Την ημέρα που ερχόμουν

Με Την ημέρα που ερχόμουν και τα 33 ποιήματα που τη συναποτελούν δεν επιθυμώ ούτε να προβώ σε κάποια κατάθεση, ούτε σε κάποια επιβεβαίωση, ούτε καν σε κάποια διαπίστωση. Αν και η συλλογή μοιάζει να κλείνει, μετά περισσής βεβαιότητας, το ποιητικό υποκείμενο πολύ περισσότερο απορεί και ρωτά. Φτάσαμε ως εδώ, για να πάμε, πού τώρα;

Μονόπρακτα από το διεθνές ρεπερτόριο

Πολλοί μεγάλοι συγγραφείς, από όλες τις χώρες του κόσμου, που κατάφεραν να αποκτήσουν παγκόσμια αναγνωρισιμότητα με τα θεατρικά τους έργα, ασχολήθηκαν και με την συγγραφή θεατρικών μονόπρακτων κερδίζοντας και εκεί το κοινό και τους κριτικούς. Η πλοκή στο μονόπρακτο, ίσως να προκαλεί πιο μεγάλο ενδιαφέρον δραματουργικά, γιατί οι διάλογοι καλούνται να είναι πιο συμπυκνωμένοι, χωρίς να υπάρχει χρόνος για πολλές αναλύσεις όπως συμβαίνει στα πολύπρακτα.

Στη σωστή και στη δική μας ώρα

Γιώργου Αλεξανδρή

Τότε που οι καιροί περνούσαν βιαστικοί

κι εμείς βγαίναμε να λογαριαστούμε μαζί τους

με ανόθευτα όνειρα και αξόδευτες προσδοκίες,

ξέραμε πως ανηφορίζουμε και δεν προλαβαίναμε

ούτε να τους διαβούμε με τα πρώιμά μας χρόνια

ούτε και να τους σημαδέψουμε στις ζεστές πολιτείες

που ριζώναμε στις μεγάλες του κόσμου απλωσιές.

Απόψε κανείς δεν πεθαίνει

Το έργο Απόψε κάνεις δεν πεθαίνει είναι επί της ουσίας μια συλλογική προσπάθεια να δημιουργηθούν ιστορίες με βάση συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που κινούν τον άνθρωπο. Αυτά είναι τα αίτια που κινούν τα πάντα και δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει τουλάχιστον ένα χαρακτηριστικό από αυτά.

Η θεατρική ομάδα Young Quill είναι υπεύθυνη για αυτή τη δημιουργία παρουσιάζοντας σπονδυλωτές ιστορίες που έχουν αυτά τα πέντε χαρακτηριστικά αλλά που συνδέονται μεταξύ τους από την πρώτη μέχρι και την τελευταία.

Μες στην άγρια νύχτα

Νεφέλης Πηγή

Μες στην άγρια νύχτα περπατάς

κρατώντας στο παγωμένο σου χέρι ένα νεκρό λουλούδι

παγωμένα βήματά σου δεν ακούγονται μέσα στην ήσυχη νύχτα

τι ζητάς μέσα στο σκοτάδι;

Η εκτόξευση

Χρήστου Ντικμπασάνη

Μικραίνει ο κόσμος

Ο ωκεανός γίνεται λίμνη

Στερεύει η φωτιά των αερίων

στο διαστημικό μου όχημα

Το σεντόνι της θλίψης καλύπτει

τα δάκρυα του αποχωρισμού μου απ' τη Γη

Αφιέρωμα Λούλας Αναγνωστάκη και Γιώργου Χειμωνά

Ο ουρανός κατακόκκινος και Ο δικός μου χειμώνας. Ένα θεατρικό αφιέρωμα στη Λούλα Αναγνωστάκη και τον Γιώργο Χειμωνά, στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός, σε σκηνοθεσία Στέβης Μπουζιάνη.

Η Πολύνα-Ευτυχία Γκιωνάκη φοράει μαύρα γυαλιά, κατακόκκινο, έντονο κραγιόν. Είναι σικάτη, κομψή, πανέμορφη, όπως ακριβώς ήταν κι η θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη. Ανεβαίνει στη σκηνή και αφηγείται στιγμές από τη ζωή της με τον εκλιπόντα σύζυγό της και καθηγητή ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά.

Έντα

Μια παράσταση προσαρμοσμένη από δύο συγγραφείς δικούς μας, που τολμάνε να δώσουν άλλο ύφος, χροιά και χρονική περίοδο στο έργο του μεγάλου Νορβηγού συγγραφέα Χένρικ Ίψεν, με τίτλο Έντα Γκάμπλερ.

Η Έντα, του Γιώργου Παλούμπη και του Αντώνη Τσιοτσιοπούλου, είναι μία γυναίκα που η ιστορία της υπάρχει στο έτος 2032 όπου, μετά από πολλές καταστροφικές κυβερνήσεις, η ηρεμία ήρθε με μια αλλαγή σελίδας από έναν πολιτικό που θεωρείται ο πιο έντιμος που έχει κυβερνήσει αυτή τη χώρα.

Ο Γεράσιμος Βαρδαβάς είναι αυτός ο άνθρωπος, που επαναπροσδιόρισε τον τρόπο που πρέπει να εφαρμοστεί η πολιτική στα τέσσερα χρόνια που κυβερνά το κράτος. Οι φιλελεύθερες δυνάμεις κατάφεραν επιτέλους να συμπράξουν σε αυτό το πρόσωπο καταφέρνοντας έτσι να επικρατήσουν απέναντι στη λαίλαπα του συντηρητισμού, που για χρόνια κατέστρεφε τη χώρα. Η καινούργια πολιτική κίνηση είναι γνωστή ως Σύμπραξη όμως σε λίγο πρέπει να ξαναπάει η χώρα σε εκλογές με τον Γεράσιμο να βρίσκεται βαριά άρρωστος στην οικία του. Δίπλα του, συνεχώς, η κόρη του Έντα.

Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Κοινωνία, πολιτική, πολίτης σε μια πολύπτυχη παρακμή. Όταν πια οι λέξεις μοιάζουν σαν λιωμένα παγωτά και χύνονται σ' όλα τα υλικά της ύπαρξης –σάρκα, υγρά και σιωπές– παίρνοντας ακανόνιστα σχήματα, κηλίδες από χαλασμένο γάλα, καλά θα ήταν να γίνονταν πετρέλαιο, θα γνωρίζαμε το είδος της μόλυνσης και τη μέθοδο καθαρισμού, όμως με τα χαλασμένα παγωτά είναι αλλιώς, ενώ κάποτε ήταν σχηματοποιημένα γλυκίσματα, στερεοποιημένα σε βαθιά κατάψυξη, όμορφα και χαριτωμένα, μπιλχιμπιδένια και γουστόζικα, τώρα πια στις υψηλές θερμοκρασίες της κοινωνικής έκρηξης γίνονται πηγή τροφικών δηλητηριάσεων. Έτσι ήταν ο εθνικισμός τον δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο αιώνα, ένας ιδανικός καταψύκτης λαϊκών νοοτροπιών, κοσμοαντιλήψεων, πολιτιστικής ταυτότητας για να μετεξελιχθεί λόγω ανήκεστης βλάβης σε τοξικό περιβάλλον στις συλλογικές και ατομικές συνειδήσεις στον εικοστό και οι λέξεις να γίνονται σφαίρες σύγχυσης, παραπλάνησης και ποδηγέτησης για τις εγκληματικές δράσεις των παραφρόνων λογικών εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων. Οι Έλληνες κομμουνιστές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου είναι μια από τις ελάχιστες πολιτικές οντότητες που υπηρέτησαν τις λέξεις έκφρασης των ιδεών τους με τέτοια συνέπεια ώστε να τιμωρηθούν για την ιδεολογική τους πίστη με τον πιο μεθοδικά βάναυσο και απάνθρωπο τρόπο. Οι κατηγορίες πως δήθεν επιδίωκαν την ένταξη της χώρας στο ανατολικό μπλοκ, πως ήθελαν να εκχωρήσουν την Μακεδονία στους Σλάβους και τους Βούλγαρους, ότι στόχευαν στην απαλλοτρίωση της ατομικής ιδιοκτησίας και στη μετατροπή της χώρας σε Σοβιετία, ήταν όλες κάλπικες και σκηνοθετημένες. Γιατί οι πάντες γνώριζαν πως οι Ρώσσοι, οι οποίοι είχαν φτάσει στην Βουλγαρία, δεν θα εισέρχονταν στην ελληνική επικράτεια αν και είχαν την ευκαιρία να ξεκινήσουν μια Κορέα πριν τη δεκαετία του πενήντα μέσα στην Ευρώπη που θα ονομαζόταν Ελλάδα.

Τα βαρύγδουπα του θρήνου

Ευαγγελίας Αλιβιζάτου

Σαν ταξιδέψω για τον άλλο κόσμο θα σπάσουν τα εσώψυχα άλλων για λίγο μόνο...

Θα ξεχαστώ σαν το τσιγάρο στο τασάκι, εκεί που η καύτρα γίνεται στάχτη.

Είναι δε βέβαιο πως η ζωή συνεχίζεται...

Πότε με αργούς, πότε με γρήγορους ρυθμούς.

Οι ποιητές, σαν μεγαλουργούν με αυταρέσκεια, θα γράψουν βαρύγδουπα για τα ύστερα του κόσμου, θα μυρίζουν μοσχολούλουδα και θα προσποιούνται πως συμπάσχουν με την απώλεια...

Αρμόζει να υπάρξει λειτουργία της ψυχής μου και έπειτα, αφού θα έχω την ανακούφιση να κοιτώ από ψηλά, θα μπορώ, χωρίς να κρίνω ή να με κρίνουν, να ξεχωρίζω το πνεύμα από το σκοτάδι.

Χωρίς να μετράω το κακό που ένιωθα μαζί σας.