Στην περίληψη, διαβάζουμε ότι το βιβλίο μιλάει για τον παθιασμένο έρωτα ανάμεσα στο διάσημο μοντέλο της Vogue και μετέπειτα φωτογράφο Λη Μίλερ και στον καλλιτέχνη Μαν Ρέι. Η Λη είναι μια νέα κοπέλα που φτάνει στο Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του '20 με σκοπό την απασχόλησή της με την καλλιτεχνία κι αφού έχει παρατήσει μια στρωμένη καριέρα μοντέλου. Όταν την γνωρίζει ο Ρέι «βρίσκει» σε εκείνη το μοντέλο που αναζητούσε, τη μελλοντική του μούσα αλλά και έναν έρωτα μεγαλειώδη.
Όπως είναι εμφανές το Παρίσι του 1930, με τους μποέμ καλλιτέχνες, τα καπνισμένα καμπαρέ, τα πάρτυ και όλα εκείνα τα ονόματα της τέχνης που κινούνται εκεί, αποτελεί το τέλειο ερωτικό σκηνικό. Ομιχλώδες, ατμοσφαιρικό όπως είναι και συνήθως βροχερό, γίνεται ο τέλειος καμβάς για θυελλώδεις ερωτικές ιστορίες.
Σε αυτό το βιβλίο απολαμβάνεις την ανάγνωση. Η συγγραφέας είναι μια πραγματική αφηγήτρια με δεξιότητες. Η τεχνική με την οποία δομεί την ιστορία της, οι εμβόλιμες εικόνες από το Λονδίνο ή το Νταχάου του 1945 και τον πόλεμο -ως σκοτάδι που έρχεται να μαυρίσει το φως- και η φρίκη που αναβιώνεται εκεί, οι αφηγηματικές λεπτομέρειες που σκιαγραφούν τέλεια τα δρώμενα, οι έντονοι συναισθηματισμοί, οι φορτισμένες περιγραφές, η συγκίνηση... είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που θα κερδίσουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
Επιπλέον, η σχέση της πρωτεύουσας της Γαλλίας -Πόλη του Φωτός- με τη φωτογραφία -τέχνη του φωτός- ενδυναμώνει το σύνολο και δημιουργεί έξτρα συσχετισμούς με τη φρίκη που έπεται: ο έρωτας (φως) σε αντίθεση με τον πόλεμο (σκοτάδι).
Ειδικά οι λάτρεις αυτής της τέχνης θα γοητευτούν επιπλέον. Η Σέιρερ αναφέρεται πολλές φορές στην φωτογραφική τεχνική και τέχνη, δείχνοντας τόσο τα ρομαντικονοσταλγικά τεχνικά χαρακτηριστικά της (δεν χρησιμοποιούνται πια φωτογραφικές μηχανές με αρνητικό φιλμ και σκοτεινοί θάλαμοι εμφάνισης κι εκτύπωσης) όσο και την ανάγκη καλλιτεχνικής έκφρασης μέσα από αυτήν. Μιλάει για τη δύναμη των φωτογραφιών, για το πώς ένα στιγμιότυπο δημιουργεί πραγματικότητα, πώς μια φωτογραφία γίνεται ανάμνηση και μετά αλήθεια και για την απαρχή της φωτογραφίας (γράφω με φως) όπου τα έργα είναι δημιουργήματα όχι μόνο του μυαλού αλλά και ενός μοναδικού συνδυασμού φωτός και χρόνου... φτάνοντας μέχρι την φιλοσοφική προέκταση της καλλιτεχνικής αυτής μορφής έκφρασης, την αναγκαιότητα της φωτοειδησεογραφίας και τη σημειολογία της. Θα γράψει, δια στόματος της συμπαθητικής ηρωίδας της ότι: Ο κόσμος θα συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει, είτε βγάλω εγώ μια φωτογραφία είτε όχι. Η τέχνη μου αφορά το πότε θα επιλέξω να απελευθερώσω το κλείστρο. Δεν στήνω ένα σκηνικό για να το φωτογραφίσω. Το ζητούμενο είναι να βρίσκομαι κάπου τη σωστή στιγμή και να αποφασίσω ότι είναι μια στιγμή ενώ όλοι οι άλλοι ίσως να νομίζουν ότι δεν είναι τίποτε.
Θα βιώσετε μια παθιασμένη ιστορία έρωτα και τέχνης -γιατί κανένα από τα δύο δε γίνεται με χλιαρά συναισθήματα, χωρίς ένταση- γεμάτη από αναμνήσεις ζωής και ασπρόμαυρες εικόνες. Θα αγαπήσετε όλους τους χαρακτήρες γιατί είναι ξεχωριστοί. Θα ταξιδέψετε στο φως μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας και θα ανακαλύψετε εκεί τόσο το φως μέσα στον άνθρωπο, όσο και το φως γύρω από αυτόν.
Διαβάστε το!
Το μυθιστόρημα της Γουίντεϊ Σέιρερ, Η εποχή του φωτός, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Ωκεανός για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
