Γράφει ο Πέτρος Λυγίζος
Ο νεκροθάφτης είναι ψυχρός.
Δεν έχει ωράριο
μέρα και νύχτα ζει περιμένοντας το θάνατο.
Των άλλων.
Έχει πρόχειρες ευχές
για άντρες και γυναίκες
για κάθε ηλικία.
Τις νύχτες κρύβεται στο γραφείο.
Ακούει ήσυχη μουσική
λύνει σταυρόλεξα
ονειρεύεται πως οι άλλοι τον αγαπούν
"Μα είμαι καλός και έντιμος"
μονολογεί…
Ο νεκροθάφτης είναι ψύχραιμος.
Δεν έχει το άγχος της ανεργίας.
Έχει την αγωνία της μοναξιάς.
"Δε μπορούμε να τα ‘χουμε όλα"
μονολογεί…
Και κρύβεται ξανά στο γραφείο.
Η πόρτα χτυπά ξαφνικά.
"Τα συλλυπητήριά μου!"
Ίδιες λέξεις, ίδιο ύφος, ίδια τελετή.
Οι μέρες, τα χρόνια περνούν.
Ο νεκροθάφτης είναι θλιμμένος.
Μα έχει ήδη φροντίσει
για την κηδεία του, για τα μνημόσυνα.
Βλέπει το άδειο φέρετρο που τον περιμένει,
κομψό, ξύλο καρυδιάς,
σαν το δέντρο που κρυβόταν μικρός.
Ο νεκροθάφτης φοβάται.
Κρύβεται πάλι στο γραφείο.
Η πόρτα χτυπά ξαφνικά.
"Κύριε, πόσο λυπάμαι!"
Κι ήταν η πρώτη του φορά,
που έλεγε την αλήθεια…
🍂
Copyright © Πέτρος Λυγίζος
All rights reserved
Το έργο περιέχεται στην έκδοση «Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής»
Στη συνοδευτική φωτογραφία βλέπετε έργο της Heidi Hatry η οποία μετά την αυτοκτονία ενός φίλου της, το 2008, δημιούργησε μια μέθοδο ζωγραφικής για να φτιάχνει πορτραίτα εκλιπόντων: χρησιμοποιεί τις στάχτες του νεκρού και κερί. Τα έργα του εκτίθενται στην Ubu Gallery της Νέας Υορκης
Του ίδιου:
