Χρήστου Ντικμπασάνη
Νυχτώνει στις γειτονιές του κόσμου
Ο χρόνος μοιάζει να στέκεται ανήμπορος
μπροστά στο μαύρο στόμα των κανονιών
Η νύχτα σιγά σιγά απλώνεται
στα μάτια, στα χέρια, στο κορμί μας
μα το χειρότερο σκοτάδι
είναι αυτό που σαν πέπλο σκεπάζει
το μυαλό και την καρδιά μας
Οι λέξεις μας λιγοστεύουν
Οι ανάσες μας βγαίνουν φοβισμένες
Δε μας έμειναν περιθώρια για όνειρα
Νυχτώνει κι εμείς προσευχόμαστε
εις το όνομα του κωφεύοντος Πατρός
για μια κάθοδό μας στον Άδη,
για μια βουτιά στο άπειρο
Θέλουμε να κρυφτούμε
μέχρι να ξαναγεννηθούν
η Ελπίδα και η Άνοιξη
Θέλουμε να θαφτούμε
μέχρι την τελική μας Ανάσταση
Νυχτώνει και ο πόνος
κάνει κατάληψη στα σπίτια,
στους δρόμους, στις καρδιές μας,
στων παιδιών μας τα παγωμένα χαμόγελα
Νυχτώνει κι ένα ανελέητο κενό
εισβάλλει στη ζωή μας,
ζητώντας επίμονα να μας γονατίσει
🌾
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Μαργαρίτας Τελιανίδου (Ζέβρα)
