Αντώνη Ευθυμίου
Κάθε δειλινό που το φως συστέλλεται
και παντού ξεπροβάλλουν οι μυροφόρες της νύχτας,
ένα ανέστιο όνειρό μου ψάχνει απάγκιο
στο ζοφερό λημέρι τ’ ουρανού.
Η μοίρα μ’ ορμήνεψε να σωπαίνω στην αντάρα
και να κωφεύω στου χρόνου το ανασάλεμα.
Μια κραυγή, όμως, ξαγρυπνά στα σφαλιστά μου χείλη,
ένα κύμα θαρρετό που ξεπροβάλλει στη νηνεμία.
Πασχίζω να λογχεύσω το φεγγάρι
με κείνη τη χρυσή ρομφαία που μου δώρισε η αυγή
και με το αίμα της σελήνης
ν’ ασημοβάψω το θαμπό μονοπάτι της ελπίδας.
Μα χωρίς συνοδοιπόρο σε τούτο το ταξίδι
η μάχη της ζωής φαντάζει άνιση, το μονοπάτι δύσβατο.
Ένα βλέμμα σου θέλω μονάχα
για ν’ ανελκύσω το ναυάγιο του έρωτα.
Ένα χάδι σου μπορεί να γίνει βάλσαμο
στις νωπές λαβωματιές που χάραξαν τα σφάλματά μου.
Σε περιμένω να ‘ρθεις απόψε,
για να γεμίσεις τις χούφτες μου με θαλπωρή
και να δροσολογήσεις με την ανασαιμιά σου
τις παρυφές της μοναξιάς μου.
Πάντα θα περιμένω καρτερικά,
όπως η ξεραμένη γη τα πρωτοβρόχια.
Σε κάθε σου άρνηση
θ’ αντιτάσσω κι ένα δάκρυ που έσταξε
απ’ το θλιμμένο γέλιο μου.
Στην υποψία της απουσίας σου
θα εκκολάπτω μια νέα προσδοκία,
μήπως τελικά σε συναντήσω στην εσχατιά της αβύσσου.
🌹
Αντώνης Ευθυμίου
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
