Ένα πολύτιμο δώρο που κυκλοφόρησε φέτος σε σκληρούς και υποχρεωτικά ερμητικούς καιρούς.
Οι Howling Larsons με τον Ποιμάνδρη (Poemandres είναι ο τίτλος του άλμπουμ) εγκαταλείπουν και πάλι το ψυχεδελικό φολκ στιλ τους για να εξερευνήσουν τώρα το μονοπάτι του ερμητισμού. Μαζί, για ακόμα μια φορά, με τον εσωτεριστή, ψάλτη και δικηγόρο Νίκο Λυμπερόπουλο.
Η πρώτη φορά ήταν με το άλμπουμ Parmenides Proem βασισμένο σε αποσπάσματα του φιλοσοφικού ποιήματος «Περί φύσεως» του Παρμενίδη, του ξακουστού Έλληνα προσωκρατικού στοχαστή και ιδρυτή της σχολής της Ελέας. Τον έχει αποθανατίσει ο Ραφαήλ, μαζί με τόσους άλλους, στο Βατικανό, στην διάσημη τοιχογραφία του «Η σχολή των Αθηνών».
Και οι δύο τίτλοι, λογοπαίγνια με την λέξη poem.
Ο Ποιμάνδρης, που αποδίδεται στον Ερμή Τρισμέγιστο, (παραμυθικό υποθέτω χαρακτήρα) είναι αντίθετα πεζογράφημα –αν και ακούγεται σαν ποίημα– και θεωρείται η πιο σημαντική πραγματεία του Corpus Hermeticum. Σύμφωνα με τους ειδήμονες η συγγραφή του –ή τουλάχιστον η ρίζα της– ανάγεται στον 2ο αιώνα μ.X. αλλά οι ιδέες του είναι πολύ παλαιότερες. Πραγματεύεται αιγυπτιακές, πυθαγόρειες και νεοπλατωνικές αντιλήψεις σχετικά με τη δημιουργία του σύμπαντος, τη φύση και το πεπρωμένο του ανθρώπου. Προφανώς θα έχει υποστεί παρεμβάσεις ανάλογα με τις δοξασίες κάθε εποχής ή των εκάστοτε αντιγραφέων και μεταφραστών.
Δεν ξέρω αν έχει σημασία αλλά δεν είμαι μύστης του ερμητισμού. Οι άφθαρτες πάντως ιδέες περί του απείρου, της φωτιάς, της άγνωστης μοίρας, μας ταλανίζουν μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει μέχρι πότε.
Η μουσική προσέγγιση του κειμένου είναι, κατά την άποψή μου, το πιο σαγηνευτικό και περιπετειώδες ταξίδι του Alan, της Rebecca και του Νίκου στο κέντρο του εαυτού μας, στον πνευματικό μας ομφαλό.
Απλή πληροφορία είναι ότι ο πρώτος και η δεύτερη ζουν μόνιμα στην Εύβοια εδώ και χρόνια· ο τρίτος είναι γέννημα θρέμμα της.
Το κείμενο του Poemandres είναι σε παλαιά Ελληνικά και οι Βυζαντινοί τόνοι και κλίμακες που εκφέρουν την ψαλμωδία προσδίδουν στο έργο αυτό τη δέουσα ανατολίτικη και μυστικιστική ατμόσφαιρα.
Οι ήχοι πλέκουν το ιδεώδες περιβάλλον για να νοιώσουμε σαν χαμένοι σε έναν περικαλλή αρχαίο ναό, που του μέλει να γίνει ερείπιο ή στο απόκρυφο εργαστήριο μιας αλχημίστριας που προορίζεται για βορά της πυράς. Υφαίνουν έναν ιστό αράχνης που προσμένει το θήραμα των λέξεων.
Ηλεκτρονικοί κατά κύριο λόγο, κάποτε θυμίζουν τη λύρα του Ορφέα με το περιστασιακό κουδούνισμα ή κροτάλισμα να αποπειράται να αναζωπυρώσει τη μνήμη του χρόνου.
Ένα αμάλγαμα από παλαιό και νέο, αρχαίο και σύγχρονο, εξέλιξη και παλινδρόμηση, φωτιά και νερό, νεφελώδες και διαυγές, ερωτήσεων χωρίς απαντήσεις. Οι διαλεκτικές δεξιότητες του λόγου και της μουσικής είναι ατελεύτητες. Η σύνθεση –ή μήπως η κάθαρση;– μας προτρέπει στην αυτογνωσία.
Είναι μία πρωτότυπη και «ψαγμένη» δουλειά η οποία αξίζει την προσοχή μας. Μην την αφήσετε να περάσει απαρατήρητη.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
