Πρόσφατα βρέθηκα στην Πλάκα, στο θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη· είχα ακούσει για μια παράσταση που λέγεται Φυλο… νικία. Είπα μέσα μου, αυτό είναι για εσένα. Αυτό θα έχει ζουμί, αυτό το ζουμί της σκέψης και του προβληματισμού.
Βρέθηκα εκεί λίγο πριν ξεκινήσει το έργο. Η ατμόσφαιρα όμορφη ζεστή στο φουαγιέ που παραδόξως ήταν γεμάτο νεαρά παιδιά αλλά και άτομα της ηλικίας μου (σιγά μην σας πω ποια είναι η ηλικία μου) κι αυτό με χαροποίησε. Όχι γιατί είδα κόσμο, μα γιατί με απογειώνει η σκέψη ότι το θέατρο όπως και το βιβλίο δεν έχει ηλικία και όταν συναντιέται η προηγούμενη με την επόμενη γενιά γίνονται ένα, κάτι που στα δικά μου μάτια μοιάζει με την στήριξη που παρέχει η μία στην άλλη.
Μας δίνουν τις θέσεις μας. Πόσο μου αρέσει να βλέπω την σκηνή πριν ακόμα αρχίσει το έργο! Το κάθε αντικείμενο με κάνει να φαντάζομαι τί θα δω. Έτσι και εδώ. Μαγεύτηκα. Τα σκηνικά, δημιουργία της Fn’F Team, ήταν κάτι που θα μπορούσε κανείς να το δει σαν "συνηθισμένο" μα δεν ήταν έτσι· αργότερα όταν οι ηθοποιοί γίνονται μέρος τους όλα αλλάζουν, το καθετί αποκτά τον ρόλο του.
Το μεγαλείο της απλότητας απλώνεται μπροστά στα μάτια μας και μας καθηλώνει δίχως καμιά υπερβολή. Το έργο μας μεταφέρει σε ένα δωμάτιο, σε έναν χώρο όπου μια φωνή μας παραπέμπει να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πείραμα. Εμφανίζεται η ηθοποιός Βέρα Μακρομαρίδου σαν άλλο πειραματόζωο. Ένα κορίτσι που μεγαλώνει χωρίς καμία εξωτερική επιρροή. Δεν γνωρίζει καν πως είναι το χρώμα των μαλλιών της ή το πρόσωπο της. Το μόνο που γνωρίζει είναι ότι είναι το θηλυκό.
Αρχικά ο φόβος κυριεύει το "πλάσμα" αργότερα όμως αρχίζει να νιώθει όμορφα. Καταλαβαίνει ότι μπορεί να κινηθεί ελεύθερη και ένας τρελός χορός αρχίζει. Άξαφνα βρίσκεται μπροστά σε έναν καθρέφτη. Η ηθοποιός στην σκηνή που αντικρίζει το είδωλο της στον καθρέφτη βγάζει όλη της την μαεστρία και μας αφήνει άφωνους με τις αντιδράσεις της. Κοιτάζει το στόμα, τα μαλλιά, τα μάτια, τα χέρια και το σώμα της. Απολαμβάνει την εικόνα της περνώντας μας το μήνυμα πως, ακόμα και να μην ξέρουμε πώς είμαστε στην πραγματικότητα, μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Αργότερα εμφανίζεται και το δεύτερο πειραματόζωο (Γιάννης Τριαντάκης), αντικρίζει το θηλυκό και ο φόβος τον κυριεύει. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, αρχίζει να την αγγίζει για να καταλάβει αν είναι ίδιοι. Τα ένστικτα όμως είναι μεγαλειώδη και ξυπνούν. Εδώ η σκηνοθέτις θεωρώ ότι μας βάζει να σκεφτούμε πώς θα ήταν άραγε αν αυτό γινόταν στην πραγματικότητα. Το ένστικτο πλέον οδηγεί τα δυο αυτά πλάσματα σε μονόδρομο. Τα αντίθετα έλκονται.
Το μεγαλείο της απλότητας απλώνεται μπροστά στα μάτια μας και μας καθηλώνει δίχως καμιά υπερβολή. Το έργο μας μεταφέρει σε ένα δωμάτιο, σε έναν χώρο όπου μια φωνή μας παραπέμπει να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πείραμα. Εμφανίζεται η ηθοποιός Βέρα Μακρομαρίδου σαν άλλο πειραματόζωο. Ένα κορίτσι που μεγαλώνει χωρίς καμία εξωτερική επιρροή. Δεν γνωρίζει καν πως είναι το χρώμα των μαλλιών της ή το πρόσωπο της. Το μόνο που γνωρίζει είναι ότι είναι το θηλυκό.
Αρχικά ο φόβος κυριεύει το "πλάσμα" αργότερα όμως αρχίζει να νιώθει όμορφα. Καταλαβαίνει ότι μπορεί να κινηθεί ελεύθερη και ένας τρελός χορός αρχίζει. Άξαφνα βρίσκεται μπροστά σε έναν καθρέφτη. Η ηθοποιός στην σκηνή που αντικρίζει το είδωλο της στον καθρέφτη βγάζει όλη της την μαεστρία και μας αφήνει άφωνους με τις αντιδράσεις της. Κοιτάζει το στόμα, τα μαλλιά, τα μάτια, τα χέρια και το σώμα της. Απολαμβάνει την εικόνα της περνώντας μας το μήνυμα πως, ακόμα και να μην ξέρουμε πώς είμαστε στην πραγματικότητα, μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Αργότερα εμφανίζεται και το δεύτερο πειραματόζωο (Γιάννης Τριαντάκης), αντικρίζει το θηλυκό και ο φόβος τον κυριεύει. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, αρχίζει να την αγγίζει για να καταλάβει αν είναι ίδιοι. Τα ένστικτα όμως είναι μεγαλειώδη και ξυπνούν. Εδώ η σκηνοθέτις θεωρώ ότι μας βάζει να σκεφτούμε πώς θα ήταν άραγε αν αυτό γινόταν στην πραγματικότητα. Το ένστικτο πλέον οδηγεί τα δυο αυτά πλάσματα σε μονόδρομο. Τα αντίθετα έλκονται.
Ταυτόχρονα σε έναν δεύτερο χώρο που οι θεατές τον βλέπουμε από μια οθόνη και όχι σε πραγματικό χρόνο αντικρίζουμε άλλο ένα πανομοιότυπο ζευγάρι (Νίνα Τουμαζάτου και Λυκούργος Μπάρδας). Και στις δύο περιπτώσεις το ένστικτο οδηγεί τα ζευγάρια.
Οι νεαροί ηθοποιοί δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Άλλοτε με χιουμοριστικό τρόπο και άλλοτε με δραματικό. Δίνουν στον θεατή να σκεφτεί πως ακόμα και αν καμία επιρροή δεν επηρεάσει το ανθρώπινο ον αυτό θα βρει τρόπο να αγαπηθεί, να ερωτοτροπήσει με το ίδιο πάθος όπως αυτό που θα του είχε διδάξει η ίδια η ζωή αν είχε συναναστραφεί με άλλους ανθρώπους.
Δεν θέλω να σας κουράσω. Θα μπορούσα να σας αναλύσω κάθε σκηνή του έργου με μεγάλη ευχαρίστηση. Αλλά θα ήταν άδικο, γιατί έτσι δεν θα μπορέσετε να απολαύσετε μια τόσο υπέροχη παράσταση.
Η σκηνοθέτης καταφέρνει να μας περάσει πολλά μηνύματα και ένα από αυτά, το πιο σημαντικό, είναι ότι δεν έχουμε τίποτα άλλο ανάγκη παρά αυτό που μας λείπει τα τελευταία χρόνια και τείνει να χαθεί, αυτό της ανθρώπινης επαφής. Και μόνο. Δίχως καμιά μα καμιά επιρροή.
Σας προτείνω να αφεθείτε στις Φυλο-νικίες δίνοντας σημασία στην κάθε ανάσα των ηθοποιών με την ευχή να λάβετε τα μηνύματα που έλαβα και εγώ…
Τροφή για σκέψη λοιπόν και αυτή η εξαιρετική παράσταση.
Καλή θέαση!
Συντελεστές:
Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης): Βέρα Μακρομαρίδου, Γιάννης Τριαντάκης, Νίνα Τουμαζάτου, Λυκούργος Μπάδρας, Αναστασία Τσιλικιώτη
Μετάφραση, Διασκευή, Σκηνοθεσία: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Μουσική: Γιάννης Μαδούρος
Φωτογραφίες, Βίντεο: Χρήστος Παναγόπουλος
Γραφιστικά, Δημιουργικά: Γιώργος Σπήλιος
Σκηνικά, Κοστούμια: Fn’F Team
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αναστασία Τσιλικιώτη
Οργάνωση Παραγωγής: Γιάννης Τριαντάκης
Παραγωγή: Αθηναϊκή Σκηνή
Στο θέατρο «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη», Αθανασίου Διάκου & Τζιραίων 13 (έξω από το μετρό Ακρόπολης) 2109222300, 6980579927 κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00
Περισσότερα:
