Η συλλογή προλογίζεται από την ίδια τη συγγραφέα, μα πριν ακόμα μιλήσει εκείνη για το έργο της, διαβάζουμε δύο αποσπάσματα. «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ / μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.» του Κ.Π. Καβάφη, για να ακολουθήσει το «Τίποτα δεν μπορεί να εγκλωβίσει τον άνθρωπο» της Μαρίας Μ.
Έχω το λόγο μου που αναφέρομαι σε τούτες τις πρώτες αράδες του βιβλίου. Θα προσέξατε την αντίθεση που κάνουν τα τείχη του αλεξανδρινού ποιητή με το τίποτα της Μαρίας Μ. Ακριβώς πάνω σε μια τέτοια αντίθεση δόμησε τη σκέψη της η Φαίη Ρέμπελου και δημιούργησε μια συλλογή από ποιητικά έργα (ποίηση, μικροδιήγημα, πεζοποίηση) που έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο και ό,τι τον χωρίζει από το πρέπον, από το ιδανικό, από το αρεστό, το ονειρικό, το ιδεώδες... για ό,τι τον χαρακώνει, τον δηλητηριάζει, τον πνίγει... για ό,τι τον θυματοποιεί ή τον θυσιάζει... για κάθε κοινωνικό ταμπού, κλισέ, στερεότυπο... Ουσιαστικά για όλα τα ορατά και αόρατα τείχη που αφαιρούν από τις ζωές και τις ψυχές, και για το πόσο σημαντικό είναι να καταφέρνει κανείς να προσπερνά τις Συμπληγάδες του ώστε να μην περιορίζεται και να μην χάνει τον εαυτό του, σημειώνοντας ευανάγνωστα ότι για ένα πράγμα αξίζει να πολεμήσει κανείς: για την ελευθερία του εαυτού, για την (απ-)ελεύθερη ψυχή του.
Αξίζει να τονιστεί μια διατύπωση που κάνει στη «Συνείδηση» λέγοντας χαρακτηριστικά: «Είμαστε διαφορετικές οπτικές γωνίες των γεγονότων. / Είμαστε το αποτέλεσμα μιας ερωτικής πράξης ή μιας ανούσιας συνουσίας -δεν έχει σημασία.» Για να συνεχίσει πως ό,τι κι αν συμβαίνει, όπως κι αν είναι, ένα είναι σίγουρο, ότι όλοι μαζί συνθέτουμε το κοσμικό παζλ.
Έχω το λόγο μου που αναφέρομαι σε τούτες τις πρώτες αράδες του βιβλίου. Θα προσέξατε την αντίθεση που κάνουν τα τείχη του αλεξανδρινού ποιητή με το τίποτα της Μαρίας Μ. Ακριβώς πάνω σε μια τέτοια αντίθεση δόμησε τη σκέψη της η Φαίη Ρέμπελου και δημιούργησε μια συλλογή από ποιητικά έργα (ποίηση, μικροδιήγημα, πεζοποίηση) που έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο και ό,τι τον χωρίζει από το πρέπον, από το ιδανικό, από το αρεστό, το ονειρικό, το ιδεώδες... για ό,τι τον χαρακώνει, τον δηλητηριάζει, τον πνίγει... για ό,τι τον θυματοποιεί ή τον θυσιάζει... για κάθε κοινωνικό ταμπού, κλισέ, στερεότυπο... Ουσιαστικά για όλα τα ορατά και αόρατα τείχη που αφαιρούν από τις ζωές και τις ψυχές, και για το πόσο σημαντικό είναι να καταφέρνει κανείς να προσπερνά τις Συμπληγάδες του ώστε να μην περιορίζεται και να μην χάνει τον εαυτό του, σημειώνοντας ευανάγνωστα ότι για ένα πράγμα αξίζει να πολεμήσει κανείς: για την ελευθερία του εαυτού, για την (απ-)ελεύθερη ψυχή του.
Αξίζει να τονιστεί μια διατύπωση που κάνει στη «Συνείδηση» λέγοντας χαρακτηριστικά: «Είμαστε διαφορετικές οπτικές γωνίες των γεγονότων. / Είμαστε το αποτέλεσμα μιας ερωτικής πράξης ή μιας ανούσιας συνουσίας -δεν έχει σημασία.» Για να συνεχίσει πως ό,τι κι αν συμβαίνει, όπως κι αν είναι, ένα είναι σίγουρο, ότι όλοι μαζί συνθέτουμε το κοσμικό παζλ.
Βλέπει όλες τις δυστοπίες της κοινωνίας της. Αντιλαμβάνεται πόσο λίγοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα και την αντοχή να ζήσουν -επί της ουσίας- ανάμεσα στους ακάλυπτους και τα στενά μπαλκόνια του γκρίζου αστικού τοπίου. Πόσοι λιγότεροι ποντάρουν στην αυτογνωσία. Και πόσοι προσφέρονται να ανατρέψουν «καταστατικά» και ταμπού.
Προτρέπει όλους να αφήσουν την παθητικότητα τους και να δράσουν, να αρπάξουν τη χαμένη τους χαρά, να πολεμήσουν: το μέσα, τον παραλογισμό, το άδικο, τη βία... Θέλει να δει τους ανθρώπους ζωντανούς και όχι ως ζόμπι σερνάμενα στους δρόμους.
Τέλος, υπογραμμίζει την έννοια της θυσίας (καμία κορυφή δε προσφέρεται έτσι απλά, κανένα αγαθό δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν αποκτιέται χωρίς αντίτιμο τελικά) και τη συμβολή της Αγάπης -έτσι την αναφέρει, με το άλφα κεφαλαίο- την οποία «βλέπει» ως άλλο Φοίνικα να αναγεννιέται από τις στάχτες.
Το βιβλίο είναι προσιτότερο από την εντύπωση που δίνουν τα σχόλια περί αυτού. Ο λόγος είναι απτός και τα νοήματα βατά. Να χτυπούν μέσα σου καθώς διαβάζεις χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και τα μηνύματα ευθύβολα και σίγουρα. Και πανανθρώπινα.
Προτρέπει όλους να αφήσουν την παθητικότητα τους και να δράσουν, να αρπάξουν τη χαμένη τους χαρά, να πολεμήσουν: το μέσα, τον παραλογισμό, το άδικο, τη βία... Θέλει να δει τους ανθρώπους ζωντανούς και όχι ως ζόμπι σερνάμενα στους δρόμους.
Τέλος, υπογραμμίζει την έννοια της θυσίας (καμία κορυφή δε προσφέρεται έτσι απλά, κανένα αγαθό δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν αποκτιέται χωρίς αντίτιμο τελικά) και τη συμβολή της Αγάπης -έτσι την αναφέρει, με το άλφα κεφαλαίο- την οποία «βλέπει» ως άλλο Φοίνικα να αναγεννιέται από τις στάχτες.
Το βιβλίο είναι προσιτότερο από την εντύπωση που δίνουν τα σχόλια περί αυτού. Ο λόγος είναι απτός και τα νοήματα βατά. Να χτυπούν μέσα σου καθώς διαβάζεις χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και τα μηνύματα ευθύβολα και σίγουρα. Και πανανθρώπινα.
Υ.Γ.: «Χάσαμε τον Παράδεισο από λάθος.» «Live fast, but wait till last.»
Η συλλογή ποιητικών κειμένων της Φαίης Ρέμπελου, Τοξικές διακρίσεις, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοαναζητήσεις.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Αρθρογραφία της Φαίης Ρέμπελου στο koukidaki.gr
