Ευγενίας Μακαριάδη
[...] Τα πρόσωπα που προσπερνούν αυτούς που παραδίνονται στη θανατηφόρα κούραση, στη μόλυνση του νερού, που φουσκώνει, φουσκώνει και καταστρέφει στο πέρασμά του έμψυχα και άψυχα, είναι ικανοποιημένα προσδοκώντας τη νίκη τους με το να τερματίσουν στη Ζώνη. Συνεχίζω με μανία, πολλοί με κλοτσούν, κλοτσάω κι εγώ, άλλοι χτυπούν κεφάλια κολυμβητών που βυθίζονται στον πάτο, άλλοι βυθίζουν στον πάτο ό,τι πλεούμενο τούς προσπερνάει. Βυθίζω κεφάλια και πλεούμενα στον πάτο κολυμπώντας κρόουλ. Ρούχα, κεφάλια, σώματα πασαλειμμένα με κόπρανα, απορρίμματα, βιομηχανικά απόβλητα, γατόψαρα, χέλια και ό,τι ζωντανό τρέφεται σε βούρκους τριγυρνούν ανάμεσά μας. Αν και το νερό ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά, απτόητη κολυμπάω, δεν θα αφήσω να χαθούν το γεμάτο σφρίγος σώμα, τα εβένινα μαλλιά των είκοσι χρόνων της. Θα μείνουν ακατάλυτα, αρκεί να μπουν στη Ζώνη. Εκεί συρρέουν καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι όλων των ηλικιών. Υγιείς, άρρωστοι, παραλυτικοί, παράφρονες, ανίατοι, όμορφοι, άσκημοι σε αναμονή της μεταμόρφωσής τους. Ζητούν διέξοδο στο χάος της αναμονής του Τίποτα. Χρόνια στην αναμονή να ξεφύγουν του χάους, με την προσδοκία να επιλεγούν και να βρουν την τύχη τους στη Ζώνη. Η φθορά του χρόνου και η σταδιακή γήρανση έχουν ως αποτέλεσμα την κατάρρευσή τους. Ένας στους δέκα χιλιάδες θα είναι ο τυχερός που θα μπει στη Ζώνη, αφού διαλέγεται με λαχνό ή κολυμπώντας στο ποτάμι. Η λύση είναι ν' αντέξεις κολυμπώντας μες στα σκατά τα είκοσι επτά χιλιόμετρα του ποταμού και να φτάσεις στις εκβολές του. Εκεί η πύλη Ζώνης-Ζωής θα είναι ορθάνοιχτη για σένα. Ήμουν πρωταθλήτρια κολύμβησης με πολλές νίκες, αλλά και στις καταδύσεις δεν πήγαινα πίσω. [...]
Απόσπασμα από το διήγημα Πλημμυρικά φαινόμενα, που περιέχεται στη συλλογή διηγημάτων της Ευγενίας Μακαριάδη, Το ράγισμα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Wassily Kandinsky
