Αντώνη Ευθυμίου
Ασυναίρετα σ' αγαπάω,
γιατί δε μου φτάνουν τα δύο άλφα της αγάπης
για να ιχνογραφήσω τον ήλιο με τα χείλη μου.
Είναι άραγε απληστία η χασμωδία του έρωτα
ή απλώς ένα ανίατο πάθος φωνηέντων
που αντιστάθηκαν στη δικτατορία της σιωπής;
Μην απαντήσεις,
όσο κι αν σε πολιορκούν το αδιάκριτο βλέμμα μου
κι οι άναρθρες αντηχήσεις της παρουσίας μου.
Ξεφύλλισε αργά το εγκόλπιο των επιφωνημάτων,
μέχρι να βρεις μια αδέσμευτη λέξη να μας μοιάζει.
Κι όταν την βρεις,
φτιάξε μια πρόταση που να περιγράφει
την αφομοίωση των σεσημασμένων πόθων
και την τραυματική συναίρεση μυαλού και ψυχής.
Ύστερα βάλε μια ανθοδέσμη επιθέτων
στο εύθραυστο βάζο του εγωισμού μας,
για να στολίσεις τ’ άχρωμα ψεύδη μας.
Ίσως χρειαστείς κι αρχέγονους φθόγγους
για να συλλαβίσεις τον αναστεναγμό του θέρους,
αλλά ο χρόνος κατάπιε την ομιλία μας,
λίγο πριν τον αποχαιρετισμό της άνοιξης.
Σώθηκε μονάχα λίγο αίμα
στις φραγμένες αρτηρίες των ονείρων,
για να στάξεις ερυθρά κηλίδα
στο λευκό παρόν μας.
Όμως, μια τελεία
δεν ολοκληρώνει πάντα τη φράση.
Γι’ αυτό ας ξαναδιαβάσουμε μαζί
τη γραμματική χωρίς τα γράμματα,
για να καταλύσουμε απ’ την αρχή όλους τους κανόνες.
🌹
Αντώνης Ευθυμίου
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
