Μαίρης Τσίλη
Κάπου στην Αθήνα
Ήταν χειμώνας και φυσούσε αέρας παγωμένος. Κι όλοι μας ρίχναμε φταίξιμο στον χειμώνα για να δικαιολογήσουμε την αδυναμία μας, στο ότι κάπου φταίμε κι εμείς ρε πούστη μου.
Θες φωτιά για να ζεσταθείς και να ζεστάνεις;
Βάλτην με ένα τυχαίο χάδι από κοντά, από μακριά, νοερά.
Εκείνη έφευγε από την δουλειά. Είχε σχολάσει κι έτρεχε για να βρει ένα μέσο να γυρίσει σπίτι της. Έτσι όπως είχε κουκουλώσει τα κύτταρα της για να μην κρυώνει τόσο, μια ζητιάνα τραγουδούσε ζητώντας ελεημοσύνη καληνύχτας:
«Βασιλική, τον έρωτα πολύ βαριά τον πήρες...»
∼∼∼∼
Παράλληλη στιγμή...
Βοστώνη
Είσαι και θα είσαι πάντα το κορίτσι μου. Να ξέρεις ότι μου έκαψες τότε για μία και μόνο φορά το μυαλό, την ψυχή, την καρδιά, τα μυστικά, τα φανερά...
Τα φωνήεντα μου και οι σιωπηλές μου λέξεις κάνουν έρωτα μαζί σου πάντα ακόμα και στην σιωπή. Τόση λιακάδα εδώ και τόσο στεγνή η κάβλα μου. Σαν παράπονο τελειωμένο. Το όνομα σου δεν θα το πω.
Θα με αγγίζεις όταν δεν μπορείς και θα σε πιάνω όταν δεν με θέλω.
Μα...
Η τελευταία φορά στον έρωτα είναι πιο οδυνηρή από την πρώτη. Γιατί ξέρεις ότι δεν θα υπάρξει άλλο και προχωράς ευθεία έχοντας καταπιεί έναν γκρεμό.
Στο Ν της Νοσταλγίας μου πάντα ήσουν και είσαι Εσύ...
∼∼∼∼
Εκπνέω
Στην ρωγμή των χειλιών σου τον έρωτα μου...
Χάρισε μου ένα χαμόγελο και αντοχή για το πιο τρυφερό φιλί που κρατώ κρυφό. Όχι δεν τρώω κάστανα. Ναι πέρασαν οι γιορτές κι εγώ θέλω να είσαι η προσωπική μου γιορτή όταν όλοι και όλες με ξεχνούν και προσπερνούν την ζωή που ζουν.
Μην με ψάχνεις. Είμαι αυτό που δεν θα ήθελε ποτέ να μάθεις κανείς ότι είμαι. Στην χειμωνιάτικη θάλασσα είμαι και της ρίχνω βότσαλα άνοιξης στην ζούλα...
Σσςςςς...
🍁
Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2020
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο του Κώστα Ευαγγελάτου, Εικαστικός, Λογοτέχνης, Θεωρητικός της σύγχρονης τέχνης
Της ίδιας:
