Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ελένη Κεραμάρη: Αυτό που με ώθησε να γράψω το «Κάποτε στη Βηρυτό» ήταν ένα συναίσθημα που με ταλάνιζε. Ένιωσα ότι διψούσα να γράψω μια ιστορία για δύο ανθρώπους που πραγματικά πεθαίνουν ο ένας για τον άλλον αλλά είναι τόσος ο πόνος που έχει ποτίσει τη σχέση τους που είναι πραγματικά αδύνατον να μείνουν μαζί.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Κ.: Θα συμβούλευα τους μελλοντικούς μου αναγνώστες να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τις πράξεις των ηρώων μου κάτω από το πρίσμα μιας άλλης μακρινής εποχής, με άλλα ήθη, έθιμα και συνήθειες και όχι σύμφωνα με τη δική μας όπου όλα είναι πολύ διαφορετικά.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Κ.: Το βιβλίο μου αν ήταν ταξίδι θα ξεκινούσε από το «Παρίσι της Ανατολής», την πολυπολιτισμική Βηρυτό της δεκαετίας του '50. Έπειτα θα συνεχιζόταν στην παραμυθένια Αλσατία με τα ζωγραφιστά σπιτάκια της και θα τελείωνε στη χαραυγή μιας νέας και ανέμελης δεκαετίας στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, την πατρίδα μου τη Θεσσαλονίκη.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ε.Κ.: «Ή για πάντα ή ποτέ ξανά, σύμφωνοι;»
Η Ελένη Κεραμάρη απάντησε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για το μυθιστόρημά της, Κάποτε στη Βηρυτό, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Παρακάτω, η ίδια, γράφει για αυτό αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση της στήλης Πλοκόλεξο, χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Βηρυτός 1955. Η ελληνική παροικία που δημιούργησαν μετά την καταστροφή οι διωγμένοι Έλληνες της Σμύρνης, έμελλε να είναι ο τόπος που η Ερασμία θα συναντήσει τον Νικήτα. Γόνοι εύπορων οικογενειών και οι δύο, μα πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Εκείνη καταπιεσμένη από έναν πατέρα δεσποτικό και μια μάνα αυταρχική. Εκείνος με σπουδές στη Γαλλία, κοσμογυρισμένος και με συνήθειες μποέμικες. Οι λόγοι που τους έφεραν κοντά σκοτεινοί, όπως και τα μυστικά που τους χώρισαν…
Όταν η Ερασμία μαθαίνει την αλήθεια, λυγίζει, όμως παίρνει την απόφαση να απαρνηθεί το παρόν και να συνεχίσει τη ζωή της. Θα αλλάξει ταυτότητα και θα χαθεί στα γραφικά δρομάκια της επαρχίας της Γαλλίας, ξέροντας ότι εκεί δεν μπορεί να τη βρει κανείς. Μα δεν υπολόγισε σωστά. Γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν, η αγάπη δεν ξεχνά. Και τότε οι άνθρωποι καλούνται είτε να συγχωρήσουν, είτε να βάλουν τον εγωισμό τους μπροστά και να κλείσουν την πόρτα στην ευτυχία. Και η Ερασμία δεν ήξερε ως εκείνη τη στιγμή μέχρι πού μπορούσε να φτάσει για να εκδικηθεί την προδοσία του…
Κάποτε ορκίστηκα να μην ξεχάσω ποτέ… Στο παιχνίδι του έρωτα όμως δεν υπάρχουν νικητές. Υπάρχουν αυτοί που τυφλωμένοι από εγωισμό καταστρέφουν την αγάπη.
Αν θέλετε, ορίστε κι ένα απόσπασμα!
Ο δρόμος μπροστά της φάνταζε αιωνιότητα. Κάθε όνειρο κι ελπίδα της Ερασμίας έμεινε με τα συντρίμμια της ψυχής της, πίσω στην πόλης της καρδιάς της. Δεν αναζητούσε το ταξίδι ή μια νέα αρχή μα ούτε και την ελπίδα. Την είχε κι αυτήν θάψει πριν πατήσει στα ξένα χώματα. Μονάχα μια διέξοδο ζήταγε και για μια φορά ο παράς τού πατέρα της, της έδωσε τη στερνή ευκαιρία. Όχι στ’ όνειρο... Στην εμμονή που φυλάκισε τη σκέψη και καθόρισε την ψυχοσύνθεσή της.Ελένη Κεραμάρη
Περισσότερα:
