Το ταβάνι στο χιόνι

Αναρωτιέμαι, ο οδηγός εκείνου του αυτοκινήτου που τράκαρε τους πρωταγωνιστές στα «Δύο φεγγάρια», τι απέγινε και ποιος να ήταν. Ή ο αντίπαλος μποξέρ, που μίλησε μόνο με ένα χαρτάκι, όπου είχε γράψει δύο λόγια προς τον ήρωά μας. Τι να είχε περάσει στη ζωή του και πώς να ήταν η μέρα του λίγο πριν τον αγώνα; Ή ο μαθητής που δεν ρώτησε ποτέ τίποτα τον δάσκαλο με τον παροξυσμό και την οργή, και που καθόταν σε μια θέση πλάι στον συμμαθητή τη στιγμή που ρωτούσε για την ελπίδα, ενώ εκείνος έμεινε πάντα σιωπηλός, χωρίς, τελικά, ποτέ να τον γνωρίσουμε. Και, τι ανησυχίες να είχαν εκείνα τα κορίτσια, για τα οποία μάθαμε μονάχα το πέρασμά τους από την πισίνα;

Εχθρός του λαού

Ένα μνημειώδες έργο του Χένρικ Ίψεν που έχει παιχθεί σε πάρα πολλές εκδοχές τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Φυσικά πρόκειται για το Εχθρός του λαού, ένα έργο που επιδεικνύει την ανθρώπινη κοινωνία και τον τρόπο που η εκάστοτε εξουσία την χειρίζεται, φτιάχνοντας εικονικούς εχθρούς ανθρώπους που επιζητούν την αλήθεια.

Τα ανάποδα Χριστούγεννα του Λεωνίδα

Δεν ξέρω αν σας το είπα, μα όλος ο Δεκέμβριος είναι αφιερωμένος σε εσάς μικρά μου ξωτικά! Έχω επιλέξει όμορφα, διασκεδαστικά, τρυφερά και γεμάτα χρυσόσκονη βιβλία για να σας παρουσιάσω και είμαι σίγουρη ότι κάποια από αυτά θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον για να τα αναζητήσετε και να τα κάνετε δικά σας.

Σας αρέσουν τα Χριστούγεννα;

Σας αρέσουν οι γιορτές;

Τι είναι αυτό που σας αρέσει περισσότερο τούτες τις άγιες μέρες;

Σκεφτείτε τις δικές σας απαντήσεις και πάμε να σας γνωρίσω τον πρωταγωνιστή της σημερινής μας ιστορίας, που κάτι μου λέει πως οι δικές του απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις, που έθεσα, θα διαφέρουν αρκετά από τις δικές σας...

Μικροί μου φίλοι, ο σημερινός μας ήρωας, ο Λεωνίδας, είναι ένα παιδάκι σαν εσάς. Είναι ένα παιδάκι που ζει με την οικογένεια του και για κάποιο λόγο που θα μάθουμε αν διαβάσουμε την ιστορία του, την περίοδο των γιορτών γκρινιάζει.

Ναι, καλά διαβάσατε...

Δεν χαίρεται, δεν αδημονεί για τον άγιο Βασίλη, δεν απολαμβάνει τη γιορτινή ατμόσφαιρα, παρά γκρινιάζει και είναι αρκετά στενοχωρημένος.

Όλοι στο σπίτι του έχουν τις έγνοιες και τις σκοτούρες τους. Ο μπαμπάς πρέπει να τελειώσει εγκαίρως όλες του τις επαγγελματικές υποχρεώσεις. Η μαμά του είναι διαρκώς χωμένη μέσα στις κατσαρόλες και τα τηγάνια της και πασχίζει να ετοιμάσει το γιορτινό τους τραπέζι. Η γιαγιά, από την άλλη, κάθε λίγο και λιγάκι ρωτάει πώς μπορεί να βοηθήσει και η καλή νονά του Λεωνίδα, ακόμα και αυτή, ρωτάει με ποιο δώρο φέτος θα ήταν χαρούμενος, αλλά δεν ασχολείται περισσότερο μαζί του.

Στο ίδιο κλίμα, βέβαια, είναι και όλοι οι υπόλοιποι γνωστοί του. Τόσο η αδερφή του Λεωνίδα όσο και η δασκάλα του περιμένουν τις γιορτές με ανυπομονησία, αλλά ο νέος μας φίλος για κάποιον λόγο, που δεν θα σας αποκαλύψω, δεν νιώθει όμορφα και δεν του αρέσουν ούτε τα Χριστούγεννα αλλά ούτε και οι γιορτές.

Ναι, σωστά διαβάσατε, αυτό σας έγραψα!

Για κάποιο λόγο, ο Λεωνίδας, δεν θέλει να πάρει μέρος στο γιορτινό κλίμα, όχι γιατί είναι μουρτζούφλης, αλλά γιατί υπάρχει ένας πολύ σοβαρός λόγος, ο οποίος έχει δυσαρεστήσει τον μικρό Λεωνίδα.

Άντε να σας πω, τον λόγο της δυσαρέσκειας του Λεωνίδα, μα μην τον μαρτυρήσετε...

Όπως εσείς έχετε έναν αγαπημένο –συνήθως– φίλο, έτσι και ο Λεωνίδας ήταν αχώριστος με τον Γιορντάν. Από μικρά παιδιά ήταν συνέχεια μαζί, στο σπίτι, στο σχολείο, ακόμα και στις διακοπές. Οι δυο φίλοι αναγκάστηκαν να χωρίσουν και πλέον ο ένας είναι μακριά από τον άλλον γι' αυτό και ο Λεωνίδας είναι τόσο απογοητευμένος.

Σαν να έχει αναποδογυριστεί, όλος ο κόσμος του νιώθει...

Μα μη στενοχωριέστε φίλοι μου!

Έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι τις ημέρες των γιορτών γίνονται θαύματα, η μαγική χρυσόσκονη μπορεί να συμβάλει και να μας φτιάξει τη διάθεση και να κάνει τα Χριστούγεννα μοναδικά και ξεχωριστά!

Τι λέτε; Θα αγγίξει η μαγεία των γιορτών την καρδιά του Λεωνίδα;

Θα βοηθήσει κάποιος έτσι ώστε τα Χριστούγεννά του να γίνουν όμορφα και χαρούμενα; Εννοείται πως δεν θα σας απαντήσω, όσο κι αν με πιέζετε!

Θα σας πω μονάχα ότι θέλω να αναζητήσετε το βιβλίο με Τα ανάποδα Χριστούγεννα του Λεωνίδα, να διαβάσετε την ιστορία του και είμαι σίγουρη ότι στο τέλος ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο θα χαραχτεί στα γλυκά σας προσωπάκια!

Καλές γιορτές, μικρά μου ξωτικά!

Εικονογράφηση: Νικολέττα Φιλιππίδη

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις The book Project.

Κατερίνα Σιδέρη

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:

Ο Λεωνίδας δεν μοιάζει με τα περισσότερα παιδιά, που τρελαίνονται για τα Χριστούγεννα και τα περιμένουν με ανυπομονησία. Τον αποκαλούν γκρινιάρη, «ανάποδο» και τον κοιτάζουν περίεργα. Είναι όμως; Ή μήπως μια σκέψη έχει φωλιάσει στο μυαλό του και δεν τον αφήνει να χαρεί;

Μια γιορτινή ιστορία για την παιδική φιλία, την αγάπη, τη δύναμη του μοιράσματος και τις διαφορετικές διαδρομές της ζωής.

Η Αγγελική Μάνου γεννήθηκε στην Άρτα αλλά ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Είναι Νηπιαγωγός, Διδάκτωρ/Διπλωματούχος Πανεπιστημίου Αιγαίου, μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου υπηρετώντας στη Δημόσια Εκπαίδευση. Έργα της: Διαπολιτισμική συμβουλευτική στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, εκδόσεις Παπαηλιού. Παραμύθια: Η νεράιδα Ευγενία και το τζίνι Βοηθεία!, Ο παππούς και η γιαγιά θέλουνε μια αγκαλιά, εκδόσεις Υδροπλάνο. Διηγήματα: Απόδραση Χριστουγέννων, μέρος του συλλογικού έργου Επιβάτες των Χριστουγέννων και Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε Πάσχα με κορονοϊό, μέρος του συλλογικού e-book Μέρες γιορτής σε καραντίνα [εκδόσεις Υδροπλάνο], Το βιβλίο στο ταγάρι, μέρος του συλλογικού έργου Συντροφιά μ' ένα βιβλίο [εκδόσεις Ελληνοεκδοτική]. Ποιήματα: Κορδέλα ΕΙΡΗΝΗΣ, μέρος του συλλογικού έργου Ποιητικό λεύκωμα: Γιορτή της ποίησης [2022, εκδόσεις Κέφαλος]. Πιστεύει πως «η ζωή, όχι μόνο των παιδιών αλλά και η δικιά μας, είναι γεμάτη ιστορίες και εικόνες σαν αυτές των παραμυθιών, που ζωντανεύουν, κι άλλοτε είναι πιο ξέθωρες ενώ άλλοτε ζωηρεύουν, ανάλογα με τα βιώματα και τα συναισθήματά μας».

Γαλήνη

Άννας Ζανιδάκη

Μακάρι να μαθαίναμε όλοι μας να λειτουργούσαμε με εφόδια της ψυχής μας τα καλούδια. Μακάρι να μην εξαναγκαζόμασταν να υποδυθούμε ρόλους και να μην είμαστε εμείς οι κομπάρσοι της ζωής μας, παρά όπως θα 'πρεπε, σαν τους ατόφιους πρωταγωνιστές της ζωής – πρέπει να 'χουμε τη δική μας πεποίθηση για τα καλύτερα.

Αυτά που κάποια στιγμή θα έρθουν και που δεν λησμονούμε, να ακυρώσουμε παλιά συμβόλαια και να τα επαναπροσδιοριστούμε μ' εκείνες τις συντεταγμένες. Αυτές που θα κάνουν τον κόσμο μας να ανθίζει όπως παλιά, παρά να μαραζώνει και να διευθύνει τις κοινωνικές του προβολές μέσα από της αχαριστίας τα μετερίζια και να επιβάλλει εκείνες τις διαταγές, που θα κάνουν χαρούμενους μόνο τους εγωιστές και τους προβεβλημένους «υφάλους» της ίδιας μας της νοοτροπίας.

Μακάρι να επιτευχθεί και να ευεργετηθεί η ψυχή μας από τα καλά στοιχεία του εαυτού μας και να συνδιαλλαχθεί με τις συναλλαγές εκείνες που θα 'ναι σε θέση να διαπραγματευθεί η κοινωνικότητα την ευαισθησία, παρά να συνοψίζονται μηνύματα με κραυγαλέες αντιθέσεις και διαθέσεις, προθέσεις αντιδιαστολής, κατευνασμένων ηχοχρωμάτων ζωής.

Οι πέντε καλύτεροι στίχοι έναρξης από τραγούδια των Wilco

Όπως ένα σπουδαίο βιβλίο, έτσι και ένα σπουδαίο τραγούδι χρειάζεται έναν σπουδαίο εναρκτήριο στίχο. Κάτι που να σε κάνει να θες να μάθεις την υπόλοιπη ιστορία ή να στήνει το «σκηνικό» χωρίς να αποκαλύπτει αμέσως τα πάντα. Και ο Jeff Tweedy, ο τραγουδιστής των Wilco, είναι κάποιος που το γνωρίζει αυτό καλύτερα από τον καθένα, κι όμως παραμένει ένας από τους πιο υποτιμημένους τραγουδοποιούς της γενιάς του. Ξέρει πως μια εναρκτήρια φράση πρέπει να σε δελεάσει και να σε προσκαλέσει μέσα, να τραβήξει την προσοχή του πιο περίεργου κομματιού του μυαλού σου. Πρέπει να σε σταματήσει από αυτό που κάνεις, ώστε το τραγούδι να μπορέσει να σε οδηγήσει στον δικό του δρόμο. Από εκεί και πέρα, για να γίνει πραγματικά σπουδαίο, το τραγούδι πρέπει όχι μόνο να έχει έναν σπουδαίο πρώτο στίχο, αλλά να είναι γεμάτο «άγκυρες» – κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τον Jeff Tweedy τόσο καλό συγγραφέα στίχων. Δεν ικανοποιείται ποτέ με μια μόνο ατάκα-διαμάντι όταν μπορεί να γράψει ένα ολόκληρο τραγούδι γεμάτο από αυτές.

Η Ξένια Μουστάκα Με το χέρι στην καρδιά

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Ξένια Μουστάκα: Η ιδέα ήταν πάντα εκεί, όπως και η ποίηση. Ανθολογήθηκαν ποιήματα που είχαν γραφτεί τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;

Ξ.Μ.: Πρόκειται για ποιήματα που γράφτηκαν σε κλειστούς χώρους, με λίγο φως, μετά από μέρες δύσκολες.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Ξ.Μ.: Ένα ποίημα δεν έχει χρόνο, έχω τη γνώμη, αλλά έχει τη μοναδική ιδιότητα να λικνίζεται, να συστέλλεται και να διαστέλλεται, να μικραίνει, να μεγαλώνει, καθώς το κοιτάς και το ξανακοιτάς και μπαίνεις στο παιχνίδι του. Έχει μια ζωή, έναν χρόνο αφ' εαυτού του.

Ήλιος με δόντια

Ήλιος με δόντια, στο θέατρο Μπέλλος, από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη, σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη, με τους Παναγιώτη Εξαρχέα, Γιάννη Λεάκο.

Θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία, μια γλυκόπικρη ιστορία ζωής, της ζωής του Κωνσταντή που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο φρούριο της Χίου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Μία φορά

Νεφέλης Πηγή

Μία φορά και έναν καιρό

ήταν κορίτσι στο γιαλό

και περπατούσε πάνω στον αφρό

και τα ξανθά της τα μαλλιά κυμάτιζαν σαν τη χαρά

Τα γαλάζια της τα μάτια ήταν δύο μικρά βοτσαλάκια

Το αποτύπωμα

Το αποτύπωμα, στο θέατρο Calderone, σε μια ιδέα της Φένιας Αποστόλου η οποία έκανε και τη σκηνοθεσία. Ερμηνεύει η Γαβριέλλα Ανυφαντάκη.

Από το προπατορικό αμάρτημα, όπου ο Αδάμ και η Εύα,  παρακούοντας την εντολή του Θεού,  έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό, το μήλο, του καλού και του κακού, με αποτέλεσμα να διωχθούν από τον Κήπο της Εδέμ, η γυναίκα μπήκε στο στόχαστρο ως η κύρια υπαίτια αυτού του γεγονότος αφού εκείνη έπεισε τον σύντροφό της να φάνε το μήλο. Όλη της η ζωή από εκεί και έπειτα θα ήταν μια συνεχής μάχη για την επιβίωση, αφού με τον ιδρώτα του προσώπου της θα έβγαζε τα προς το ζην και με πόνο κοιλίας θα έφερνε στον κόσμο τα παιδιά της.

Ορέστης Μακρής

Ο Ορέστης Μακρής γεννήθηκε το 1899 στην Χαλκίδα και πραγματοποίησε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση το 1925 με τον θίασο της Ροζαλίας Νίκα, στην οπερέτα Τρεις αγάπες. Υπήρξε από τους σημαντικότερους ηθοποιούς που πέρασαν από την επιθεώρηση, κάνοντας τα πρώτα του βήματα στο θέατρο ως τενόρος. Δάσκαλός του υπήρξε ο κορυφαίος της οπερέτας Ιωάννης Παπαϊωάννου. Η αμεσότητα που διέθετε σε συνδυασμό με το αυστηρό του ύφος, τον έκαναν να βγάζει το αστείο με σοβαρότητα.