Δεν ήμασταν απλώς πεινασμένοι, διψασμένοι, πονεμένοι, βρόμικοι και φοβισμένοι. Ήμασταν πολύ ταπεινωμένοι για να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια.
Τα μάτια της άρχισαν να δυσκολεύονται ψάχνοντας μέσα στις σκιές του δάσους τη φίλη της, τη Φίτσα. Την έψαχνε να της γυρέψει την περίφημη συνταγή της κερασόπιτας που όλο έλεγε να τη ζητήσει κι όλο το αμελούσε.. Ήταν σίγουρη πως κάπου εδώ θα την πετύχαινε μαζί με τον Λύκο. Και τον Λύκο τον πέτυχε τελικά! Αλλά δίχως τη φιλενάδα της! Ήταν προς μεγάλη της έκπληξη μαζί με άλλη συντροφιά!
-Αρκούδα; Πόσο καιρό έχουμε να σε δούμε; Χρόνια ολάκερα! Μα καλά πώς σμίξατε ξανά με τον Λύκο;
-Γεια σου αγαπημένη Στελλίτσα Ζαχαρίτσα! Ναι, είναι αλήθεια! Το παραμύθι μας ζωντάνεψε και πάλι! Χάρη σ' ένα βιβλίο! Να, το κρατά ο Λύκος!
-Γεια σου Μοβτουφίτσα! Ποτέ δε χαίρεσαι να με συναντάς… Φέρνω κακά μαντάτα για τα βιβλία σου… αλλά σήμερα πρωταγωνιστώ κάπως μαζί με την αρκούδα σε ένα από αυτά! Ορίστε, δες! Είναι ένα βιβλίο που μιλά για την περιπέτεια μιας Αμερικανίδας, της Αλεξάνδρας Μπόιντ, και του Βούλγαρου ταξιτζή Ασπαρούχ Ιλίεβ, να βρούνε μια οικογένεια και να της επιστρέψουν κάτι πολύτιμο, κάτι που από λάθος βρέθηκε στα χέρια της κοπέλας! Η συγγραφέας κατά τη διάρκεια αυτού του περίπλοκου ταξιδιού, μας μεταφέρει από τον Μάη του 2008, πίσω στη δεκαετία του ’90, αλλά κι ακόμη βαθύτερα στα δύσκολα χρόνια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Μας αποκαλύπτει τις βασανιστικές σκέψεις της ηρωίδας που έχουν ριζώσει μέσα της από την παιδική της ηλικία αλλά και τις σκέψεις του φίλου της πια, Ασπαρούχ «Μπόμπι» για την κοινωνία, το μέλλον, την πολιτική… Μας φέρνει τόσο ζωντανά μπροστά μας τις εικόνες από στρατόπεδα εργασίας, τον θρήνο, την απόγνωση, την καταπάτηση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας… Αλλά παράλληλα τοπία από μια χώρα που έχει όμορφες εικόνες να προσφέρει, πολύχρωμες γειτονιές, γεμάτα και περήφανα δάση, παρθένα φύση… Να, πάρε να διαβάσεις!
Η Στελλίτσα όλο περιέργεια άνοιξε μια σελίδα στην τύχη. Διάβασε: Ανηφόρισαν έναν από τους λόφους, μέχρι που οι δρόμοι έγιναν μακρινά πέτρινα βότσαλα και οι τοίχοι ψήλωσαν γύρω τους, με κόκκινα κεραμίδια στο πάνω τους μέρος και καμπυλωτές εισόδους.
Το βιβλίο, της είπε η Αρκούδα, είναι γεμάτο νότες και ήχους μελωδικούς από βιολιά, καθώς το πολύτιμο αυτό αντικείμενο που πρέπει να επιστραφεί ανήκει σε έναν πολύ γνωστό και σπουδαίο βιολονίστα, τον Στόγιαν Λάζαροβ. Το βιολί του έβγαζε έναν μουντό, μυστηριώδη ήχο. Μέσα του είχα ακούσει την έκρηξη των αγριοκάστανων που ψήνονταν σε ένα μαγκάλι στην άκρη ενός ποταμού και τα άλογα που κάλπαζαν στα καλντερίμια.
Η Στελλίτσα πάντα αγαπούσε να ψάχνει στα βιβλία παρομοιώσεις… Κι εδώ πέτυχε μερικές: Δυτικά της αυλής απλωνόταν ένας οπωρώνας ή μάλλον τα απομεινάρια του-ροζιασμένα δένδρα που σχεδόν έμοιαζαν με ανθρώπους, με τους κορμούς τους χωρισμένους στα δυο από τις χειμωνιάτικες καταιγίδες, με τα μήλα που έπεφταν στο χώμα να σχηματίζουν μια κίτρινη κουβέρτα.
Η Αλεξάνδρα εμπιστευόταν πολύ το ένστικτό της όταν ήταν στην πατρίδα της, αλλά εδώ ήταν σαν μια πυξίδα που η βελόνα της γύριζε γύρω γύρω χωρίς κατεύθυνση.
Τότε μου χαμογέλασε για πρώτη φορά. Αυτό το χαμόγελο… Τόσο όμορφο που έκανε τον ήλιο να βγαίνει.
-Κι όμως, πέρα από περιγραφές Στελλίτσα κι ωραίες μελωδικές νότες, το βιβλίο έχει ψαγμένους διαφορετικούς χαρακτήρες, αγωνία, μυστήριο, αναμονή, βάθος, πολιτικές σκέψεις, περιπέτεια… έχει μια ισορροπία σε όλα αυτά και σε κρατά ως το τέλος.
Μερικές φορές η αναμονή είναι το χειρότερο κομμάτι. Το θυμόταν κι αυτό. Θυμόταν όμως επίσης, ότι το αποτέλεσμα της αναμονής ήταν εκείνο που καθόρισε αργότερα αν όντως ήταν το χειρότερο ή όχι.
-Φυσικά θα σας το πάρω για λίγο για να το διαβάσω… Φαίνεται ότι παράλληλα είναι ένας ύμνος στη ζωή, στην αντοχή, στη θέληση… έτσι δεν είναι; Στο μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, στη δύναμη που βρίσκει ο καθένας μέσα του για να ανταπεξέρχεται στις οδυνηρές καταστάσεις… Αλήθεια, εσείς πού κάνετε εμφάνιση;
Είμαι περίεργη… Πώς κολλά αλήθεια ένα παραμύθι σε όλα αυτά;
-Δεν πρόκειται να σου πούμε καλή μας. Αυτό ας το ανακαλύψεις μόνη σου!
-Χαχαχαχαααααα, εντάξει! Πρώτα απ’ όλα όμως ας ανακαλύψουμε την Κοκκινοσκουφίτσα… ε, Λύκε; Έχεις κάτι από τα δικά σου να πεις πριν αρχίσουμε το ψάξιμο; Ελπίζω πως όχι.
-Ε… μια φροντίδα παραπάνω στην επιμέλεια θα την ήθελα…
-Ξυστά πέρασες… πάμε τώρα να βρούμε τη φιλενάδα μου!
Αγαπημένος του Στόγιαν Λάζαροβ ο Βιβάλντι! Ακούμε λοιπόν Άνοιξη του Βιβάλντι καθώς μας ταιριάζει και ημερολογιακά!
Καλοτάξιδο το βιβλίο, σας το προτείνω και πολλά ευχαριστώ στο ΚΟΥΚ-Λ-ΙΔΑΚΙ μου και στις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ! Πάντα επιτυχίες!
Παραμυθιάζεστε... απομακρύνει και τους… ιούς!
