Χρήστου Ντικμπασάνη
Περπατούσες στ' ακρόνυχα
να μην καταλάβουν οι αλλότριοι
τη μεγάλη πίκρα και τον καημό σου
Η απρόσμενη υπομονή των δαχτύλων σου
μάτωνε την σιωπή της πέτρας
Φορτωμένη ήσουν μ' ένα μπογαλάκι μνήμες
γεμάτο πρωτότυπες συνταγές και υφαντά χρυσοκέντητα
μιας πολυτέλειας χαμένης για πάντα
Τυλιγμένη ήσουν με το πυρακτωμένο πέπλο
της αλησμόνητης πατρίδας σου
Δε θυμάμαι ποια απ' όλες ήταν
– το Κορδελιό, η Σμύρνη, ή μήπως η Προύσα;
Μπορεί να ήταν όλες αυτές μαζί
και άλλες πολλές ακόμη
Δεν έχει καμιά σημασία
Τα δάκρυά σου συγκρατούσες να μη γίνουν ποτάμι
και πνίξουν τις μικρές σου ελπίδες για έναν τόπο φιλόξενο
μίλια μακριά πολύ απ' τον δικό σου τόπο
Πώς να κρατούσες όμως
το βαρύ αναστεναγμό να μη βγει χωρίς να σε ρωτήσει
απ' την ταραγμένη λίμνη της ψυχής σου;
Γλιστρούσες ανήμπορη επάνω στα καμένα ερείπια
των πόθων σου και των ονείρων σου
που δε θα ξαναδείς ποτέ πια
Και όμως παρ' όλη τη θλίψη σου
αγκιστρώνεσαι τώρα αθόρυβα στο όραμα μιας νέας ζωής,
δαγκώνοντας με πείσμα
τη φόδρα των παιδικών σου προσδοκιών
για μια θέση στον ήλιο
🌾
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2022
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία Σοφίας Ανδρέου
Σημείωμα δημιουργού:
Με το ποίημα αυτό τιμήθηκα με το 2ο Βραβείο στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό που προκήρυξαν το 2022 ο Σύλλογος Μικρασιατών Ευόσμου, ο Σύλλογος Επιστημόνων Βορείου Ελλάδος «Αριστοτέλης» και οι εκδόσεις Αποστακτήριο. Για τη βράβευσή μου αυτή ο δήμαρχος του Δήμου Νέας Προποντίδας με τίμησε με μετάλλιο και τιμητικό δίπλωμα στο πλαίσιο της ετήσιας εκδήλωσης «Αυγουστιάτικο φεγγάρι» που φέτος ήταν αφιερωμένη στην καταστροφή της Μ. Ασίας το 1922.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
