Οικογένεια Τσεκμέ

Το πρόσφατα ανακαινισμένο θέατρο Πόλη, στο κέντρο της πρωτεύουσας, φιλοξενεί μια διαφορετική, έξυπνη κωμωδία, του εξαιρετικού Τόλη Παπαδημητρίου, με τον τίτλο Οικογένεια Τσεκμέ.

Μετά την υπέροχη κωμωδία που δημιούργησε και είδα δύο φορές, την Μαύρη σαμπούκα, που ενθουσίασε όπου προβλήθηκε, ο Τόλης Παπαδημητρίου προχώρησε στο ίδιο στιλ αλλά με ένα σενάριο πολύ πιο πολύπλοκο με επτά διαφορετικούς χαρακτήρες αυτή τη φορά δημιουργώντας έναν νέο μύθο για την κωμωδία: μοντέρνο, τρελό, απολαυστικό.

Ο Tόλης Παπαδημητρίου παίζει μαζί με τους Μαριλού Κατσαφάδου, Πηνελόπη Πλάκα, Κωνσταντίνο Γαβαλά, Αντώνη Στάμο, Αντώνη Καλομοιράκη και Άννη Θεοχάρη.

Για δύο ώρες δεν σταματά να βομβαρδίζει το κοινό με έξυπνες ατάκες και θεότρελο σενάριο προσφέροντας το γέλιο σε πολύ μεγάλες δόσεις.

Δήμος Σταρένιος

Από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, ο Δήμος Σταρένιος γεννήθηκε το 1909 στο Κάιρο. Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση το 1929 δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη που είχε ιδρύσει εκείνη την εποχή τον Καλλιτεχνικό όμιλο. Θα πραγματοποιήσει συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο στο έργο του Γκέοργκ Μπίχνερ Ο θάνατος του Δαντών ενώ από το 1936 θα ενταχθεί στον θίασο της κυρίας Κατερίνας (Ανδρεάδη) σε μία συνεργασία που θα κρατήσει χρόνια. Μαζί της θα βρεθεί επί σκηνής στα έργα: Αγάπη μέσα στη φτώχεια των Πέρσι και Γκρίγουντ, στο Ημέρωμα της στρίγγλας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, στην Κυρά της θάλασσας του Χένρικ Ίψεν, στον Αννίβα προ των πυλών του Σέργουντ, Αυτό που ξέρει κάθε γυναίκα του Τζέιμς Μπάρι κ.α.

Το καταραμένο παιδί

Το καταραμένο παιδί στο θέατρο Arroyo, του Honore de Balzac, σε θεατρική διασκευή, απόδοση και σκηνοθεσία των Λάζαρου Βαρτάνη και Στέφανου Παπατρέχα. Παίζουν: Λάζαρος Βαρτάνης, Στέφανος Παπατρέχας, Βασιλική Γεωργικοπούλου, Θωμάς Θάνος, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου.

Ένα έργο από τον πιο σημαντικό μυθιστοριογράφο όλων των εποχών, που καταπιάνεται με βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και νοοτροπίες των ανθρώπων που ζούσαν στον μεσαίωνα. Πατριαρχία, διαφθορά, υποταγή, χειραγώγηση, έπαρση της εξουσίας, προκαταλήψεις και θρησκευτικοί πόλεμοι.

Coffee time

Το Coffee time το έγραψα το 2012. Ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο μου πεζό, πριν μπω στην εποχή των ιστορικών μυθιστορημάτων που ακολούθησαν, Σοχούμ (εκδόσεις Αιώρα, 2017) και Ίσκιλι (εκδόσεις Αφοί Κυριακίδη, 2020). Μητέρα τότε με πολύ μικρά παιδιά, φρέσκια ακόμα στην εμπειρία της οικογένειας, πήγαινα πολύ συχνά σε πάρκα και πλατείες, όπου συναντούσα και παρατηρούσα γύρω μου γυναίκες ρουφηγμένες από τις πολλές υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει λόγω γάμου, οικογένειας, παιδιών, εργασίας. Ήταν ένα ειδικό «ρούφηγμα», που κυρίως σε γυναίκες το είχα δει. Στραγγισμένες από την εξουθένωση ως πολυεργαλεία οι γυναίκες αυτές μου προκαλούσαν θλίψη. Προφανώς υπήρχε από κάτω και ο φόβος, μην καταλήξω κάποια στιγμή κι εγώ έτσι.

Οι αγροτικές ηθογραφίες του μεγάλου ρεαλιστή ζωγράφου Μιλέ

Ο Ζαν Φρανσουά Μιλέ [Jean-François Millet] γεννήθηκε στο αγροτικό χωριό Γκρουσί της Νορμανδίας το 1814. Οι ιερείς του χωριού του καθοδήγησαν τη διαπαιδαγώγησή του, διδάχθηκε λατινικά ενώ μελέτησε σημαντικούς συγγραφείς. Βοηθούσε τον πατέρα του στις αγροτικές εργασίες και εξοικειώθηκε με όλες τις φάσεις της αγροτικής ζωής. Έμαθε να αλωνίζει, να λιχνίζει, να οργώνει, να σπέρνει. Όλα αυτά ήταν τα βασικά βιωματικά μοτίβα που χαρακτήρισαν αργότερα τις ρεαλιστικές συνθέσεις του. Το 1833 ο πατέρας του τον έστειλε στο Χερβούργο για να σπουδάσει την προσωπογραφική τέχνη, ενώ με το επίδομα που του παρείχαν κάποιοι ζωγράφοι που είχαν διακρίνει το ταλέντο του μετακόμισε το 1837 στο Παρίσι. Σπούδασε στην École des beaux-arts με δάσκαλο τον Πολ Ντελαρός. Ένας πίνακας του έγινε δεκτός στο Παρισινό Σαλόνι του 1840. Παντρεύτηκε, αλλά η πρώτη γυναίκα του πέθανε από φυματίωση στο Παρίσι και ο Μιλέ επέστρεψε στο Χερβούργο για να ξεκινήσει καριέρα ως προσωπογράφος, που ήταν οικονομικά αποδοτικό. Παντρεύτηκε δεύτερη φορά στη Χάβρη την Κατρίν Λεμέρ, με την οποία απέκτησαν εννέα παιδιά. Στη Χάβρη ζωγράφισε πορτρέτα και προσωπογραφικές μινιατούρες.

Η γέννηση ενός φασίστα: Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου

Η γέννηση ενός φασίστα: Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου, στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός, σε σκηνοθεσία Γιώτας Κουνδουράκη, κείμενο από τον Νίκο Κούνδουρο, με τον Νίκο Πανόπουλο στη σκηνή, σε έναν απαιτητικό μονόλογο, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.

Η Jane Birkin, ο George Harrison, η ψυχεδέλεια και το Wonderwall

Το 1995, το βρετανικό συγκρότημα των Oasis απέκτησε διεθνή φήμη με το επιτυχημένο single Wonderwall. Ο συνθέτης Noel Gallagher είχε αρχικά δώσει στο τραγούδι τον τίτλο Wishing Stone εξηγώντας αργότερα ότι ένας wonderwall είναι ο «φανταστικός φίλος που θα έρθει να σε σώσει από τον εαυτό σου». Ωστόσο, οι θαυμαστές των Beatles δύσκολα έπεσαν θύματα αυτής της ιστορίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι Oasis ήταν μεγάλοι θαυμαστές των Fab Four. Στα αφτιά τους, το Wonderwall είχε σαφώς τις ρίζες του στο album Wonderwall Music του George Harrison (το ομολόγησε άλλωστε και ο Noel Gallagher), που αποτελούσε το soundtrack της ταινίας Wonderwall του 1968.

Τα δώρα

Τούτο δω το παραμύθι, από το εξώφυλλο και μόνο, με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που έφτασε στα χέρια μου. Διάβασα την ιστορία μια και δυο και τρεις φορές και είμαι έτοιμη να τη μοιραστώ μαζί σας, γιατί πραγματικά είναι μοναδική, είναι ξεχωριστή και ικανή να προσφέρει πολλά χαμόγελα χαράς και ευτυχίας!

Ελάτε μικροί μου φίλοι να μοιραστούμε μια ακόμα χριστουγεννιάτικη ιστορία, γιατί όσες κι αν παρουσιάσουμε, ποτέ δεν είναι αρκετές!

Από πού κι ως πού Άρτα;

Γιώργου Ζώτου

Το 625 π.Χ. ιδρύθηκε η πόλη της Αμβρακίας από κάποιον ή κάποια που (μπορεί και να τον/την έλεγαν) Άμβρακα ή Αμβρακία – δεν θα κολλήσουμε εκεί καθότι έχει πολύ μικρή σημασία.

Η πόλη θέριεψε στην αρχή από τους Μακεδόνες κι έπειτα, το 295 π.Χ., ο Πύρρος την έκανε πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ηπείρου.

Φτάσαμε στο 167 π.Χ. όταν οι Ρωμαίοι υπόταξαν την πόλη, την λεηλάτησαν και με το χτίσιμο της Νικόπολης, το 31 π.Χ., η περιοχή εγκαταλείφθηκε.

Πέρασαν χίλια χρόνια ώστε να κάνει την επανεμφάνισή της η πόλη, αυτή τη φορά ως Arta.

Συνέντευξη με τον Μιχάλη Πούγουνα

(ή αλλιώς: Ο άνθρωπος που έκανε το σκοτάδι τέχνη και τη μουσική καταφύγιο)

Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολλά για να αναγνωρίσεις την παρουσία του Μιχάλη Πούγουνα στην ελληνική underground σκηνή – αρκεί να ακούσεις λίγες νότες, να δεις λίγες εικόνες ή απλώς να θυμηθείς ένα σκοτεινό stage κάπου στα 80's, τότε που τον γνώρισα, ένα καλοκαιρινό βράδυ στην Καλλιθέα. Από τους Flowers of Romance μέχρι τους New Zero God, από το βιομηχανικό χάος των Nexus μέχρι τις εικόνες του κινηματογράφου και τις λέξεις των βιβλίων του, ο Πούγουνας είναι ένας άνθρωπος που δεν έμεινε και δεν μένει ποτέ ακίνητος. Συναντήθηκα μαζί του για μια κουβέντα χωρίς φίλτρα, χωρίς πρόγραμμα, απλώς για να ακούσω την ιστορία ενός φίλου από τα παλιά, που έμαθε να δημιουργεί από ένστικτο, να αλλάζει –χωρίς να χάνει– τον πυρήνα του και να παραμένει πάντα παρών, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της σκοτεινής σκηνής.