Ιλαροτραγωδία σε τρεις πράξεις
Γιώργου Καριώτη
Η Ανάδυση ή Πάροδος
Η θάλασσα μας φιλοξενούσε εγκάρδια
χρόνια πολλά
πλαγκτόν, ύπνος, απλωτές και ξεγνοιασιά.
Δεν μας άρεσε όμως
–αχάριστοι από τότε εμείς–
σηκώσαμε κεφάλι
και πατήσαμε στη στεριά.
Ανασφαλείς στην αρχή
μετά με τσαμπουκά.
Άφρισε τότε
«έτσι μου είσαστε;»
Μας αγκάλιασε χαιρέκακα
όταν μετανιώσαμε,
κολυμβητές και θαλασσοπόροι.
Στραγγάλιζε τα λουλούδια
που την ράντιζαν
τα μαυροφορεμένα θαλασσοπούλια
από τα απορημένα βράχια.
🌾
Η Αλαζονεία ή Στάσιμο
Η στεριά μας φιλοξένησε αγόγγυστα
χρόνια πολλά
κυνήγι, αγρύπνια, πόλεμοι και ξιπασιά.
Δεν μας έφτανε όμως
–αδηφάγοι από έξη εμείς–
ανοίξαμε την πόρτα
να ξεφύγουμε από κει.
Ντροπαλοί στην αρχή
μα τα μυαλά μας πήραν αέρα.
Ούτε ένα ευχαριστώ!
Γέλασε τότε
«έτσι μου είσαστε;»
Μας δώρισε το νόμο της βαρύτητας
μπας και μας συνετίσει
μια χούφτα αιθεροβάμονες. Μάταια,
«καλύτερα ξέρουν τα πτηνά;»
Το παίζαμε ειδήμονες
ας βουτάγαμε σε γκρεμούς,
ακόμα κι από τα μπαλκόνια μας.
🌾
Η Πτώση ή Κάθαρση
Ο Αίολος μας υποδέχθηκε ψυχρά
κι ας τον γνωρίζαμε σχεδόν καλά
μιας και συχνά μας κορόιδευε
στα μετεωρολογικά δελτία
–αδιάβαστοι από πάντα εμείς–
Mε τους χαρταετούς όμως
τα πηγαίναμε φίνα
τα τζετ, τους πυραύλους,
τις αναθυμιάσεις, τις τρύπες στο όζον.
Ούτε ένα ευχαριστώ!
Έφριξε τότε
«έτσι μου είσαστε;»
Μας μασκάρεψε με κέρινα φτερά
για να πετάξουμε ακόμα πιο ψηλά.
Την πλεκτάνη που είχε στήσει
ούτε που την ψυλλιαστήκαμε
μέσα στην απληστία μας.
Οι θωπείες του δασκαλεμένου ήλιου
έλειωσαν τα δεκανίκια μας.
Επαίτες γονατίσαμε στη θάλασσα
και τη στεριά
με τα χέρια υψωμένα στον αέρα.
🌾
Copyright © Γιώργος Καριώτης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Kazura Akimoto
