Η δυσκολία της συγκεκριμένης φόρμας δεν είναι μόνο ο περιορισμός και η ακρίβεια των συλλαβών των στίχων, μα περισσότερο να επιτύχει ο ποιητής το άγγιγμα του αναγνώστη μέσα από το ολιγόλογο. Φυσικά, αυτά τα θέματα αφορούν μια ολόκληρη σπουδή όμως, πολύ συνοπτικά και όσο το επιτρέπει αυτό το μέσο, στην συγκεκριμένη περίπτωση μπορούμε να εντοπίσουμε κάποια χαρακτηριστικά στο ύφος του κυρίου Ντόβα.
Οι αισθαντικές του ματιές προκύπτουν μέσα από πανανθρώπινα ζητήματα, άρα κοινά στο ευρύ κοινό, και η αγάπη του προς τα θαυμαστικά κάνει πιο ανάγλυφα τα συναισθήματα. Γράφει χρησιμοποιώντας εντάσεις και έχει μια καταγγελτική ματιά στα πράγματα ενώ πολύ συχνά ο τίτλος συμπίπτει με την τελευταία λέξη δημιουργώντας μια κυκλικού τύπου έκφραση -αρχή και τέλος κοινό ή να φτάνεις εκεί από όπου ξεκίνησες κ.λ.π.
Η Ιστορία,
τ' άστρα παντρέυεται!
Μια στον Αιώνα!
Αν αυτό το βιβλίο ήταν ένα χρώμα, ίσως να ήταν το γαλάζιο ή το μπλε -αναφέρονται σε αρκετές περιπτώσεις χρωματισμού- σε συνδυασμό με το κόκκινο που προκύπτει, όχι μόνο επειδή αναφέρεται μα, κυρίως, επειδή υπάρχει με όλους τους δυνατούς τρόπους μέσα στην ποίηση: ως φωτιά, λάβα... ήλιος, φως.
Ψυχών αφίξεις,
γεννήσεων κείμενο!
Θέαση, Κόσμου!
Υπάρχει διάσπαρτο το θεϊκό στοιχείο, το υπέρτατο, το μεγαλειώδες. Δεν είναι τυχαίες οι αναφορές στο Δία, στο άπειρο και στα αστέρια. Βλέπουμε μια ξεκάθαρη πρόθεση να «ξεφύγει» από το μικρό, το θνητό, το απλό... μια πρόθεση που έρχεται σε αντίθεση με την εξ ορισμού λιτότητα του χαϊκού.
ΑΣΧΗΜΙΑ
Το πνεύμα καίει
κι αιτείται λύτρωσης!
Απ' την ασχήμια!
Κρατάει όμως, ως ισορροπία, την γήινη υπόσταση μέσα από τα δάκρυα, το κλάμα. Οι χαρακτήρες που υπονοούνται είναι ήρωες, όπως είναι η γραμματειακή πρακτική για τα πρόσωπα των λογοτεχνικών κειμένων, αλλά είναι και οι εύθραυστοι μαζί. Μεγάλοι και παράλληλα μικροί. Και είναι η «μικρότητά» τους, η αδυναμία τους, που ενδυναμώνεται με τη χρήση επιθέτων που έχουν ως πρώτο τους συνθετικό το στερητικό άλφα (άδοξο, άπορο, άχρονο, αγέννητο, άρρητο, άλαλο...).
ΕΠΙΔΗΜΙΑ
Άπλετο σκότος
κυριεύει τ' άσπιλα!
Η Επιδημία!
Υπάρχει και μια σύνδεση ανάμεσα στα έργα που επιτυγχάνεται με κοινές λέξεις, επαναλαμβανόμενες εδώ κι εκεί -όπως άσπιλο, άπειρο- υποβόσκοντας μια υποδόρια συνάφεια.
Η ποιητική συλλογή του Μιλτιάδη Ντόβα, Αψίδα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωρίωνας.
Ευχαριστώ τον συγγραφέα για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
γεννήσεων κείμενο!
Θέαση, Κόσμου!
Υπάρχει διάσπαρτο το θεϊκό στοιχείο, το υπέρτατο, το μεγαλειώδες. Δεν είναι τυχαίες οι αναφορές στο Δία, στο άπειρο και στα αστέρια. Βλέπουμε μια ξεκάθαρη πρόθεση να «ξεφύγει» από το μικρό, το θνητό, το απλό... μια πρόθεση που έρχεται σε αντίθεση με την εξ ορισμού λιτότητα του χαϊκού.
ΑΣΧΗΜΙΑ
Το πνεύμα καίει
κι αιτείται λύτρωσης!
Απ' την ασχήμια!
Κρατάει όμως, ως ισορροπία, την γήινη υπόσταση μέσα από τα δάκρυα, το κλάμα. Οι χαρακτήρες που υπονοούνται είναι ήρωες, όπως είναι η γραμματειακή πρακτική για τα πρόσωπα των λογοτεχνικών κειμένων, αλλά είναι και οι εύθραυστοι μαζί. Μεγάλοι και παράλληλα μικροί. Και είναι η «μικρότητά» τους, η αδυναμία τους, που ενδυναμώνεται με τη χρήση επιθέτων που έχουν ως πρώτο τους συνθετικό το στερητικό άλφα (άδοξο, άπορο, άχρονο, αγέννητο, άρρητο, άλαλο...).
ΕΠΙΔΗΜΙΑ
Άπλετο σκότος
κυριεύει τ' άσπιλα!
Η Επιδημία!
Υπάρχει και μια σύνδεση ανάμεσα στα έργα που επιτυγχάνεται με κοινές λέξεις, επαναλαμβανόμενες εδώ κι εκεί -όπως άσπιλο, άπειρο- υποβόσκοντας μια υποδόρια συνάφεια.
Η ποιητική συλλογή του Μιλτιάδη Ντόβα, Αψίδα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωρίωνας.
Ευχαριστώ τον συγγραφέα για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
