Εννοείται πως η πανδημία, ο εγκλεισμός και όλες οι απαγορεύσεις γενικότερα και αλλαγές στην καθημερινότητά μας αποτελούν θέμα έμπνευσης για τους δημιουργούς και, ως επακόλουθο, είναι σίγουρο ότι θα βρούμε πολλά κείμενα με τούτη την αφορμή. Αν όμως θέλετε να διασκεδάσετε διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα που θα σας κάνει να γελάσετε, και γενικότερα να περάσετε καλά, τότε αυτή η ιστορία του Γιάννη Αδελιανάκη, που κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική, είναι ό,τι πρέπει.
Απολαυστικό ανάγνωσμα. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως κοινωνικό μα είναι αστείο και κεφάτο, που όμως διαθέτει ειδικό βάρος και σκιαγραφεί μια από τις πολλές αστικές ιστορίες καραντίνας. Χωρίζεται σε δύο μέρη, όσες και οι καραντίνες μας, δηλαδή κεφάλαιο και καραντίνα, πρώτη και δεύτερη... αλλά και όλη η υπόλοιπη ζωή μαζί. Εννοώ ότι δε φωτίζει μόνο τις ημέρες της κοινωνικής απομόνωσης. Θα γνωρίσουμε τη Ζωή και μαζί της θα μάθουμε και όλη της τη ζωή: πιτσιρικάκι, έφηβη, ενήλικη... εικόνες, παρέες, σχέσεις, αγόρια(!), συγγενείς, οικογένεια, φίλοι... Ανοιχτό βιβλίο η Ζωή, δια χειρός Αδελιανάκη, κι εμείς κρυφοκοιτάζουμε από την κλειδαρότρυπα.
Ως πρώτη εντύπωση, η Ζωή, είναι μια ανέμελη νεαρή γυναίκα, αρκετά αυθόρμητη, που εξομολογείται καταγράφοντας τις ημέρες της, εκείνες της καραντίνας αλλά και πολλές πολλές άλλες αναμνήσεις από το παρελθόν της. Θα συγκατοικήσει με μια φίλη της, παλιά παιδική της φίλη από τις καλύτερες που μπορεί να σου δώσει η ζωή, και θα μας κάνει να γελάσουμε πολλάκις με το μπρίο της, το χιούμορ και τα πραγματικά αστεία τού συγγραφέα.
Πρόκειται για ένα πολύ γλυκό, τρυφερό, συγκινητικό, αληθινό κι ανθρώπινο βιβλίο -πέρα του κωμικού του στοιχείου- που έχει την ικανότητα να χαράζει αβίαστο χαμόγελο σε κάθε αναγνώστη με το πνεύμα, το κέφι και τις νοστιμιές του. Κι αν νομίζετε πως η ανέμελη ηρωίδα αφορά μια ανεύθυνη τύπισσα, όχι. Ακόμα και στις μεγαλύτερες τρέλες -τις λέμε και κουταμάρες της ηλικίας- οι δύο αδελφικές φιλενάδες παραμένουν μέσα στα όρια, προσγειωμένες τελικά.
Θα ταυτιστείτε. Δε χρειάζεται να έχει περάσει κανείς την καραντίνα του με την κολλητή του για να ταυτιστεί. Θα αναγνωρίσετε τον έφηβο εαυτό σας, θα υπερασπιστείτε τα πρόσωπα και θα νιώσετε τα σκιρτήματα-πάθη-λάθη τους. Κι αν για κάποια βιβλία που μας τραβάνε από τη μύτη συνηθίζουμε να λέμε ότι διαβάζονται απνευστί, για αυτό το βιβλίο θα πω μονορούφι· του ταιριάζει καλύτερα. Με τη μία, λοιπόν.
Κάπου μίλησα για συγκίνηση. Ναι, έχει. Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και η ηρωίδα στο παρόν, προσπαθεί να βγάλει μια άκρη, να ξεμπερδευτεί και να κουμπώσει τα κομμάτια της, να προχωρήσει τη ζωή της (Πιστεύω στη ζωή, θα πει κάνοντας λογοπαίγνιο με το όνομά της, δηλαδή πιστεύει σε εκείνη), να διορθώσει τα λάθη της (χωρίς να κάνει νέα) κ.ο.κ.
Έχω δικαίωμα κι εγώ στην ευτυχία.
Στο εν κατακλείδι; Σου θυμίζει ότι η δύναμη βρίσκεται μέσα σου. Το ίδιο και η χαρά, όπως και η ευτυχία. Παρά τις αναποδιές -ζωή είναι! θα έχει πολλά στραβά- και παρά τα δύσκολα -πάντα θα υπάρχουν προβλήματα και εμπόδια. Αρκεί να ξέρεις πού θέλεις να πας ώστε να μη «χάνεις» το δρόμο/στόχο.
Η πρότασή μου; Οπωσδήποτε ναι, αν θέλετε να περάσετε καλά και να γελάσετε. Οπωσδήποτε ναι, αν είστε γυναίκα -όλες οι ηλικίες- γιατί θα συμπονέσετε άμεσα τις γυναίκες ηρωίδες που στο προκείμενο πρωταγωνιστούν. Και οπωσδήποτε ναι, αν είστε ή έχετε νεαρά κορίτσια στον κύκλο σας και αναζητείτε ένα μυθιστόρημα που δε θα το παρατήσουν.
Υ.Γ.: Στην πρότασή μου, θα ήθελα επιπλέον να ρίξω την ιδέα να διασκευαστεί σε θεατρικό.
