φόβους. Και έτσι ζεις καλύτερα.
-Όλες οι κοπέλες που έβγαινα μαζί τους ανατρίχιαζαν και σταυροκοπιόντουσαν όταν άκουγα όλα αυτά. Μου έλεγαν επιτακτικά να κλείσω το κασετόφωνο. Αλλά ας ακούσουμε άλλα τραγούδια. Άκουσε τα και πες μου ποιο σου αρέσει πιο πολύ. Ποιο θα μου αφιέρωνες.
«Σ’ ένα σπίτι με είδωλα και θεούς ξεχασμένους
συντροφιά τους με άφησες να γυρνώ σαν χαμένος
συντροφιά τους με άφησες να γυρνώ σαν χαμένος
Σ’ ένα σπίτι με είδωλα που εσύ είχες φτιάξει
τη ζωή μου τη δίκασες μέσα εκεί να περάσει»
τη ζωή μου τη δίκασες μέσα εκεί να περάσει»
-Αυτό είναι πολύ δυνατό με υπέροχη μουσική στίχο και φωνή. Στο αφιερώνω.
-Και τι ξέρεις εσύ για μένα; Είναι και εμένα το αγαπημένο μου. Αν και κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες και ακούω μόνο παλιά. Όμως είναι σαν να περιγράφει εμένα μέσα το σπίτι των ονείρων μου.
-Κι εμένα θα μου άρεσε να μένω «σε ένα σπίτι με είδωλα» του είπα. Να είναι οι τοίχοι βαμμένοι σε έντονα χρώματα μωβ κόκκινο και μπλε σκούρο σαν την καλοκαιρινή νύχτα και να κρέμονται διάφορα αντικείμενα από άλλες εποχές και άλλες χώρες.
-Δεν φαντάζεσαι πόσο μισώ τους φαιοκίτρινους «συνηθισμένους τοίχους» Μοιάζουν σαν του καραβιού που υπηρετούσα στο ναυτικό αλλά και σαν το δωμάτιο του νοσοκομείου που πέθανε ο παππούς μου. Μυρίζουν μιζέρια σοβαροφάνεια και αρρώστια.
Το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά και σχημάτιζε ένα ειδυλλιακό σκηνικό για μια εβδομάδα πραγματικά μαγική με ρομαντικούς περιπάτους και «άγρια γκάζια» στο δρόμο για την Τουρλίδα με το κασετόφωνο να παίζει ξανά και ξανά τα αγαπημένα μας τραγούδια.
Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος και έφθασε η μέρα του αποχαιρετισμού. Ίσως να μην τον δω ξανά σκέφτηκα.
Η αρχική μουσική του τραγουδιού κάπως μελαγχολική έκανε αντικατοπτρισμό στη λιμνοθάλασσα μαζί με τα πρώτα φώτα στις πελάδες το σούρουπο.
-Τελευταία μέρα λοιπόν! Ακούω εντυπώσεις, είπα
-Δεν θα μπορούσα να μείνω πάνω από τρεις μέρες σε ένα μέρος με τόση σιωπή και μοναξιά. Η ηρεμία μου φέρνει θλίψη και ανία. Αλλά εσύ πόσο θα μείνεις εδώ ακόμα;
-Δύο μήνες ακόμα και μετά έρχομαι Αθήνα για μόνιμα.
-Έχω μια ιδέα. Τι θα έλεγες να μείνουμε μαζί για πάντα σε ένα σπίτι με είδωλα, ενθύμια και ένα τζουκ μποξ;
-Είσαι σίγουρος;
-Απόλυτα! Μια εβδομάδα που μείναμε μαζί είναι αρκετή για να καταλάβω πως θα ζήσουμε για πάντα ευτυχισμένοι.
Έβαλε και πάλι να παίζει το τραγούδι…………
Είκοσι τρία χρόνια μετά ακούμε καμιά φορά το ίδιο τραγούδι και οι νότες του μοιάζουν να φέρνουν αέρα και εικόνες εκείνο το βράδυ στη λιμνοθάλασσα… σ' ένα σπίτι με είδωλα και θεούς ξεχασμένους. Το δικό μας.
🌹
Μαρία Κόνιαρη
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
