Με βεβαιότητα γράφω ότι, αν είστε βιβλιόφιλοι, οπωσδήποτε έχετε «πέσει» πάνω σε κάποια δική τους μυθιστορία καθώς οι Γιάννης και Μαρίνα Αλεξάνδρου έχουν συγγράψει μαζί πολλούς τίτλους. Ενδεικτικά, θα θυμίσω κάποια από τα βιβλία τους που έχουν περάσει (και) μέσα από τούτες τις σελίδες. Δύο άλλοι κόσμοι, Το λουλούδι της λίμνης, Το σπίτι του κάμπου, Ο ιστός, Στο κόκκινο και στο γαλάζιο κ.λπ. Αν μας έχετε διαβάσει ή ξεφυλλίσει κάποιο/-α θα ξέρετε ήδη το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα: κάθε ιστορία τους τοποθετείται σε διαφορετικό τόπο και χρόνο, όμως σε όλες υπάρχουν παραρτήματα που αφορούν την ιστορία της περιοχής και της εποχής, των χρόνων εκείνων που συνδέονται με το μυθιστόρημα. Κι έτσι η αναγνωστική εμπειρία ολοκληρώνεται και εμπλουτίζεται με αληθινή γνώση, που δίνεται με τρόπο απλό και στοχευμένο –μα τόσο γόνιμο– χωρίς να αφαιρεί κάτι από το αφηγηματικό ταξίδεμα της κάθε ιστορίας. Αντιθέτως, σε βοηθά να μάθεις άκοπα αλλά και να «δεις» το μυθιστόρημα καλύτερα αφού μπορείς έτσι εύκολα να το εντάξεις μέσα στο κοινωνικό και πολιτικό του πλαίσιο.
Όπως και κάθε άλλο τους βιβλίο, έτσι και το πρόσφατο, Αμφιβολίες και όνειρα, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Η υπόθεση αφορά δύο γυναίκες που, αν και έζησαν με διαφορά αιώνων η μία από την άλλη, συνδέθηκαν τελικά με εκείνες τις αόρατες κλωστές που μόνο η ζωή διαθέτει ώστε να φέρει κοντά δύο οντότητες διαφορετικών εποχών. Η Μυρσίνη, που επιθυμεί μια πανεπιστημιακή καριέρα, βιώνει την απόλυτη προδοσία και προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια της. Θα θελήσει να αφήσει στο παρελθόν όσα και όσους την πλήγωσαν και θα ασχοληθεί με την ολοκλήρωση του διδακτορικού της όμως, τη στιγμή που φαίνεται πως έχει βάλει τη ζωή της σε μια τάξη και είναι έτοιμη να προχωρήσει με αισιοδοξία, πέφτει θύμα απαγωγής καθώς βρίσκεται στον λανθσαμένο τόπο σε λανθσαμένο χρόνο. Η Στέλλα Αλιπράντη, είναι μια Ελληνίδα νησιώτισσα, που έζησε στην Αγία Πετρούπολη το 1770 όταν, διωκόμενη από Τούρκους και Βενετσιάνους, έφτασε στη Ρωσία για να ζητήσει άσυλο από τη Μεγάλη Αικατερίνη. Θ' ακολουθήσει μια άλλη, συγκλονιστική ζωή εκεί στ' ανάκτορα, δύσκολη, πολυταραχώδης και συναρπαστική, που φτάνει μέχρι την Οδησσό και τα σπάργανα της Φιλικής Εταιρείας.
Αν μιλάει για έρωτα; Εννοείται! Τι νομίσατε; Και μάλιστα, μιλάει για τους μεγάλους έρωτες, τους πιο καταλυτικούς, τους πιο ολοκληρωμένους... για εκείνους που οδηγούν στην ταύτιση. Σε εκείνο το υπέροχο συναίσθημα που οι ίδιοι περιγράφουν ως: Μια σκέψη, μια απόφαση, μια πνοή.
Αλήθεια, εσείς τι και πόσα γνωρίζετε για τους Ορλώφ και τα Ορλωφικά; Μια κάπως παραμελημένη πτυχή της ελληνικής ιστορίας αποτελεί το επίκεντρο του μυθιστορήματος. Μια εποχή που συνδέει τις δύο ηρωίδες αλλά και μια εποχή για την οποία ελάχιστα διδασκόμαστε κι, οι περισσότεροι από εμάς, αν είμαστε τυχεροί. Μια εποχή ωστόσο άκρως ενδιαφέρουσα που συνδέει τον ελλαδικό χώρο με τους Βενετούς, τους Τούρκους και του Ρώσους, και που αξίζει να θυμηθούμε ή να ανακαλύψουμε.
Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι το συγγραφικό ζεύγος επέστρεψε με ένα δυνατό βιβλίο, καλύτερο άλλων προηγούμενων, πολύ ενδιαφέρον και επικερδές για τον φιλαναγνώστη. Η μία ηρωίδα μελετά τα Ορλωφικά και η άλλη τα ζει. Μια φλογερή λογοτεχνική «σύμπραξη» που αναδεικνύει όλες τις πτυχές σφαιρικά, τόσο γεωπολιτικά, όσο και κοινωνικά ενώ παράλληλα προσφέρει μια μυθοπλασία δύο διαφορετικών ιστοριών και εποχών. Ειδικά η μυθογραφική αναπαράσταση της ζωής της Στέλλας παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τον σύγχρονο αναγνώστη αφού η ατμόφαιρά της είναι γοητευτικότατη.
Σε αυτό το βιβλίο, οι παραπομπές που αφορούν στην ιστορία βρίσκονται μαζεμένες στο τέλος και όχι εμβόλιμες μέσα στην αφήγηση. Μια επιλογή που εμένα με κέρδισε περισσότερο καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις αν θα επικεντρωθείς στο μυθιστόρημα ή αν θα αναζητήσεις τις πληροφορίες γύρω από αυτό. Η επιτυχία όμως των συγγραφέων είναι ότι σου ανοίγουν την όρεξη για αυτές τις πληροφορίες. Εννοώ ότι σου δημιουργούν την ανάγκη να σταθείς στην ιστορία της εποχής και στις προσωπικότητες, γεγονός που συμβάλλει στην αβίαστη μάθηση, δηλαδή εκείνη που σε εμπλουτίζει ως άτομο μέσα από έναν διασκεδαστικό δρόμο και όχι μέσω μιας καταναγκαστικής ή και βαρετής διαδικασίας.
Βρείτε το!
