Η Νατάσα Γκουτζικίδου είναι μια από αυτές τις «πένες» που περιμένω πότε θα κυκλοφορήσει νέο βιβλίο για να το διαβάσω. Τον Απρίλιο λοιπόν κυκλοφόρησε το νέο πνευματικό της παιδάκι «Το τελευταίο χαρτί» από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Οι ήρωες της ιστορίας της είναι δυο συγγραφείς, η Ναταλία και ο Ερρίκος ο Τρίτος (έτσι υπογράφει τα βιβλία του).
Η Ναταλία γράφει αστυνομικές ιστορίες, θεωρεί ότι είναι το Νο1 των τοπ συγγραφέων της Ελλάδος στο είδος αυτό, παντρεύτηκε έναν μεγαλοεπιχειρηματία, χώρισε, κυκλοφορεί στα πιο κοσμικά μαγαζιά της Αθήνας, συναναστρέφεται και κινείται μέσα σε κοσμικούς κύκλους και απολαμβάνει τα χρήματα και την διασημότητα που κερδίζει από τις χρυσές πωλήσεις χιλιάδων αντιτύπων των βιβλίων της. Είναι το κορυφαίο όνομα στον εκδοτικό οίκο που συνεργάζεται.
Ο Ερρίκος από την άλλη, γράφει ερωτική λογοτεχνία. Είναι πιο ταπεινός σε ό,τι αφορά τον τρόπο ζωής. Είναι πολύ ρομαντικός και πιστεύει ότι με τις ιστορίες του αγγίζει τις ψυχές των αναγνωστών. Είναι δικηγόρος αλλά η συγγραφή τον έχει απορροφήσει. Είναι και αυτός κορυφαίο όνομα στον εκδοτικό οίκο που συνεργάζεται.
Το κοινό στοιχείο αυτών των δύο αταίριαστων ανθρώπων είναι ότι, σχεδόν ταυτόχρονα, μένουν χωρίς εκδοτικό σπίτι λόγω κάποιων καταστάσεων που δεν θα αναφέρω. Έτσι λοιπόν ψάχνουν να βρουν τρόπους που θα μπορέσουν να παραμείνουν στην επιφάνεια του συγγραφικού κόσμου και να μην πάνε χαμένα τα τόσα αντίτυπα των βιβλίων τους. Και αυτός ο τρόπος που τελικά βρίσκουν ταυτόχρονα (χωρίς να το ξέρουν) είναι η πώληση των βιβλίων.
Ο τρόπος που το κάνουν είναι μη προβλέψιμος, πιστέψτε με. Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι ένας συγγραφέας θα έφτανε σε αυτή τη λύση που δίνει η Νατάσα. Τα βήματα για την υλοποίηση της σκέψης τους γίνονται και από τις δυο πλευρές και έτσι ξεκινούν και τα ευτράπελα.
Η Νατάσα με αυτή την ιστορία, μας δίνει ένα «τυράκι» θα μπορούσα να πω, για το τι συμβαίνει στον εκδοτικό κόσμο.
Προσωπικά αντιπάθησα τη Ναταλία και συμπάθησα πάρα πολύ τον Ερρίκο. Δεν ξέρω… Αυτό το στυλάκι το «εγώ είμαι και καμία άλλη» το απεχθάνομαι. Ίσως όμως να πάρει ένα μαθηματάκι και αλλάξει λίγο συμπεριφορά. Ίσως όμως και όχι; Θα το ανακαλύψετε αν διαβάσετε το βιβλίο.
Τον Ερρίκο τον συμπάθησα. Τον πόνεσα. Τόσο ταπεινός! Επειδή με είχε απορροφήσει η ιστορία, ένιωθα ότι ήθελα να πάω δίπλα του, να τον πιάσω από το χέρι και να του πω πες μου, πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
Κύλησε γρήγορα η ανάγνωση και το τελείωσα το βιβλίο πολύ σύντομα. Άντε τώρα να περιμένω πότε θα εκδοθεί το επόμενο. ΟΥΦ!
