koukidaki: Ο Τζόνι πήρε το όπλο του

Βραδάκι Τρίτης, κυνηγώ αρκετό καιρό την παράσταση «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» από το βιβλίο του Τράμπο Ντάλτον που το 1971 γυρίστηκε σε ταινία και μέχρι σήμερα είναι επίκαιρη. Χαρακτηρίστηκε σαν την πιο καλή αντιπολεμική ταινία, και όχι άδικα, και υπήρξε από τις αγαπημένες μου ταινίες. Η είδηση ότι πρόσφατα ανέβηκε στο Επί Κολωνώ με μάγεψε σαν ιδέα.

Η απορία μου μεγάλη για την μεταφορά του στο θέατρο και όσον αφορά στην σκηνοθεσία. Το έργο μάς παρουσιάζει έναν στρατιώτη του Α' παγκοσμίου πολέμου που βρίσκεται σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Το μυαλό του δουλεύει, μα δεν ξέρει την κατάσταση που βρίσκεται. Καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στο σκοτάδι γιατί του λείπει το φως. Ακούει τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που μπαίνουν στο δωμάτιο αλλά δεν τον ακούνε που εκείνος μιλά και φωνάζει να τον προσέξουν. Γιατί πολύ απλά η σκέψη δεν σταματά όσο ο εγκέφαλός μας ζει. Το τραγικό με τον στρατιώτη Τζόνι είναι ότι μόνο ο εγκέφαλος του ζει και η εσωτερική φωνή μέσα του, μιλά ακατάπαυστα ενώ η πραγματικότητα είναι ότι βρίσκεται στο κρεβάτι του μαρτυρίου δίχως πόδια, δίχως χέρια και το πιο τραγικό όλων χωρίς πρόσωπο. Φωνάζει από μέσα του αλλά κανένας δεν μπορεί να ακούσει! Ουρλιάζει μα φωνή δεν υπάρχει! Δραματική ταινία που μέσω του στρατιώτη Τζόνι μας περιγράφει την τραγικότητα και την σκληρότητα του πολέμου.

Αυτά όσον αφορά την ταινία γιατί ίσως οι νεότεροι δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα. Στο θέατρο όμως, πόσο ευρηματικός πρέπει να είναι ο σκηνοθέτης ώστε να καταφέρει αυτό που μας παρουσιάζουν στην ταινία; Και πώς οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις εκφράσεις ενός ηθοποιού που στο θέατρο έχουν πρωταρχικό ρόλο όταν εκείνος είναι σε όλη την παράσταση ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι;

Δικά μου ερωτήματα που σας τα παραθέτω, ώστε να καταλάβετε τι θα δείτε αν επιλέξετε την συγκεκριμένη παράσταση.

Αναμένω να ξεκινήσει το θέατρο, σκεπτική στο φουαγιέ. Το μυαλό μου γεμάτο από εικόνες της ταινίας. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να μην περιμένω και πολλά διότι από μόνο του όλο το εγχείρημα θα ήταν δύσκολο.

Έφτασε η ώρα να περάσω στην αίθουσα. Στάθηκα ακίνητη να κοιτάζω. Ο ηθοποιός Τάσος Ιορδανίδης στέκεται ακίνητος "καρφωμένος" ουσιαστικά με καλυμμένα τα χέρια του και το ένα του πόδι, το στέρνο του, ενώ το κεφάλι του κρέμονταν. Είπα δυνατά δίχως να το σκεφτώ -ίσως φταίει και το επάγγελμα μου- "Θεέ μου, πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος να σταθεί έτσι σε όλη την παράσταση;" Κάθισα και το τρίτο κουδούνι χτύπησε.

Το φως όλο επάνω στον ηθοποιό μας. Η Σοφία Αδαμίδου που εμπνεύστηκε αυτόν τον εξαιρετικό μονόλογο από την ομώνυμη ταινία σε συνδυασμό με το τεράστιο ταλέντο του Τάσου Ιορδάνιδη μας καθηλώνει από τα πρώτα λεπτά. Ο στρατιώτης Τζόνι μπροστά στα μάτια του κατάμεστου θεάτρου με σάρκα και οστά. Κάποιοι από το κοινό δεν κατάφεραν να κρατήσουν τα δάκρυα τους. Εγώ ανατρίχιασα από τον πόνο που έβγαζαν οι κραυγές του Τάσου Ιορδανίδη. Μια υπερβολή που ήταν απαραίτητη ώστε να αποδώσει σωστά τον ρόλο του.

Θεώρησα άθλο όλο το εγχείρημα. Η σκηνοθέτης Θάλεια Ματίκα και η ευρηματικότητα της κέρδισε το κοινό. Πολύ δύσκολο να βγει μιας και η παράσταση είναι κάτι παραπάνω από εξήντα λεπτά.

Το ταλέντο του Τάσου Ιορδανίδη απογείωσε την παράσταση. Του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, όχι μόνο για το υποκριτικό του ταλέντο, αλλά και την δύναμη που έχει μέσα του. Μας μετέφερε όλη την φρίκη του πολέμου καθώς και τον πόνο του κάθε παλικαριού που σπεύδει να πολεμήσει για την πατρίδα του και γυρίζει πίσω μισό με μια ψυχή μόνο να αιμορραγεί μέχρι και η δική της φλόγα να σβήσει, με τις χειρότερες αναμνήσεις να είναι η μόνη συντροφιά.

Η μουσική και αυτή εξαιρετική. Αν και δεν είμαι ειδική στη μουσική ένιωθα το αίμα μου να παγώνει καθώς τα λόγια του ηθοποιού και ο ήχος της ενώνονταν.

Πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση. Αν θέλετε να ζήσετε κάτι το ξεχωριστό έχετε μια ευκαιρία.

Καλή θέαση!