Ρόζας Βλαχογιάννη
Δεν ήρθες ούτε απόψε.
Πώς να 'ρθεις όταν τίποτα
και κανένας δεν μπορεί να σε καλέσει…
Όταν τα όνειρα τρομάζουν
και 'γω κλαίω κρυφά τα βράδια…
Όταν οι φόβοι κυκλώνουν από παντού
τη μοναξιά
και 'γω τραγουδώ απελπισμένα
γιατί αργεί αυτός ο θάνατος!
Όταν η απουσία σου τρέφει οδυνηρά
τη φαντασία
και 'γω κρύβομαι γελώντας αμέριμνα…
πώς να 'ρθεις;
Κι αν γκρεμίσω όλα τα τείχη
ουρλιάζοντας απεγνωσμένα,
δε θα 'ναι αρκετό για να 'ρθεις.
Κι αν αντικρίζω με οργή
τη θλίψη στον καθρέφτη
κι αν στο τελευταίο σκαλοπάτι
ο πόνος έγινε ηδονή,
πάλι δε θα 'ναι αρκετό.
Κι αν γράφω ποιήματα
που ποτέ δε θα διαβάσεις
κι αν στις φλέβες κυλά
η πιο γλυκιά μουσική,
το ξέρω πως δε θα 'ναι αρκετό για να 'ρθεις.
Ας είναι!
Αρκεί που άκουσα ένα βράδυ,
να παίζεις το μαγεμένο σου σκοπό…
🌻
Copyright ©️ Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε εικαστικό έργο Juan Gris (The violin, 1914)
