Πέτρου Λυγίζου
Έξω βρέχει. Κι έτσι η νύχτα βρήκε ξανά τη φωνή της.
Αιχμάλωτος της εποχής, αφουγκράζομαι τον ήχο της μαργαρίτας,
Ιχνηλατώ την πορεία του χελιδονιού από την αφάνεια στο φως…
Κι ας απαγορεύεται η περιπλάνηση στα μονοπάτια των πόλεων,
ας ακούγεται στο πλανόδιο τσίρκο η φωνή των ελεγκτών.
Εγκλεισμός.
Κι όμως, ακόμη κι η σκόνη τώρα αποκτά τη χαμένη ουσία της,
η χελώνα αποκαλύπτει το κρυμμένο κεφάλι της,
εγώ βγαίνω πάλι απ' το καβούκι μου,
απλώνω το βλέμμα μου ως την ατέλειωτη θάλασσα,
αγαπώ ακόμη και τον εαυτό μου.
Έξω βρέχει. Κι έτσι το φεγγάρι πυροδοτεί τα ουράνια τόξα του.
Μέσα από το φόβο του κόσμου, ανασύρω με θράσος το απωθημένο
γέλιο, το χειροκρότημα των δέντρων στην άνοιξη.
Αποκλείω τον εγκλεισμό της ψυχής μου,
αγκαλιάζω τους φίλους μου, γιατί…
γιατί -ακόμη κι εγώ- ο ακοινώνητος αυτής της κοινωνίας,
το ξέρω καλά πως, ο πιο μαγικός δορυφόρος
του εφήμερου ταξιδιού μου στον κόσμο,
είναι η απαγορευμένη αγκαλιά σου…
🍂
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε το έργο Senecio του Paul Klee
Επίσης:
