Σε δαγκάνες τέσσερις
Την Σοφιάνα Παρασκευοπούλου, που υπογράφει την ποιητική συλλογή, τη θυμάμαι από το πρώτο της βιβλίο, ποιητικό κι εκείνο, το Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί όπου είχα σημειώσει την ποικιλία σε ρυθμούς και μέτρο, και είχα γράψει πως αν οι στίχοι της ήταν λουλούδι θα ήταν σίγουρα ένα ρόδο. Τέλος, είχα επιμείνει στον αποχαιρετισμό που έκανε στο πόνημα και είχα γράψει ότι θα «ξαναβρεθούμε» λογοτεχνικά οπωσδήποτε. Ιδού λοιπόν που δεν άργησε διόλου αυτή η στιγμή και ήδη κυκλοφορεί η δεύτερη συλλογή της, επίσης από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ένας πρόλογος παρελθοντικού χρόνου υποδέχεται τον αναγνώστη. Τώρα που έχω βιώσει την εμπειρία στο σύνολό της, καταλαβαίνω πλήρως το ξενυχτισμένο της εγώ, το πάθος, τα δώρα που αναφέρει και την ανάγκη όλων της των ρο.
Η συλλογή χωρίζεται σε δύο μέρη με το πρώτο να τιτλοφορείται «Της ίασης το ρόδι» και το δεύτερο «Νυχτολόγιο, ώρες που ορροδώ». Ειδικά στο πρώτο μέρος, οι κοφτοί σύντομοι στίχοι προσφέρουν μια επίσπευση και η άτακτη ομοιοκαταληξία έναν προσωπικό ρυθμό. Ξεχωρίζει αποτελώντας εξαίρεση το «ΛΕΣ» που είναι πεζοποιητικό και πολύ περιγραφικό. Σχετικά με αυτά τα θέματα του ύφους, η ίδια η ποιήτρια σε ένα έργο της θα αναφέρει χαρακτηριστικά πως οι λέξεις της δεν οργανώθηκαν από κανόνες ή φόρμες ενώ, αντιθέτως, γράφονται πηγαία φέροντας μια αυθεντικότητα.
Με ήχους και στίχους που/ δεν κλείστηκαν σε κανένα καλούπι
[...]
Έτσι γράφεται τώρα / Βιωματικά / Και δεν δέχεται επιμέλεια / Γιατί την ατημέλητη ψυχή μου / δεν μπορείς να κεντήσεις
Η σχεδόν κεκαλυμμένη ρυθμικότητα δίνει το στίγμα της πένας.
Χωρίς αιδώ, / εκεί κι εδώ, / φορώ άσπρο φουστάνι.
Συναντάμε πολλά Μυθολογικά πλάσματα, θεούς και ήρωες (Αφροδίτη, Περσεφόνη, Κέρβερος...) και είναι αυτό το χαρακτηριστικό που «βάζει» τα επιπλέον πρόσωπα στο έργο. Αγαπά τις τελείες, κάνοντας ακόμα πιο κοφτό το στυλ της και το ρόδι που έχει μια επίσης θερμή παρουσία σε διάφορα έργα είτε ως φρούτο, είτε ως χρώμα, είτε ως γεύση, παρομοίωση, μεταφορά... Μα αυτό που αγαπά -κατ' εμέ- περισσότερο είναι το ρο. Δε θα πει βλέπω, λέει ορώ. Δε θα πει στιγμή, λέει ώρα. Δε θα πει κόκκινο, λέει ροδί. Δε θα πει βλέπω, λέει θωρώ. Δε θα πει γυναίκα, λέει κόρη...
σαν το πιστόλι που έβαλε / στον κρό-ταφο.
Χρησιμοποιεί επαναλήψεις και κυκλικά σχήματα -μια έντονη αντίθεση συμβαίνει στο εξώφυλλο όπου ένας μάλλον αιχμηρός τίτλος συναντιέται με τον κύκλο και το κέντρο του. Νομίζω γράφει για να ξορκίσει τον κόσμο (το έξω της) και να σώσει το μέσα (της), κάποιο βράδυ ή ένα χάραμα, δηλαδή τη στιγμή αμέσως μετά το σκοτάδι με τον ουρανό να βάφεται ροδαλά. Νομίζω λέει εκείνα που θα ήθελε να της πουν.
Εκεί να πας / -όπου αγαπάς-
Διαβάστε τη. Είναι αφιλτράριστη και γνήσια. Βατή κι ανθρώπινη. Στο τέλος θα λύσει όλες τις απορίες, στο τέλος θα δώσει τις εξηγήσεις της.
Όταν οι πίνακες χορεύουν / στη σιωπή ζωντανεύουν / τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Η συλλογή χωρίζεται σε δύο μέρη με το πρώτο να τιτλοφορείται «Της ίασης το ρόδι» και το δεύτερο «Νυχτολόγιο, ώρες που ορροδώ». Ειδικά στο πρώτο μέρος, οι κοφτοί σύντομοι στίχοι προσφέρουν μια επίσπευση και η άτακτη ομοιοκαταληξία έναν προσωπικό ρυθμό. Ξεχωρίζει αποτελώντας εξαίρεση το «ΛΕΣ» που είναι πεζοποιητικό και πολύ περιγραφικό. Σχετικά με αυτά τα θέματα του ύφους, η ίδια η ποιήτρια σε ένα έργο της θα αναφέρει χαρακτηριστικά πως οι λέξεις της δεν οργανώθηκαν από κανόνες ή φόρμες ενώ, αντιθέτως, γράφονται πηγαία φέροντας μια αυθεντικότητα.
Με ήχους και στίχους που/ δεν κλείστηκαν σε κανένα καλούπι
[...]
Έτσι γράφεται τώρα / Βιωματικά / Και δεν δέχεται επιμέλεια / Γιατί την ατημέλητη ψυχή μου / δεν μπορείς να κεντήσεις
Η σχεδόν κεκαλυμμένη ρυθμικότητα δίνει το στίγμα της πένας.
Χωρίς αιδώ, / εκεί κι εδώ, / φορώ άσπρο φουστάνι.
Συναντάμε πολλά Μυθολογικά πλάσματα, θεούς και ήρωες (Αφροδίτη, Περσεφόνη, Κέρβερος...) και είναι αυτό το χαρακτηριστικό που «βάζει» τα επιπλέον πρόσωπα στο έργο. Αγαπά τις τελείες, κάνοντας ακόμα πιο κοφτό το στυλ της και το ρόδι που έχει μια επίσης θερμή παρουσία σε διάφορα έργα είτε ως φρούτο, είτε ως χρώμα, είτε ως γεύση, παρομοίωση, μεταφορά... Μα αυτό που αγαπά -κατ' εμέ- περισσότερο είναι το ρο. Δε θα πει βλέπω, λέει ορώ. Δε θα πει στιγμή, λέει ώρα. Δε θα πει κόκκινο, λέει ροδί. Δε θα πει βλέπω, λέει θωρώ. Δε θα πει γυναίκα, λέει κόρη...
σαν το πιστόλι που έβαλε / στον κρό-ταφο.
Χρησιμοποιεί επαναλήψεις και κυκλικά σχήματα -μια έντονη αντίθεση συμβαίνει στο εξώφυλλο όπου ένας μάλλον αιχμηρός τίτλος συναντιέται με τον κύκλο και το κέντρο του. Νομίζω γράφει για να ξορκίσει τον κόσμο (το έξω της) και να σώσει το μέσα (της), κάποιο βράδυ ή ένα χάραμα, δηλαδή τη στιγμή αμέσως μετά το σκοτάδι με τον ουρανό να βάφεται ροδαλά. Νομίζω λέει εκείνα που θα ήθελε να της πουν.
Εκεί να πας / -όπου αγαπάς-
Διαβάστε τη. Είναι αφιλτράριστη και γνήσια. Βατή κι ανθρώπινη. Στο τέλος θα λύσει όλες τις απορίες, στο τέλος θα δώσει τις εξηγήσεις της.
Όταν οι πίνακες χορεύουν / στη σιωπή ζωντανεύουν / τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
