Παρακμιακοί λαβύρινθοι

Γιάννη Σμίχελη

3

Το ακόλουθο πόνημα είναι αναποιητικό ποίημα

Δηλαδή το ποιώ ξανά και ξανά ώστε το παρόν μου να επεκταθεί

Μέχρι εκεί που το σκοτάδι θα είναι σκότος

Τίνγκα στην αδειοσύνη

Βήμα βήμα μέσα στο τωρινό τώρα θα

Καταθέσω τις αντιφάσεις και συγχύσεις μου

Κι αν τις λύσω δεν ξέρω

Πάντως θ' αποκαλύπτω τόσο ώστε να γίνω γαλήνιο σκοτάδι

Η ευτυχία ποτέ δεν έρχεται από ένα στοιχείο

Μήτε η δυστυχία, αυτά τα δύο θέλουν τουλάχιστον δυο.

Το μικρό κόκκινο τσαντάκι

Η Ελένη είναι μια εσωστρεφής, εύθραυστη γεμάτη φοβίες γυναίκα που πάσχει από μετατραυματικό στρες. Είναι παντρεμένη με τον 45χρονο Ανδρέα και μετρούν 10 χρόνια κοινής ζωής. Ο άντρας της είναι δημοσιογράφος αριστερών πεποιθήσεων, ένας αληθινός μπον βιβέρ, ο οποίος στηρίζει την Ελένη σε κάθε της δύσκολη στιγμή που τελικά αυτές οι στιγμές τείνουν να γίνουν κομμάτι της καθημερινότητάς της.

Η Ελένη θα αποφασίσει μετά από παρότρυνση της φίλης της Λυδίας, να πάει μαζί της στη Σαντορίνη για ένα τριήμερο, νησί που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη της, ενόσω η μητέρα της έχει από εκεί καταγωγή και η Ελένη έζησε στα νεανικά της χρόνια έναν παράφορο αλλά και τραυματικό έρωτα με τον μυστηριώδη, εγωιστή και πολυγαμικό Παύλο.

Ο κόσμος πόσο κακός

Νεφέλης Πηγή

Ο κόσμος πόσο κακός είναι

ο άνθρωπος πόσο του αρέσει να σε βλέπει να πονάς και εκείνος να γελά

τα ναρκωτικά κυριαρχούν στον τόπο μου

μας τρώνε τις σάρκα λίγο λίγο και μεις καθόμαστε

μας τρώνε τα σωθικά και εμείς κοιμόμαστε

γιατί να μην κινηθούμε να μην κάνουμε κάτι για τα ναρκωτικά

Κραυγές

Μερικές παραστάσεις έχουν πολλά να πουν. Μερικές παραστάσεις φτιάχτηκαν φτιάχνονται και θα φτιάχνονται σε μια προσπάθεια να μας αφυπνίσουν, λέγοντας άβολες αλήθειες και κρυμμένα μυστικά από την άβυσσο της κακίας των ανθρώπων.

Μερικοί από εμάς γεννηθήκαμε για να ζήσουμε όσο μπορούμε πιο καλά αλλά υπάρχουν και οι άλλοι, που δυστυχώς είναι πολλοί, που γεννήθηκαν για να κάνουν άλλους να υποφέρουν.

Τρωική ραψωδία

Η Τρωική ραψωδία είναι μυθοπλασία. Βλέπετε, ξεκινώ από τα αυτονόητα μόνο και μόνο για να ξεχωρίσω περισσότερο το εν λόγω βιβλίο από ένα ιστορικό μυθιστόρημα κι αυτό επειδή η σύνδεσή του αφορά περισσότερο την ομηρική Ιλιάδα και όχι την ιστορία. Με περισσότερα λόγια, η Ιλιάδα, το αρχαιότατο έπος μαζί με την Οδύσσεια που σώζεται ολόκληρο, προσφέρει πλήθος γνώσεων για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και πολιτισμό και συγκεκριμένα για τον 8ο αιώνα π.Χ. όταν και γράφτηκε ενώ τα γεγονότα που περιέχονται ανάγονται σε άλλη, πολύ πιο μακρινή εποχή, την μυκηναϊκή, στο τέλος της οποίας έγινε ο Τρωικός πόλεμος (κατά τον 12ο αιώνα π.Χ.). Ο ποιητής λοιπόν (η Ιλιάδα και η Οδύσσεια είναι ποιητικά έργα) περιγράφει, δηλαδή αναπαριστά, μία παλαιότερη εποχή για την οποία δεν διαθέτει πολλές λεπτομέρειες. Ο κόσμος που παρουσιάζεται αφορά τη δική του εποχή (θεσμοί, υλικά, συνήθειες, αντιλήψεις κ.ο.κ.) ενώ προσθέτει και φανταστικά στοιχεία ως λογοτεχνικός μυθοπλάστης. Άρα, η ιστορία που αποτελεί την αφορμή –την πρωτόλεια ύλη– καπελώνεται από τη φαντασία, τους αναχρονισμούς, τη δημιουργικότητα του Ομήρου κ.ο.κ. Ας έχουμε κατά νου αυτό και προχωράμε.

Η αγάπη μου για σένα...

Πέτρου Βαζακόπουλου

Τι κρίμα να μιλάμε, να γράφουμε, για εκείνο το γεγονός! Να μοιάζει σαν να μας στιγμάτισε ενώ εμείς αυτό που κάνουμε είναι να το αναπαράγουμε. Πόσο μάταιη είναι αυτή η προσπάθεια μα και ειρωνική ταυτόχρονα. Μιλάω βέβαια για το ότι εθελοτυφλούμε. Πώς να το κάνω ακόμα πιο λιτό ώστε να το καταλάβετε; Νιώθω πως πρέπει να σας το δώσω σαν μασημένη τροφή μέσα στο μυαλό σας μήπως αρχίσετε και καταλάβετε το νόημα όλης της κατάστασης αλλά και τον πού αυτό έχει οδηγήσει όλους μας.

Είναι εύκολο να στεκόμαστε ως απλοί θεατές σε ένα έργο που συνεχίζει να είναι το ίδιο. Τα αρχέγονα ένστικτά μας αρέσκονται να μας καθηλώνουν ώστε να κοιτάμε την ίδια εικόνα συνέχεια χωρίς κανένα συναίσθημα. Να νιώθουμε την ανατριχίλα στο δέρμα μας και να υπάρχει μόνο η αίσθηση του κενού.

Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς

Πριν από περίπου 150 χρόνια, ο Τολστόι, βαθύς στοχαστής της ανθρώπινης φύσης, με τα πολλά του βιβλία –όλα εξαιρετικά–, έγραψε τον Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς. Ο Τολστόι ήταν μέγας γνωστής της ανθρώπινης φύσης και με μεγάλο ταλέντο την αποτύπωσε στο κάθε του βιβλίο.

Το θέμα της νουβέλας αναφέρει καθαρά, με καταπληκτικές περιγραφές, πως η γνώση του επικείμενου θανάτου προκαλεί στον άνθρωπο μεγάλη αναστάτωση, φόβο και μια εσωτερική κρίση αλλιώτικη από οποιαδήποτε άλλη. Όλα αυτά είναι ακόμα πιο γλαφυρά όταν πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που περιγράφει στον ίδιο τον συγγραφέα η μητέρα του αποθανόντος. Την ιστορία του δικαστή Ιβάν Ιλίτς Μετσνίκοφ από την ημέρα που μαθαίνει για την αρρώστια του μέχρι και τον θάνατό του.

Το αγόρι

 Κορνηλίας Καδόγλου

Το αγόρι στην άκρη του ουράνιου τόξου την σκέφτονταν συνέχεια

καθώς τύλιγε σε κορδέλες τα

χρώματά του.

Η βροχή βάλσαμο στην ψυχή και η

προσμονή ένας χρησμός πως

κάποτε θα περπατήσει στα χνάρια της.