Για την Παγκόσμια Ημέρα Διαφορετικότητας
Χρήστου Ντικμπασάνη
Γυμνούς μας αγκάλιασε όλους το Σύμπαν,
όταν γεννιόμασταν,
ενώνοντας τους ορίζοντες της υδρογείου
στα μάτια των κοινών μας ονείρων
Σκιρτούσε η καρδιά μας, στροβιλίζοντας δέσμες φωτός
στο βαθύτερο είναι μας
Ο κόσμος πλημμύριζε φως κι ελπίδα πρωτάκουστη για όλους μας
Τ' αστέρια ένωναν τις δυνατές τους ρίζες
στην αρμύρα των πόθων μας
κι εκτόξευαν βράχους ελπίδας μέχρι το γαλάζιο της καρδιάς μας
Όλοι μ' ερυθρό οίνο μεθούσαμε τους νέους μας ορίζοντες
σαν την αγάπη ατελεύτητους
Οι βράχοι της ζωής έσπαζαν τη μοναξιά τους επάνω μας,
παρηγορώντας, φιλώντας την αψάδα της νιότης μας,
Τώρα τ' όνειρό μας για ενωμένο κόσμο στο άπειρο βυθίστηκε,
αναζητώντας κάποιον πλανήτη να ξαποστάσει
Πώς να τραγουδήσουμε τώρα
που το κάθε άσμα σκυλέψαμε με ρατσισμούς
και λαβωμένη ανεκτικότητα;
Το άστρο της ανθρωπιάς βούλιαξε στην άμμο ένα βράδυ
Το εξαφανίσαμε και φτιάξαμε πύργους ανάμεσά μας
Αφήσαμε τον άνεμο του διαχωρισμού να πνεύσει μέσα μας
παρασυρμένος ο καθένας απ' την κίβδηλη παντοδυναμία του
🍁
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από πίνακα Caitlin Keegan
