Αρχικά, μια νέα σελήνη «γεννιέται» και ξεκινά η διαδρομή (της/μας) και όσο αυτή γεμίζει μια παραμυθένια αύρα ξεχύνεται στις λέξεις και μια θετική, ευχάριστη νότα. Η αισιοδοξία που συναντάμε σε αυτή τη φάση χάνεται αργότερα που το φεγγάρι είναι σε χάση, και τότε συναντάμε ελλείψεις, απώλειες, αναζητήσεις... μοναξιά. Φυσικά, η κορύφωση όλων είναι μια ολοστρόγγυλη φωτεινή πανσέληνος ακριβώς στη μέση του κύκλου.
Διαβάζω και σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι μια τέτοια ιδέα, πέρα του ταιριάσματος των ερωτικών με το φεγγάρι, το φεγγαρόφωτο και τη διαδρομή αυτού. Αργότερα, φτάνοντας προς το τέλος αναρωτιέμαι για την ολοκλήρωση ή μη της πορείας -όπως κι αν εννοείται αυτή- κι αν μετά θα ξεκινήσουν όλα πάλι από την αρχή. Καταλήγω πως σίγουρα ναι, γιατί αυτή είναι η μοίρα του αδύναμου ανθρώπου (με αδυναμίες) απέναντι στον παντοδύναμο, κατακλυσμιαίο έρωτα· αυτή είναι και η μοίρα του φεγγαριού.
Διαθέτει ωραίο ρυθμό και έχει μέτρο, σα στίχοι τραγουδιού έτοιμους να μελοποιηθούν και να ταξιδέψουν τραγουδιστά. Διαθέτει εμβόλιμες ερωτήσεις κι απορίες που αξίζουν λίγη προσοχή και υπέροχη εικονογράφηση. Διαθέτει και ένα άλλο μεγάλο προσόν: είναι ευκολοδιάβαστη. Δεν απευθύνεται σε «ειδικό» κοινό, μυημένους αναγνώστες ή λάτρεις αυτής της φόρμας. Απευθύνεται προς όλους, κι αυτό είναι μια σημαντική δύναμη.
Η ποιητική συλλογή της Μήνας Μητροπούλου, Ξόρκια ερωτικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος.
Ευχαριστώ τη Μήνα Μητροπούλου για τη διάθεση του βιβλίου της.
Περισσότερα:
Η Μήνα Μητροπούλου και ο Ασπάλαθος
Η Μήνα Μητροπούλου Ο Δόκτωρ Τσουρεκάκης και το πασχαλινό αβγό
