Κωνσταντίνου V. Νικολόπουλου
Τα αστέρια κάνουν τη βόλτα τους κάθε βράδυ. Κάνουν κύκλο πάνω στον ουρανό και σχηματίζουν φωτεινά τόξα, κάθε μα κάθε βράδυ. Δεν έχει παρά να σηκώσει κανείς ψηλά το κεφάλι του προς τον ουρανό για να τα δει να λάμπουν από την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος και για όλη τη νύχτα.
Αυτά τα αστέρια, τους πλανήτες, τα φωτεινά σύννεφα, τους γαλαξίες και τα πεφταστέρια έβλεπε και ξανάβλεπε ο γάτος της αυλής. Και τον έπιανε μια όρεξη που τον προκαλούσε τόσο έντονα, σαν φαγούρα, να ταξιδέψει προς τα εκεί. Ενθουσιασμός και περιέργεια που δεν περιγράφεται. Να επισκεφτεί ένα αστέρι από αυτά που τον μάγευαν όταν κοίταζε το νυχτερινό ουρανό.
Ναι, αλλά του έλειπε το διαστημόπλοιο. Έπρεπε να βρει ένα διαστημόπλοιο. Αλλά πόσο δύσκολο είναι να αγοράσει κάνεις ένα τέτοιο όχημα που είναι και πύραυλος μαζί; Πουθενά δεν πουλάνε τέτοια μηχανήματα κι αν πουλούσαν θα ήταν πολύ ακριβά για ένα φτωχό και ονειροπόλο γατί. Και μη φανταστείτε ότι θα αγόραζε κανένα παιχνίδι. Τα παιχνίδια δεν φτάνουν τόσο ψηλά ή τουλάχιστον τα παιχνίδια που εκείνος ήξερε. Έτσι αποφάσισε να φτιάξει έναν δικό του πύραυλο για να τον ταξιδέψει στο διάστημα. μέχρι τα αστέρια.
Το επόμενο βράδυ ζωγράφισε πρώτα και μετά έφτιαξε έναν όμορφο χάρτινο πύραυλο. Μυτερό και πολύχρωμο από διάφορα χαρτιά, κούτες και γυαλιστερά περιτυλίγματα δώρων. Μα όταν δοκίμασε να του βάλει φωτιά για να δει πως πετάει, το χαρτί κάηκε και κόντεψε να αρπάξει φωτιά και η γούνα του γάτου. Όχι! σκέφτηκε δεν κάνει το χαρτί για τη δουλειά που θέλω. Το ίδιο απόγευμα πήγε σε ένα γειτονικό οικόπεδο που φτιάνανε μια πολυκατοικία και ζήτησε να του χαρίσουνε μερικά τούβλα και τσιμεντόλιθους. Ίδρωσε και λαχάνιασε για να τα μεταφέρει στην αυλή που είχε στήσει το εργαστήριό του αλλά ένιωθε πολύ χαρούμενος γιατί θα κατασκεύαζε έναν πιο στέρεο και δυνατό πύραυλο που δεν θα καιγόταν. Έτσι και έγινε! Μερικές μέρες αργότερα ένας τούβλινος πύραυλος καμάρωνε κορδωμένος στην αυλή. Όχι πάλι! Τι ατυχία κι αυτή! Ήταν τόσο βαρύς που δεν μπορούσε να πετάξει. Τι κρίμα!
Ο γάτος απογοητεύτηκε αλλά το όνειρό του φώτιζε ολοένα και πιο έντονα μέσα στο μυαλό του σαν φανάρι ποδηλάτου τη νύχτα. Και νάτος πάλι χαρούμενος ο πεισματάρης γάτος. Ναι! Αυτή είναι ιδέα καταπληκτική! Τι εφευρετικό μυαλό! Αλουμίνιο! Έτσι λένε οι επιστήμονες και οι αληθινοί αστροναύτες. Αυτό είναι το υλικό για έναν αξιοπρεπή πύραυλο. Αυτό είχε διαβάσει τυχαία σε μια εφημερίδα που βρισκόταν στον κάδο με τα σκουπίδια της γειτονιάς. Όμως, που θα βρει αλουμίνιο; Μα στο εργοστάσιο έξω από την πόλη. Εκεί που φτιάχνουν κονσέρβες. Μέσα σε μια εβδομάδα είχε μαζέψει το αλουμίνιο που χρειαζόταν. Μέταλλο ελαφρύ που αντέχει κιόλας. Σε ένα μήνα είχε φτιάξει έναν πραγματικό πύραυλο και η χαρά του δεν περιγραφόταν. Μάλιστα τον έβαψε με μπογιά από σαλταρίνη για να είναι ευέλικτος και άλειψε στην κορυφή του με τρυπητόνιο για να σκίζει τον αέρα με ταχύτητα και να φτάσει πιο γρήγορα στα αστέρια. Το γύρω-γύρω το τύλιξε με μπουδρουλίνη για να αντέχει το πολύ κρύο που έχει το διάστημα τις νύχτες αλλά και να μη λιώνει από την πολλή ζέστη όταν καίει ο ήλιος το πρωί.
Και να που η μεγάλη στιγμή έφτασε το ίδιο βράδυ.
Είχε γεμίσει τον πύραυλο με φαγητό και νερό. Ψαροκόκαλα, τοστ και χυμούς κυρίως και πήρε και μερικά βιβλία για το ταξίδι. Η εκτόξευση έγινε εντυπωσιακά. Ένα γκρρρρ κι ένας παράξενος δυνατός θόρυβος σαν μπουμπουνητό ακούστηκε σε όλη τη γειτονιά. Η αυλή τραντάχτηκε και ο πύραυλος απογειωνόταν με κάθε επισημότητα με τη μύτη στραμμένη σε ένα αστέρι που τυχαία είχε διαλέξει ο γάτος το προηγούμενο βράδυ. Ένα αστέρι λαμπερό, πορτοκαλί στην ευθεία του Δια και λίγο πιο μακριά από τον Άρη.
Πω πω ενθουσιασμός!
Μα τι ταξίδι είναι αυτό! Ο γάτος είχε ανατριχιάσει από τη χαρά του κι από όλα όσα έβλεπε στην υπέροχη διαδρομή. Μόλις είχε περάσει δίπλα από το φεγγάρι που ήταν άσπρο σαν το γάλα και τώρα έβλεπε τα αστέρια από πιο κοντά να τρεμοπαίζουν και να κουνιούνται όπως οι χορευτές. Λες και φορούσαν πολύχρωμα, γυαλιστερά φορέματα και άλλα μονόχρωμες τουαλέτες γαλάζιες, κατακόκκινες σαν παπαρούνες που τις λικνίζει ο αέρας κι άλλες κατακίτρινες σαν τον κρόκο του αυγού και σαν τα άνθη της μαργαρίτας. Ω! τι όμορφος καταπράσινος πλανήτης όπως τα νερά της λίμνης το χρώμα του και σιντριβάνια από χρυσαφένια βεγγαλικά και ασημένιες αστραπές έβγαιναν από την επιφάνεια του ως ψηλά. Μάλλον θα είχε πολλά ηφαίστεια αυτός ο πλανήτης αλλά δεν μπορούσε να τα δει καλά από την απόσταση που βρισκόταν ο πύραυλός του. Ουφ! παραλίγο! Ένας καφετής κομήτης μόλις είχε περάσει με ταχύτητα από δίπλα του και φαινόταν τόσο μα τόσο βιαστικός. Παραλίγο να τρακάρει με τον πύραυλο του!
Τώρα πλησίαζε στον πλανήτη Κρόνο. Ένα δύο… είκοσι, τριάντα-οκτώ. Μόνο τριάντα-οκτώ δαχτυλίδια έχει ο Κρόνος; Κι εγώ που νόμιζα ότι είχε περισσότερα. Μπας και υπάρχουν κλέφτες στο διάστημα και του τα βούτηξαν για να φτιάξουν περιδέραιο για τις γυναίκες τους; Μα να! Εκεί δίπλα από τον ροζ δορυφόρο του Κρόνου βρισκόταν το αστέρι που είχε ονειρευτεί να βρει και προς τα εκεί ταξίδευε ολοταχώς ο πύραυλός του.
Όσο πλησίαζε όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτό δεν είναι αστέρι βρε παιδιά. Αυτό είναι ένα κίτρινο κομμάτι μουχλιασμένο τυρί. Το έβλεπε τώρα μπρος στα μάτια του. Ω! τον κακομοίρη. Δεν είχε φαίνεται υπολογίσει ότι το φως που μας στέλνουν τα αστέρια κάθε βράδυ, μέχρι να φτάσει στη γη, περνάει πολύς καιρός. Ξέρεις γιατί; Γιατί στο διάστημα τα άστρα τρέχουν με πολλή μεγάλη ταχύτητα ενώ εμείς περπατάμε πιο αργά στον δικό μας πλανήτη.
Μέχρι να φτάσει το φως τους σε εμάς περνάει πάρα πολύ ώρα και όσο πιο μακριά είναι μερικά αστέρια τόσο πιο πολύ ώρα χρειάζεται. Έτσι μερικά από αυτά, όπως και το αστέρι που μόλις τώρα συναντούσε, έχουν στείλει όλο το χρωματιστό φως τους και έχουν ήδη σβήσει. Μετά παραμένουν εκεί και ζουν με τις όμορφες αναμνήσεις τους στο διάστημα. Ναι! Ήταν ένα αστέρι που είχε λήξει. Ληγμένο σαν τυρί. Ένα αστέρι κασέρι. Ευθύς αμέσως, ο πύραυλος έκανε στροφή και γύριζε πίσω προς την αυλή. Η κοιλιά του γάτου γουργούριζε από πείνα. Ευτυχώς που είχε ακόμα μερικά τοστ και χυμούς για την επιστροφή και θα χόρταινε λιγουλάκι ο γάτος-αστροναύτης.
Το επόμενο βράδυ είχε προσγειωθεί ατσαλάκωτος, κουρασμένος αλλά πολύ σκεφτικός.
Ο εξερευνητής μας, που δεν το έβαζε κάτω, τώρα ήξερε να φτιάχνει κανονικό πύραυλο που να ταξιδεύει στο διάστημα ανάμεσα σε σύννεφα, πλανήτες και αστέρια. Όμως σκεφτόταν με ανυπομονησία ότι έπρεπε να βρει ένα αληθινό αστέρι να επισκεφθεί. Κάποιο φωτεινό αστέρι που να φέγγει πραγματικά στον ουρανό και όταν θα το έβρισκε θα έκανε ένα ακόμα ταξίδι.
Καινούργιο ταξίδι για ένα αληθινό αστέρι κι όχι για ένα ληγμένο αστέρι, αστέρι-κασέρι.
Κοιμήθηκε χαρούμενος και ενθουσιασμένος κι ονειρευόταν το αστέρι που τον περίμενε. Χρειάζεται ύπνο και ξεκούραση γιατί από αύριο έπιανε δουλειά για το συναρπαστικό του ταξίδι!
Κωνσταντίνος V. Νικολόπουλος
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
