Ο βιωματικός κι ελεύθερος στίχος του Κωνσταντίνου Ρέψη είναι κάτι σύνηθες στην ποίηση. Τα διαλογικά του μέρη όμως είναι μια προσωπική του σφραγίδα -ίσως επειδή του πέτυχαν τόσο πολύ- ενώ παράλληλα λειτουργούν ως αυτο-ερωτήσεις, δηλαδή ερωτήματα που στρέφονται προς τον ίδιο, αλλά και ως συζήτηση με τον αναγνώστη, άρα ενδέχεται να απευθύνονται σε εκείνον.
Τα στοιχεία που εισπράττω περισσότερο από κάθε άλλο είναι το αστικό τοπίο, η απογοήτευση και μια υπόγεια οργή, κρυμμένη -ή μήπως καμουφλαρισμένη;- πίσω από τις αράδες των κειμένων, κι αυτό το τελευταίο, το «είδα» όταν άρχισα να διαβάζω φωναχτά τα έργα.
Είναι σταθερά ολιγόλογος, συμπυκνωμένος και περιεκτικός. Τόσο πολύ, που έρχονται στιγμές, όπως στη «Θυσία» που οι ελάχιστες λέξεις με τις οποίες ολοκληρώνεται το πόνημα λειτουργούν και ως ρήση, γνωμικό.
Η άγνοια είναι ευτυχία περιορισμένης έκφρασης.
Υπάρχει ένα τέλος στα λόγια και μια αρχή... Ένας Ήλιος και το Φεγγάρι... Σκεπτικισμός· με την καλή έννοια, γιατί έτσι που το γράφω μπορεί να ακουστεί περίεργα... Και προστατικές· εξίσου με την καλή έννοια. Δε βιάζει κάτι, δε γίνεται επιθετικός. Είναι πάνω από τον αναγνώστη -εδώ διακρίνεις την πρόθεση να διαβαστεί εκτός κι αν απευθύνεται στον εαυτό του- με συμβουλευτική πρόθεση.
Μας αρέσουν τελικά / τα όνειρά μας;
Αντέχεις την ελευθερία; [...] Αυτοί που θυσιάστηκαν για να ζήσεις την ελευθερία, / θυσιάστηκαν για την ελευθερία που ζεις; [...] Σκέψου.
Να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα.
«Βλέπει» και τις δύο όψεις, και τις δυο πλευρές. Τοποθετείται και μετά αναιρεί προτείνοντας κάτι άλλο ή αμφιβάλλοντας ή δευτερολογώντας... επαναπροσδιορίζοντας την άποψή του έτσι, μέσα σε λίγες αράδες γραφής.
Εδώ κι εκεί εμφανίζεται ο Χάρος με κάθε διάσταση της λέξης, κυριολεκτική ή μεταφορική. Όχι για να τρομάξει· για να προσθέσει. Και γενικότερα, αντιλαμβάνεσαι μια εύθραυστη ισορροπία. Ένα καταστάλαγμα απαλλαγμένο από ονειροφαντασίες, υπεραισιοδοξίες και ψεύτικες υποσχέσεις. Μια προσγείωση με ρεαλισμό.
Ονειρική πραγματικότητα ή πραγματικό όνειρο;
Ζούμε όλοι στην αποθήκη του παππού.
Η ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Ρέψη, Ουλονοτρυνία, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Στο οπισθόφυλλο:
Κι έτσι,Αφού ο Χάρος μετάνιωσε λίγο πριν πάρει τη ζωή του,απλά και μόνο για να μυρίσει το άρωμά του,αυτό μεγάλωσε.Πέρασε σε μπόι τα διπλανά τριαντάφυλλα που μέχριτότε ήταν ομορφότερα και πιο δυνατά, άνοιξε ταπέταλά του, και χωρίς να ξέρει από τι τύχη γλίτωσε,και χωρίς να ορίζει τον χρόνο του θανάτου του,απλά ευωδίαζε.
