Την Μεθυσμένη Πολιτεία την γνώρισα σαν σειρά στα παιδικά μου χρόνια και αργότερα μέσα από το τραγούδι της Άννας Βίσση που έκανε μεγάλη επιτυχία. Δεν ήξερα καν τι περίμενα να δω, μιας και δεν θυμόμουν την υπόθεση. Δεν διαβάζω σχεδόν πότε για τις παραστάσεις που παρακολουθώ το έχω αναφέρει και σε άλλη ανταπόκριση μου, για να μην επηρεαστώ.
Το τρίτο κουδούνι χτύπησε και καθίσαμε στην πέμπτη σειρά. Ακούστηκε η γνωστή φωνή που παρακαλούσε να κλείσουμε τα κινητά μας και η παράσταση ξεκίνησε.
Εμφανίστηκε ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος σαν άλλος τρελός της παράξενης αυτής πολιτείας. Η ακουστική του θεάτρου περίεργη και έμοιαζε, από την θέση που καθόμουν, ότι είχε αντίλαλο. Ο ρόλος του ηθοποιού δύσκολος, μόνο το ότι έπρεπε να κρατά σε όλη την παράσταση τα ρούχα του για να μην του πέσουν, με έκανε να νιώθω την αγωνία του, παρά όλα αυτά τα κατάφερνε περίφημα. Μιλάμε βέβαια για έναν καταξιωμένο ηθοποιό που έχει δώσει πολλά στον τόπο μας.
Έπειτα βγαίνουν οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Η ακουστική έγινε ακόμα πιο κουραστική. Λυπάμαι αν το αναφέρω αυτό, δεν ξέρω τι έφταιγε, ήταν σαν βρισκόμαστε σε έναν άδειο χώρο από έπιπλα όπου η φωνή μας ακούγεται με ηχώ.
Ένας θίασος φτάνει στην πόλη. Ο συγγραφέας μας μεταφέρει στα χρόνια της λογοκρισίας. Έτσι, για να ανέβει το έργο στην κεντρική πλατεία ένας από τους ηθοποιούς φτάνει στον νωματάρχη της πόλης. Γενικά δεν γνωρίζω αν το έργο από αρχής γενομένης ήταν τόσο μπερδεμένο. Οι ηθοποιοί έπαιζαν ταυτόχρονα και τους κάτοικους της πόλης αλλά και τα μέλη του μπουλουκιού. Έτσι σε όλη την παράσταση άλλαζαν κουστούμια που κατά την δική μου γνώμη ήταν περίεργο και δεν έμοιαζε να είναι κομμάτι της παράστασης. Αλλά και πάλι λέω δεν γνωρίζω εάν είναι έτσι το έργο, ή αν ήταν έτσι και στην σειρά. Ο σταθερός χαρακτήρας ήταν αυτός του φτωχού ή τρελού, που μιλούσε μόνο με τις κατσίκες του γιατί ο κόσμος ήταν κακός μαζί του και του έδειχνε μόνο την ασχήμια του.
Οι ηθοποιοί ήταν όλοι εξαιρετικοί, μα νομίζω ότι σε αυτή την παράσταση δεν είχαν όσα χρειάζονταν ώστε να αποδώσουν τα νοήματα που ήθελαν. Μια παράσταση μεγάλη· θα έλεγα ότι χρειαζόταν κάτι άλλο -σίγουρα δεν είμαι ειδήμων για να πω τι είναι αυτό- ώστε να απογειωθεί.
Ένας θίασος φτάνει στην πόλη. Ο συγγραφέας μας μεταφέρει στα χρόνια της λογοκρισίας. Έτσι, για να ανέβει το έργο στην κεντρική πλατεία ένας από τους ηθοποιούς φτάνει στον νωματάρχη της πόλης. Γενικά δεν γνωρίζω αν το έργο από αρχής γενομένης ήταν τόσο μπερδεμένο. Οι ηθοποιοί έπαιζαν ταυτόχρονα και τους κάτοικους της πόλης αλλά και τα μέλη του μπουλουκιού. Έτσι σε όλη την παράσταση άλλαζαν κουστούμια που κατά την δική μου γνώμη ήταν περίεργο και δεν έμοιαζε να είναι κομμάτι της παράστασης. Αλλά και πάλι λέω δεν γνωρίζω εάν είναι έτσι το έργο, ή αν ήταν έτσι και στην σειρά. Ο σταθερός χαρακτήρας ήταν αυτός του φτωχού ή τρελού, που μιλούσε μόνο με τις κατσίκες του γιατί ο κόσμος ήταν κακός μαζί του και του έδειχνε μόνο την ασχήμια του.
Οι ηθοποιοί ήταν όλοι εξαιρετικοί, μα νομίζω ότι σε αυτή την παράσταση δεν είχαν όσα χρειάζονταν ώστε να αποδώσουν τα νοήματα που ήθελαν. Μια παράσταση μεγάλη· θα έλεγα ότι χρειαζόταν κάτι άλλο -σίγουρα δεν είμαι ειδήμων για να πω τι είναι αυτό- ώστε να απογειωθεί.
Το θετικό είναι ότι το ταλέντο των ηθοποιών φάνηκε υποκριτικά και όχι μόνο. Μουσική δεν υπήρχε παρά μόνο τραγούδια ακαπέλα. Οι ηθοποιοί έρχονταν πολύ κοντά στους θεατές και αυτό ήταν κάτι που ξεχώριζε, αλλά μόνο αυτό και ο ρόλος του Δημοσθένη Παπαδόπουλου.
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Μεσσήνης, καταφθάνει ένας περιπλανώμενος θίασος που αποτελείται από ανθρώπους λίγο ή πολύ αποτυχημένους.
Ανάμεσά τους είναι και μια νέα, πολύ ωραία γυναίκα, που γρήγορα αναστατώνει όλους τους ανθρώπους της μικρής εκείνης πολιτείας, φουντώνει τα πάθη, ξυπνάει χίλιες δυο απωθημένες επιθυμίες, ζωντανεύει τα όνειρα και, γενικά, δίνει σε όλους την ευκαιρία να γνωρίσουν καλά τον εαυτό τους και να συνειδητοποιήσουν τη φθορά τους, τη μοναξιά τους και τη λαχτάρα τους για μια ζωή καλύτερη.
Όλα αυτά, δοσμένα άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με πικρό σαρκασμό και άλλοτε με διάθεση ποιητική κι ονειρική, κάνουν πραγματικά τη «Μεθυσμένη Πολιτεία» ένα από τα ωραιότερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ για την καθημερινή ζωή μιας μικρής πολιτείας.
Συντελούν:
Διασκευή: Έλσα Ανδριανού
Σκηνοθεσία: Άρης Τρουπάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Πρωταγωνιστούν:
Δημήτρης Ήμελλος
Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Κατερίνα Μισιχρόνη
Αλεξάνδρα Παντελάκη
Νίκος Αλεξίου
Βαγγέλης Ψωμάς
Ερατώ Πίσση
Παναγιώτης Κατσώλης
Ερρίκος Μηλιάρης
Στο θέατρο Αλκυονίς, Ιουλιανού 42-46, Πλ. Βικτωρίας, 2108220008
