Χριστίνας Ανατολίτη
Τα παλιά χρόνια, τα βράδια του Σαββάτου, τα παιδιά έφτιαχναν σκηνές.
Μάζευαν τα σεντόνια από τα κρεβάτια τους, άναβαν το μικρό τους το κερί και έμπαιναν σε κόσμους άλλους, διαφορετικούς.
Έξω έκανε κρύο. Ένα γλυκό με φύλλο μύριζε στο σπίτι και το τσάι του βουνού ζέσταινε αρωματικά τα χέρια της γιαγιάς που τριβόταν πάνω στη ζακέτα της στην κουζίνα.
Το τζάκι φουντωμένο φώναζε… Η ώρα αυτή είναι αλλιώτικη από τις άλλες της μέρας.
Τώρα το φως φεύγει καθώς το σπρώχνει η νύχτα και τα βράδια μεγαλώνουν οι σκιές μέσα στο σπίτι… Σούρουπο…
Η σκηνή ήταν ζεστή, πάντα κάτω από το παράθυρο. Τα απογεύματα αυτά, από τα τζάμια έβγαιναν μεγάλα, ζεστά κίτρινα φεγγάρια με ένα σύννεφο πάντα συντροφιά.
Όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι μια τέτοια μαγική ώρα σε μια τέτοια μαγική χώρα μια τέτοια μαγική εποχή!
Χαμογελούσαν βλέποντας το φεγγάρι, η χιονένια γάτα με τα πράσινα μάτια δεν είχε προλάβει να το διώξει και η φαντασία δούλευε συνεχώς. Πόση μαγεία χρειάζεται για να γίνει κάτι πραγματικά μαγικό; Πόσο κρύο ή ζέστη πρέπει να κάνει για να πεις καληνύχτα και η φωνή σου να φτάσει σε όλο τον κόσμο;
Τις νύχτες αυτές, λοιπόν, τα αστέρια κατέβαιναν κάτω και ζέσταιναν τις καρδιές των παιδιών... Εκείνα τα μάζευαν στα χέρια τους και προσεκτικά τα τοποθετούσαν κάτω από τη μαγική σκηνή που δεν ήξεραν πραγματικά αν ήταν ένα φαντασμαγορικό τσίρκο, το δικό τους σπίτι, ένας κήπος γεμάτος πουλιά, μια θάλασσα με άσπρα κύματα.
«Τα όνειρα γεμίζουν τον κόσμο σου Ρίτα!» μίλησε ένας χοντρός βάτραχος δίπλα στο κερί που τρεμόπαιζε έντονα. Εκείνη γύρισε αναστατωμένη. Πώς είχε βρεθεί εκεί στο σπίτι μέσα στην προσωπική της σπηλιά, στο Σαββατιάτικο καταφύγιό της ένας καταπράσινος μεγάλος βάτραχος που έκρωζε χαμογελώντας.
Σήκωσε τα σεντόνια. Όλα ήταν ίδια... Στη θέση τους. Καμία κίνηση. Σταματημένα.
«Καλησπέρα» της είπε ο πράσινος επισκέπτης.
«Καλησπέρα και σε εσένα» ψιθύρισε η Ρίτα με φόβο μήπως ο πατέρας της παραξενευτεί από τις κουβέντες.
«Δεν μπορεί να σε ακούσει κανένας. Η ώρα έχει σταματήσει στη στιγμή αυτή. Είναι 6:35 Σάββατο απόγευμα και όταν θα φύγω θα είναι πάλι 6:35 Σάββατο απόγευμα… Λοιπόν, τι θα ήθελες να μάθεις στα όνειρά σου;»
Τα μάτια της φώτισαν. Αυτή ήταν μια μεγάλη ευκαιρία.
«Μμμ... Πώς σταματά ο χρόνος; Πώς μπορώ να το κάνω;»
«Απλά ζεις μια ανάμνηση Ρίτα» είπε τραγουδιστά ο βάτραχος.
«Γιατί κάθε Σάββατο θέλω να φτιάχνω τη σκηνή μου;»
Ο βάτραχος έκανε ένα μικρό πηδηματάκι και πήρε ύφος παραμυθά.
«Βαθιά μέσα στη γη ζει ένας δράκος. Έχει φτερά μα δεν μπορεί να πετάξει. Έχει φωτιά μα δε μπορεί να τη χρησιμοποιήσει και μόνο όταν τα παιδιά φτιάχνουν τα καταφύγια της φαντασίας τους παίρνει δύναμη για συνεχίσει να ζει».
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. «Πω! Πω! Από εμένα συνεχίζει τη ζωή του ένας δράκος!!» και συνέχισε ακάθεκτη καθώς ο πράσινος φίλος μας άλλαζε για άλλη μια φορά θέση.
« Γιατί τα σύννεφα έφυγαν γύρω από το φεγγάρι; Πριν ήταν πάρα πολλά... Είμαι σίγουρη.»
«Στα μάτια των ονείρων δεν υπάρχουν σύννεφα... Μόνο αστέρια...»
«Πού είναι τα αστέρια μου; Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να τα βρω και να τα πιάσω;»
«Κοίταξε καλά τα φύλλα των δέντρων. Άκουσε με καθαρό το μυαλό σου τον αέρα που φυσάει».
«Είναι δύσκολο... και νοιώθω πολύ κουρασμένη».
«Το μυαλό μας καθαρίζει τις αρνητικές στιγμές... Χρειάζεται προσπάθεια... Δεν μπορούμε όλοι πάντα να το πετυχαίνουμε… Είναι σαν να προσπαθείς να δημιουργήσεις την εικόνα ενός παζλ, μερικές φορές με λάθος κομμάτια».
«Πηγαίνεις και σε άλλα παιδιά;»
«Κάθε Σαββατιάτικη νύχτα, για πολλά πολλά χρόνια. Πηγαίνω σε όλους... Και στους μεγάλους».
«Και τι κάνουν; Τι σου λένε;»
«Δε με βλέπουν όλοι. Μόνο τα παιδιά με δέχονται με αγάπη. Θέλει κόπο να ξεχωρίσεις τη μυρωδιά του γλυκού όταν βγαίνει από το φούρνο…»
Πήρε ανάσα για να βεβαιωθεί ότι μπορεί να το κάνει. Ο χρόνος είχε όντως σταματήσει. Το ρολόι της ήταν καρφωμένο στις 6:35, 6:35, 6:35, 6:35, 6:35.
«Δε χρειάζεται να με ρωτήσεις το εύκολο ε;» της έκλεισε το μάτι ο βάτραχος.
«Ποιο είναι το εύκολο;» παραξενεύτηκε η Ρίτα
«Το αν όταν με φιλήσεις, γίνω ένας όμορφος πρίγκιπας...»
Ένα μυγάκι πέταξε μπροστά της ο χρόνος μάλλον άρχιζε πάλι να κυλά όπως πάντα.
«Δε χρειάζονται οι βάτραχοι για να υπάρχουν πρίγκιπες» ακούστηκε από μακριά η φωνή του βατράχου. Πετάχτηκε και παραλίγο να πέσει.
«Περίμενε...» φώναξε… «Τι είναι μαγεία;» αλλά εκείνος είχε φύγει.Το ρολόι έδειχνε ήδη 6:40.
Τι είναι μαγεία; Κάτι σπάνιο; Κάτι δύσκολο; Κάτι περίπλοκο; Δε νομίζω. Είναι μάλλον μια αγκαλιά γεμάτη στοργή και αγάπη, φίλοι με καλή διάθεση, ένα γαλακτομπούρεκο με ξέχειλο σιρόπι και ένα μεγάλο χαμόγελο κάθε μέρα…
Χριστίνα Ανατολίτη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
