Εύης Τανούδη
Και όμως αυτός ο έρωτας δεν ήταν στείρος
είναι μια κάποια ανακούφιση και αυτό.
Είχε παιδιά..
Τα δικά μας.
Αυτά που γέννησα τα βράδια με μυαλού ωδίνες
σε χαρτιά με μελάνια που τελείωναν.
Κάθε βράδυ σου γεννάω ένα παιδί
και το πρωί το καμαρώνω
έτσι ήσυχα που κοιμάται σε ένα φάκελο κλειστό.
Έφτιαξα μια ολόκληρη οικογένεια για σένα
και όλα έχουν τα μάτια σου
γι αυτό στο φως της μέρας δεν τα βγάζω.
Φοβάμαι μη μας προδώσω αγάπη μου.
Είναι που μόνη δε ξέρω αν θα τα καταφέρω.
Είναι μικρά ακόμη πώς να τα μεγαλώσω.
Μόνο ο δικός μου λόγος δε τρέφει.
Φοβάμαι όταν θα αρχίσουν
να ρωτάνε που είσαι.
Τι να τους πω..
Ποιο τίτλο να τους δώσω που να μοιάζει σε σένα..
Όχι, αυτό που σκέφτηκες δε γίνεται
δε μπορεί όλα να έχουν το ίδιο όνομα… ΑΠΟΥΣΙΑ!
🌹
Εύη Τανούδη
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
