Αυτό το θέμα έπιασε η Άννα Παντζέλη και έγραψε το ψυχολογικό δράμα «Ο Ένοικος». Μαζί με την Λίνα Μαρκάκη ενσαρκώνουν τις αδελφές Μαρία και Στέλλα που από μικρές είναι μαζί και η ζωή τους τα έχει φέρει έτσι ώστε να συνεχίζουν να είναι μαζί. Ζουν στο ίδιο σπίτι γιατί δεν κατάφεραν να κάνουν αυτά που έχουν ονειρευτεί. Την μονοτονία και τη μιζέρια της συμβίωσης τους «σπάει» ένας νεαρός που του νοικιάζουν το δώμα. Η ύπαρξή του γίνεται η μεγάλη τους ψύχωση. Νιώθουν ότι πρέπει να τον φροντίζουν όπως κάνει μια μητέρα ή μια γυναίκα ερωτευμένη. Το πώς κινούνται το κρύβει η μια από την άλλη.
Η Άννα Παντζέλη και η Λίνα Μαρκάκη δίνουν όλη την τρυφερότητα αλλά και όλη την αντιπαλότητα που μπορούν να έχουν δυο αδερφές μεταξύ τους. Η Άννα γίνεται η μεγάλη αδερφή που η μητέρα τους της έχει επιβάλλει ότι πρέπει να αναλάβει υποχρεώσεις και να φροντίζει την μικρή αδερφή. Η Λίνα γίνεται η μικρή αδερφή που είναι πιο ανέμελη και απολαμβάνει την φροντίδα και την εύνοια όλης της οικογένειας.
Το έργο χρονικά μας τοποθετεί στο πρωινό της ημέρας των γενεθλίων του νοικάρη. Οι δυο αδελφές την στιγμή που παίρνουν το πρωινό τους συζητούν. Μιλούν για το πάρτι έκπληξη που του ετοιμάζουν. Όμως στη συνέχεια η συζήτηση προχωρά σε εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις. Αποκαλύπτονται μυστικά. Τα λόγια άλλοτε φέρνουν γέλια και τρυφερότητα και άλλοτε πονούν και ματώνουν την ψυχή τους. Γίνονται σκληρές και συνάμα τρυφερές. Προσπαθούν να μειώσουν η μια την άλλη. Οι λέξεις γίνονται σφαίρες που βρίσκουν απευθείας στόχο την καρδιά. Αιμορραγούν και ουρλιάζουν. Ταυτόχρονα ζητούν συγνώμη και κλαίνε. Βγάζουν όλα τους τα απωθημένα και εξαντλημένες ψυχολογικά αγκαλιάζονται.
Η δράση είναι στην τραπεζαρία του σπιτιού. Επάνω στο τραπέζι τοποθετούνται φλιτζάνια, πιάτα, ποτήρια, σερβίτσια και μια τούρτα λευκή με ένα κερί επάνω της.
Το παίξιμο και των δυο κυριών με παρέσυρε. Πόνεσα και εγώ μαζί τους. Το εκτίμησα που στο τέλος της παράστασης έμειναν στη σκηνή και οι δυο τους και έτσι μπορέσαμε να τις συγχαρούμε. Η αμεσότητά και η γλυκύτητά τους με έκαναν να νιώσω πολύ όμορφα. Η κίνηση τους, την στιγμή που πήγαμε να βγούμε από την αίθουσα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν θα σας πω όμως τι έγινε.
Κατά τη γνώμη μου επίσης, μοιάζουν στα χαρακτηριστικά και θα μπορούσαν όντως να είναι στην πραγματικότητα αδερφές. Είναι ένα εξαιρετικό δραματικό έργο και η απόδοσή του στο σανίδι απόλυτα πετυχημένη.
Πολλά συγχαρητήρια κυρίες μου!
