Ο Θανάσης Μοσχοφίλερος, δηλαδή ο δημιουργός της συλλογής για την οποία γράφω σήμερα, αναφέρει στο βιογραφικό του σημείωμα ότι στο βιβλίο αυτό δίνει «την όμορφη πλευρά μέσα στο κακόγουστο παιχνίδι της ζωής». Πράγματι, αν σας αρέσουν οι αισιοδοξίες στην ποιητική τότε οι 40 Σκέψεις (μέχρι να τρελαθώ ξανά), που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής, είναι ο τίτλος που ψάχνατε.
Διαβάζοντας τα κείμενα τον «βλέπουμε» να ανοίγει διαλόγους (όπως με τη μοναξιά στο Μοναξιά), ν' αναπτύσσει σκέψεις, εικόνες που έχουν εντυπωθεί στον νου του, ν' αναβιώνει μνήμες, να επεξεργάζεται τα δεδομένα του και ν' αποφασίζει τι θέλει, πώς το θέλει, ποια η θέση του, πώς βλέπει τον εαυτό του κ.ο.κ. Μια διαδικασία αναλογισμού κι επεξεργασίας δεδομένων με σκοπό να καταλήξει κάπου, τι κρατά και τι όχι, να προτρέψει ή συμβουλέψει βάσει των συμπερασμάτων του κ.π.λ. Συνήθως, η νοητική αυτή περιπλάνηση, ξεκινά από ένα βίωμα και συνεχίζεται με στοχασμό και εξαγωγή συμπερασμάτων.
Η ίδια θεματική θα μπορούσε να γραφτεί με μικρά πεζά, εννοώντας πως δεν υπάρχει δεύτερο επίπεδο ή δεύτερη ανάγνωση ή κάτι κρυμμένο εκεί για τον μυημένο αναγνώστη. Τα έργα αυτά μπορούν να αρεστούν από κάθε φίλο του βιβλίου και όχι –ντε και καλά– από τους λάτρεις της ποίησης ή τους πιο κουλτουριάριδες.
Το ύφος που έχει επιλέξει είναι κάτι ανάμεσα στην ποίηση και την πεζογραφία. Μια πεζοποιητική προσέγγιση που ακροβατεί στο αναμεταξύ των δύο για να εξυπηρετήσει τον ίδιο. Και όλο αυτό το δομεί με μια απλότητα και λιτότητα λόγου και, κάπου κάπου, με κάτι σαν αυτόματη γραφή: μια ρέουσα ελεύθερη αυθόρμητη γραφή των όσων επιθυμεί να «εγκλωβίσει» στο χαρτί, με μια αφιλτράριστη διάθεση, πιο πηγαία παρά δομημένη.
Είναι δοτικός, ανοιχτός κι αισιόδοξος. Αναζητά την όμορφη πλευρά της ζωής, το αίσιο, το καλό, το γόνιμο, το σωστό, το αυθεντικό...
Αν η κοινωνική ζωή υπό το πρίσμα των σχέσεων μπορούσε/μπορεί να καταγραφεί με λίγες λέξεις τότε το παρακάτω απόσπασμα την περιέχει ολόκληρη:
Ανοίγει η πόρτα.Λέμε καλημέρα.Χαμόγελο.Δίνουμε αν θέλει.Παίρνουμε εφόσον πήρε.Ξανά χαμόγελο.Αντίο... να μας ξανάρθετε...
Κι αν οι υψηλές αξίες, όπως η αυταπάρνηση, ο αλτρουισμός κ.α., μπορούσαν να οριοθετηθούν σε μία φράση τότε θα μπορούσαμε να κρατήσουμε τον στίχο: Εάν αισθανθείς υποχρεωμένος τότε δώσε μου ένα χαμόγελο. Μου φτάνει.
Κάπως έτσι συνεχίζει σε όλη την έκταση. Με εικόνες και περιστατικά, σκέψεις και συμβουλές με αφορμή κάποιο βίωμα. Με προτροπές προς εμάς αφού έχει δει, αναλύσει και νιώσει ο ίδιος.
Αυτό που κάνει όμως γενικότερα, είναι να βρίσκει τον εαυτό του μέσα από τη διαδικασία. Να αυτοδιορθώνεται, να επουλώνεται... και να προχωράει. Αναδεικνύει ό,τι τον σημάδεψε για να το ξορκίσει. Ξεπλένει το αγκάθι του και γυρίζει σελίδα, έτοιμος πια κι απελευθερωμένος· και σίγουρα πιο σοφός.
Και ίσως μια μέρα πεταλούδες γίνουμε.
Ο κύριος Μοσχοφίλερος επιχειρεί ένα άνοιγμα με απώτερο σκοπό να δείξει έναν δρόμο, μια επιλογή, κοιτώντας πάντα προς την καλή μεριά.
