Πέτρου Λυγίζου
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Ποιο βλέμμα αντέχει τη φθορά;
Ρυτίδες χαραγμένες από δάκρυα,
τεθλασμένες γραμμές της ζωής.
"Φυσιολογικό", θα πεις.
Μα πόση κρυστάλλινη υγρασία
να χωρέσει τούτη η στιγμή…
Με δείχνω στον εαυτό μου…
με απειλώ με τιμωρία
που άφησα τον ήλιο να γλιστρήσει
κι έγινε η ζωή μου ετερόφωτη…
"Δεν είναι αργά", θα πεις.
Μα πόση υπομονή
να χωρέσει αυτό το δέρμα…
Με φοβίζω…
Με φοβάμαι…
Αυτό το θλιβερό περιτύλιγμά μου,
θα το εγκαταλείψω.
Όπως τα φίδια.
Κι ύστερα πάλι θα συρθώ.
Με άλλο δέρμα…
Με καθρέφτη το βλέμμα σου.
Τυλιγμένος με την αλυσίδα του ποδιού σου,
ίσα μόνο να κάνω την εξάρτησή μου ποίημα,
ίσα μόνο να ακινητοποιήσω τα μεσημέρια σου…
Επειδή μου λείπεις τόσο τις νύχτες,
που ακόμη και η πρωινή παρουσία σου
κάθε πρωινό δικάζεται ερήμην σου…
ως ύποπτη φυγής…
🌻
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2019
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της 19χρονης Rosanna Jones (mixed media artist)
Από τον ίδιο:
